Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών από φόβο και ανασφάλεια τηρεί τα μέτρα προστασίας έναντι του Covid 19, αλλά ίσως ακόμη πολλοί να μην έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης.
του Λουκά Γεωργιάδη
Η διασπορά του ιού πλέον είναι μέσα στην οικογένεια και θα αργήσουμε να δούμε φως στο τούνελ. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ακούγονται κάποια περίεργα έως και… τρελά, αυτήν την περίοδο. Πολλοί Ιεράρχες θέλουν ντε και καλά να ανοίξουν οι εκκλησίες! Βλέπουν το βραχυπρόθεσμο έναντι του μακροπρόθεσμου. Αδυνατούν να αντιληφθούν το κακό που μπορεί να γίνει και μάλιστα αυτό μπορεί να το πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή, αυτοί που συνήθως πηγαίνουν στις εκκλησίες, δηλαδή τα άτομα μεγαλύτερων ηλικιών. Καταλαβαίνουμε ότι και η Εκκλησία δοκιμάζεται από πλευράς οικονομικών αντοχών, αλλά οι πιστοί μπορούν να κάνουν την καρδιά τους να χτυπήσει πιο δυνατά από το σπίτι τους, κάνοντας τις προσευχές τους. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, θέτουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους και πολλούς άλλους.
Από την άλλη πλευρά, οι επαγγελματίες αγωνιούν. Και δικαιοιλογημένα. Ωστόσο, ας κάνουμε ένα σύντομο flash back στις τελευταίες 2 ημέρες πριν το lockdown της 7ης Νοεμβρίου. Ας δούμε πιο προσεκτικά τους αριθμούς από τις 10 Νοεμβρίου και μετά. Ας διδαχθούμε όλοι από την έκρηξη των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των νεκρών. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ, μέχρι στιγμής. Και απ΄ ότι φαίνεται έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας και ταυτόχρονα το δράμα θα γίνεται ολοένα και πιο μεγάλο. Το ζητούμενο όμως είναι να μπει σε ύφεση αυτή η κατάσταση και όχι να σκεφτόμαστε πώς θα ξαναβγούμε έξω για να ξανακολλήσουμε και να μπούμε σε ένα νέο κύμα, το οποίο θα μας πάει… τρένο καθ΄ όλη τη διάρκεια του 2021. Και ας έχουμε στο μυαλό μας, ότι άνθρωπος που νοσεί, ακόμη και αν κάνει το εμβόλιο, θα είναι σαν να μην το έκανε. Και θα κινδυνεύει και ανά πάσα στιγμή…
Κάποιοι ανησυχούν για το… ρεβεγιόν και κάποιοι άλλοι… αγωνιούν για το τραπέζι των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς! Δεν πρέπει να είστε με τα καλά σας. Η φαντασιακή μικροαστική ή μεγαλοαστική ματαιοδοξία έως και αφέλεια, αποτελεί το φυτίλι και απομένει το… σπίρτο για να ανάψουν νέες… φωτιές. Ο καθένας με τον πόνο του και τον εγωισμό του. Δεν είναι περίοδος για να κάνει ο καθένας τους υπολογισμούς του, όπως τον συμφέρει. Δεν ξέρουμε εάν όλοι όσοι σκέφτονται τόσο… επιπόλαια, θα λειτουργούσαν έτσι στην περίπτωση που η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με πραγματικά πυρά και όχι όπως τώρα με το “βιολογικό όπλο” του κορωνοϊού. Δεν θα είχαν νόημα σε μια τέτοια περίπτωση οι συζητήσεις για ανοικτές εκκλησίες, μαγαζιά, μπαρ, κομμωτήρια, μπουζούκια και το… κουτούκι της Μαριώς! Αν είναι να ανοίξουμε τα πάντα για λίγες μέρες και μετά να καταρρεύσει το σύστημα υγείας και να σέρνεται μια ολόκληρη χώρα και η οικονομία της έως και το… 2023, τότε θα ήμασταν οι ιδανικοί αυτόχειρες!
Η κυβέρνηση δεν πρέπει να υποκύψει σε καμία πίεση και αν θέλει να έχουμε καλό καλοκαίρι και ομαλή επιστροφή στην κανονικότητα παράλληλα με τους εμβολιασμούς, πρέπει να λάβει τα πλέον αυστηρά μέτρα. Αλλιώς, θα θρηνήσουμε πολλούς περισσότερους νεκρούς και θα έχουμε μια ανείπωτη τραγωδία. Όλοι οι πολίτες πρέπει να κάνουμε υπομονή, να τηρούμε με ευλάβεια και σχολαστικότητα τα μέτρα που μας έχουν υποδείξει οι επιστήμονες και πάνω απ΄ όλα να μάθουμε να πειθαρχούμε για το καλό μας. Δεν χρειάζεται ούτε καν παρέα μέχρι 9 άτομα, όπως είπε ο πρωθυπουργός, για να περάσουμε τις γιορτές. Ας αυτο-ρυθμίσουμε τη συμπεριφορά μας και τις πράξεις μας αυτές τις μέρες. Όλοι στα σπίτια μας, όπως ακριβώς έγινε το Πάσχα. Μόνο με τα μέλη της οικογένειας μας και με πρόνοια για να πάμε φαγητό σε ηλικιωμένους και άτομα που έχουν ανάγκη. Τίποτα άλλο. Από το Πάσχα έως σήμερα έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Τα νοσοκομεία βρίσκονται στα όρια τους, το υγειονομικό προσωπικό υφίσταται απώλειες είτε λόγω θανάτων είτε λόγω αναγκαστικής αποχής από τα καθήκοντα του, αφού εκατοντάδες έχουν νοσήσει. Και κάθε μέρα τα κρούσματα αυξάνονται κατά πολλές εκατοντάδες. Και δεν θέλουμε με τίποτα να αυξάνονται σε καθημερινή βάση κατά χιλιάδες, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, σε χώρες που είναι συγκρίσιμες ως προς τον πληθυσμό με την Ελλάδα.
Μια συνειδητοποιημένη κοινωνία πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια και να οπλιστεί με υπομονή. Να σκεφτούμε ότι σε κάμποσους μήνες θα υπάρχει πραγματική φως στο τούνελ. Να μην απεμπολήσουμε τη στιγμή εις βάρος των
πολλών μελλοντικών στιγμών μας. Από αυτά που λέει η κυβέρνηση και από αυτά που ακούμε από τους ειδικούς, ας κάνουμε και κάτι παραπάνω προς την κατεύθυνση της προστασίας της ζωής μας και των γύρω μας. Ας είμαστε παραπάνω από αυστηροί με τους εαυτούς μας. Δεν βλάπτει. Προς όφελος μας θα είναι αυτή η συμπεριφορά. Όσοι έχουν περάσει τη σκληρή δοκιμασία του κορωνοϊού με κάποιο πρόσωπο του περιβάλλοντος τους εντός του σπιτιού, καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά αυτές τις επισημάνσεις. Ακόμη πιο σκληρό είναι να μιλάμε για τους συγγενείς των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή και στην ουσία το τέλος τους, προσιδιάζει με αυτό των… αγνοούμενων ενός πολέμου. Δεν τους είδε κανείς δικός τους και δεν ήταν εκεί τις τελευταίες στιγμές…
Κάθε στιγμή πρέπει να πειθαρχούμε. Δεν αρκεί να φοράμε απλά τη μάσκα. Πρέπει να τη φοράμε και σωστά. Δεν συγχωρείται καμία ολιγωρία. Και στα αστικά κέντρα, πρέπει να λειτουργεί και λίγο το μυαλό. Δεν μπορεί να επιστρέφεις στην πολυκατοικία σου και όταν μπαίνεις στο ασανσέρ να βγάζεις τη μάσκα, την οποία φορούσες έξω ίσως, μόνο και μόνο, για να μην σου βάλουν πρόστιμο 300 ευρώ! Είναι βλακώδες.
Τι μέρες που έρχονται δεν χρειάζονται παρέες και μάλιστα με ανθρώπους που βρίσκονται σε κινητικότητα πηγαίνοντας σε καθημερινή βάση στον χώρο εργασίας τους. Η αποστολή sms για βόλτα του κατοικιδίου, δεν είναι ένας ο… εύσχημος τρόπος για να βρεθούν 5-6 άτομα κάπου και να το ρίξουν στο κουτσομπολιό, έχοντας πολλές φορές τη μάσκα στο… πηγούνι! Εάν όλα αυτά είναι υπερβολικά, τότε ας προετοιμαστούμε για μια πολύμηνη περιπέτεια που θα δοκιμάσει ακόμη περισσότερο τις αντοχές των ανθρώπων και της οικονομίας.
Ο εμβολιασμός θα απαιτήσει χρόνο. Και εφόσον η διαδικασία κινείται με βραδύ ρυθμό, τότε θα βρούμε και πάλι το πρόβλημα μπροστά μας, έστω και σε μικρότερη ένταση. Και τότε, θα κυριαρχήσει και πάλι ο φόβος. Και η οικονομία, δεν μπορεί να λειτουργεί με φοβισμένους καταναλωτές. Όταν ανακτήσουμε το μεγαλύτερο μέρος της… παλαιάς καθημερινότητας μας, τότε θα μπορούμε να δώσουμε σάρκα και οστά στην έννοια του πλήρως ενεργού οικονομικά ατόμου. Αν λειτουργούμε απείθαρχα και άναρχα, αν δεν έχουμε υπομονή και αν προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε τους άλλους (άρα τον εαυτό μας…), τότε το τίμημα της ανευτθυνότητας και της βλακείας θα είναι βαρύ. Από μόνοι μας πρέπει να υιοθετήσουμε τον πλέον αυστηρό τρόπο ώστε αυτός ο ιός να αρχίσει να εκλείπει και όχι να τροφοδοτείται. Αν δεν μπορούμε να βάλουμε το μυαλό μας να
λειτουργήσει με βάση τη στοιχειώδη λογική, τότε, ας μην γκρινιάζουμε. Και κυρίως ας μην συνεχίζουμε να κάνουμε αφελώς, αυτό που κάνουμε πάντα: να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Γιατί πολύ απλά οι… άλλοι, είμαστε όλοι εμείς!
