Και η υποχρέωση του κράτους δικαίου
Οι πόλεμοι και οι πανδημίες αφήνουν κατάλοιπα και επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η εκτροπή σε καταστάσεις ανομίας, αντιμετωπίζεται αρχικά ως κάτι… φυσιολογικό, ωστόσο, όταν παγιώνεται, αποτελώντας ισχυρό δεδομένο, τότε, εξελίσσεται σε απειλή.
Στις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν δολοφόνοι, βιαστές, ληστές, διαρρήκτες, απατεώνες, απροσάρμοστοι, τραμπούκοι, φασίστες που αυτοπροσδιορίζονται ως “αγωνιστές” και κάθε κοπαδιού… τομάρι! Μερικοί έχουν το μυαλό πάνω από τη… σκούφια, αλλά η δουλειά μιας κυβέρνησης δεν είναι να κάνει τον θεατή.
Για παράδειγμα όταν μια απεργία κρίνεται παράνομη από τη Δικαιοσύνη για λόγους προστασίας του κοινωνικού συνόλου, δεν μπορεί μια χούφτα άεργων να εμποδίζει και να διαταράσσει την εύρυθμη οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, ούτε να περιορίζει την ελευθερία των μετακινήσεων, προκαλώντας επεισόδια… εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα.
Ο νόμος πρέπει να είναι σαφής και ξεκάθαρος, χωρίς πολλά άρθρα, παραγράφους, αστερίσκους και παραπομπές.
Ο νόμος που ισχύει το βράδυ, δεν μπορεί να έχει… αλλάξει το πρωί από αυτούς που δεν… γουστάρουν. Όποιος εμποδίζει την ελεύθερη μετακίνηση πρέπει να πληρώνει την οικονομική ζημία και να υφίσταται τις συνέπειες ενώπιον του δικαστηρίου. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για αγρίους…
Σε μια κοινωνία, όπου οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, γιατί θα… μπλέξουν, πρέπει να έρθει Κράτος για να ρυθμίσει τους κανόνες… κυκλοφορίας. Σκότωσες; Ανάλογα με την ιδιαιτερότητα της πράξης, πρέπει να ξέρει ο θύτης ότι θα πληρώσει πανάκριβα από την τσέπη του, αλλά και με αυστηρή ποινή.
Όσο θα πιστεύει ότι οι φυλακές είναι… θέρετρο διακοπών, τόσο πιο ισχυρές θα είναι οι δονήσεις σε μια επόμενη φάση της κοινωνικής πραγματικότητας. Η τιμωρία του θύτη πρέπει να λειτουργεί παραδειγματικά για τον ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο για όσους διανοηθούν να πράξουν κάτι ανάλογο. Στόχος δεν είναι να μηδενίσεις την εγκληματικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο με τον νόμο των πιθανοτήτων, αλλά αν μη τι άλλο να την περιορίσεις δραστικά και σε… λογικά επίπεδα.
Ο καθένας μπορεί να πάρει ένα όπλο και να αφαιρέσει ζωή. Ο καθένας μπορεί να αποκλείσει έναν δρόμο ή την είσοδο σ΄ ένα κτήριο ή στο Μετρό ή σε ένα πλοίο. Ένας άλλος μπορεί να κάνει αγώνες… ράλι και να αισθάνεται ότι είναι ο πρώτος… μάγκας. Ένας άλλος μπορεί να κλέβει και να βασανίζει και να ένα… ηλιόλουστο πρωινό Σαββάτου. Άλλος καίει και σπάει. Το… κόμμα
“Κάνω ό,τι γουστάρω” είναι πολύ μεγάλο και καλύπτει όλους τους χώρους.
Περιλαμβάνει το κοινωνικό περιθώριο, τον αντιδραστικό παρασιτισμό και την παρασιτική αντίδραση. Μαγκιά, ψέκασμα και… φινιστρίνι.
Η κυβέρνηση δείχνει να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να παρεμβαίνει σε κάποιο βαθμό, αλλά η κοινωνία ανησυχεί και νιώθει ευάλωτη. Η παρέμβαση δεν μπορεί να έχει τον χαρακτήρα της παθητικότητας, αλλά της ενεργητικής παρουσίας ενός Κράτους-Κέρβερου.
Το σύνδρομο της αριστερής φανφάρας, πρέπει να το αποβάλλει πλήρως η σημερινή κυβέρνηση, γιατί οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Περισσότερος κόσμος έχει αντιληφθεί τι πρέπει να γίνει.
Η κυβέρνηση οφείλει μέσα από τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τους θύλακες αλητείας, τσογλανιάς και εγκληματικότητας. Πιθανόν κάποιοι να πιστεύουν ότι η δικής τους “δημοκρατία” και “ελευθερία” αποτελεί δικαιωματική αντίληψη προβολής του “κάνω ό,τι γουστάρω” και επιβολής του “λογαριασμό δεν δίνω”.
Οι λίγοι δεν μπορούν να προκαλέσουν βλάβη στους πολλούς. Η ανοχή στην ασυδοσία και στην ελευθεριότητα, οδηγεί σε εκπτώσεις του σεβασμού της ατομικής ελευθερίας των φιλήσυχων και νομοταγών πολιτών. Άρα πλήττεται το συλλογικό “εμείς”, κάτι το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε κίνδυνο για τη δημοκρατία, απειλή για τους θεσμούς, ανεπανόρθωτη βλάβη στο αξιακό πλαίσιο, καίριο πλήγμα στον πολιτισμό και μεγάλη ζημιά στην οικονομική κανονικότητα.
Αναμένουμε την κυβέρνηση για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να καθορίσει τον κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Αν δεν ξαναγνωριστούμε σε αυτήν τη χώρα, θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη που μας έχουν οδηγήσει στη μιζέρια και στην κλασσική μετάθεση ευθυνών στον…, καπιταλισμό, στη… Μέρκελ, ή στη… νέα τάξη πραγμάτων.
Το πρόβλημα είναι εσωτερικό και είναι σοβαρό. Δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες, αλλά με δραστικές “θεραπείες” σε όλα τα επίπεδα. Από τη διαμόρφωση κανόνων πειθαρχίας στην εκπαιδευτική διαδικασία έως την επιβολή δραστικών μέτρων όταν σημειώνονται φαινόμενα ανομίας. Κάπου στο ενδιάμεσο υπάρχει ένας αδύναμος κρίκος. Είναι αυτός της οικογένειας. Εκεί υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και όταν το δέντρο δεν έχει γερές ρίζες, τότε στο τέλος ξεραίνεται.
Κάποτε η οικογένεια ήταν ο δυνατός κρίκος για την ευρυθμία της κοινωνίας, αλλά σήμερα έχει συμβάλλει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στην τσογλανοποίηση της.
Με ευχολόγια και βαρύγδουπες ανακοινώσεις για μακροπρόθεσμες πολιτικές, δεν αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις ατομικής και κοινωνικής ανισορροπίας. Το μακροπρόθεσμο σχέδιο είναι απαραίτητο, αλλά το βραχυπρόθεσμο πλάνο αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη και γνωρίζει τι πρέπει να γίνει με τους κακοποιούς, τους… τσάμπα μάγκες, τους “αγωνιστές” και τα παράσιτα. Ελπίζουμε η κυβέρνηση να έχει αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε στο παρά ένα για να μην πούμε στο… και πέντε!
Όποιος νομίζει ότι θα κάνει ό,τι γουστάρει, πρέπει να γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει βαρύτατες συνέπειες. Συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού δεν μπορούν να έχουν θέση στη Δημοκρατία μας, γιατί αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει με όρους ζούγκλας. Πολίτες απέναντι σε πολίτες δεν μπορούν να βρεθούν. Το Κράτος απέναντι σε πολίτες που παραβιάζουν τους κανόνες, οπωσδήποτε.
Η σταδιακή επιστροφή στη φυσιολογική ζωή, μετά τον σκληρό πυρήνα των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, πρέπει να συμβαδίζει με την… υπενθύμιση για την τήρηση των κανόνων της πολιτείας, Τα πράγματα δείχνουν ότι έχουν… αγριέψει, καθώς πολλά… θηρία βγήκαν από το… κλουβί τους και είναι έτοιμα για όλα!
Η τσογλανοποιημένη κοινωνία (κατά τη φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου), δεν μπορεί να οδηγήσει σε ένα σύστημα συμβίωσης με… αποδοχή των όρων της ζούγκλας.
Γιατί η ανοχή στο… κόμμα “κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό δεν δίνω”, θα είναι η θρυαλλίδα για νέα δεινά που θα φανούν πιο έντονα στο μέλλον στην κάλπη, στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και οπουδήποτε. Κύριοι της κυβέρνησης λάβετε τώρα τα μέτρα σας, πριν να είναι παρά πολύ αργά.
Όχι με… μεζούρα, όπως θα έκανε ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος, αλλά με αυστηρούς κανόνες και νόμους. Δεν πάει άλλο…
