Από την τουρκική πλευρά παραβιάστηκε πολλές φορές η συνθήκη της Λωζάνης και ας μη λησμονούμε τις διώξεις του ελληνικού πληθυσμού, τη δεκαετία του 1950 στην Κωνσταντινούπολη.
Του Γιάννη Μιχάηλ
Την ώρα κατά την οποία όλες- σχεδόν- οι χώρες του πλανήτη πλήττονται αλύπητα περισσότερο από έξι μήνες από το ‘φάντασμα’ του κορωνοϊού και συνεπακόλουθα από την οικονομική δυσπραγία, υπάρχει μία εξαίρεση. Είναι η Τουρκία, η οποία ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν και πορεύεται στον δικό της… χαβά.
Η λέξη αυτή, που είναι τουρκική, αλλά έχει πολιτογραφηθεί και στην Ελλάδα, σημαίνει την προσκόλληση σε συγκεκριμένη άποψη ή συμπεριφορά και την έλλειψη συνεννόησης, όταν δηλαδή, κάποιος επιμένει στις δικές του αντιλήψεις και αρνείται την επίλυση προβλημάτων. Πιστεύω ότι με όσα προαναφέρονται φωτογραφίζεται ο αίτιος των όσων συμβαίνουν καθημερινά στην περιοχή μας.
Είναι ο… σουλτάνος Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έχει προ πολλού υπερβεί τα εσκαμμένα, τα προκαθορισμένα όρια που επιτάσσουν οι σχέσεις δύο όμορων χωρών, αλλά και οι συνθήκες που επακριβώς προσδιορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο.
Γι’ αυτό μπορούμε, με… δάνειο την τουρκική λέξη, να υποστηρίξουμε ασμένως, ότι ‘‘εδώ ο κόσμος χάνεται και ο Ερντογάν έχει τον χαβά του’’. Ο Τούρκος πρόεδρος, προκειμένου να ξεφύγει, κυρίως, από τα οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησε στην χώρα του, επιδιώκει να στρέψει το ενδιαφέρον της αμόρφωτης μάζας σε άλλα γεγονότα που έχουν σχέση με την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Σήμερα η Τουρκία, που έχει ανοιχτά πολλά μέτωπα σε γεωπολιτικό επίπεδο, βρίσκεται στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης, αφού η ισοτιμία της λίρας με το δολάριο είναι 1 προς 8. Μέσα σε όλην αυτήν τη δίνη, ο Ερντογάν προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του τσαμπουκά και να ανοίξει πολεμικά μέτωπα και να διεκδικήσει ξένα… οικόπεδα.
Και επειδή το το πρόβλημα της οικονομικής δυσπραγίας στην Τουρκία πρόκειται να επιδεινωθεί, είναι σχεδόν βέβαιον ότι ο εφέντης Ταγίπ θα συνεχίσει να παίζει με τη φωτιά, προκαλώντας ασύστολα και ανενδοίαστα με πολεμικές επιχειρήσεις τη χώρα μας.
Η βάσκανος μοίρα της Ελλάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια σειρά τραγωδιών από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα. Άλλωστε, η λέξη τραγωδία έχει αρχαιοελληνική προέλευση και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη έχει σχέση με τον διθύραμβο, ένα χορικό άσμα που χαρακτηρίστηκε Διονυσιακό.
Όλα αυτά, βέβαια, όπως και χιλιάδες άλλα, είναι παντελώς άγνωστα στον σουλτάνο και το μιλέτι του, γιατί όταν ανθούσαν σε αυτόν τον
χώρο η φιλοσοφία, η ποίηση, το θέατρο, οι επιστήμες, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι λαοί δεν υπήρχαν στον χάρτη. Κι όμως, χωρίς αιδώ μιλούν για ‘‘γαλάζια πατρίδα’’, την οποία, προφανώς, την ορέγονται, βλέποντάς τη, στα… όνειρά τους.
Δυστυχώς, η πατρίδα μας συνορεύει με μια χώρα, οι ηγέτες της οποίας διαχρονικά είχαν μία εμμονή. Να ξαναζωντανέψουν την οθωμανική αυτοκρατορία. Από την εποχή κατά την οποία τα μογγολικά φύλα κατέλαβαν το Βυζάντιο (1453) και μετά επεκτάθηκαν στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και αλλαχού, ο μύθος της παντοδυναμίας δεν εξέλιπε από όλους τους κατά καιρούς ηγέτες της γείτονος. Ας μην μεταφερθούμε στην περίοδο του Σουλεϊμάν του κατακτητή, στο όνομα του οποίου ομνύουν όλοι οι μεταγενέστεροι… αφέντες.
Να θυμηθούμε τους σύγχρονους Κεμάλ Ατατούρκ, τον Μεντερές, τον Ετσεβίτ, (κατέλαβε το 1/3 της Κύπρου), και τους πιο πρόσφατους, τον Οζάλ, την Τσιλέρ και τώρα τον Ερντογάν. Όλοι αυτοί είχαν βλέψεις για κατάκτηση ελληνικών περιοχών. Ο τελευταίος, όμως, ο Ταγίπ, ασκεί σήμερα την πιο επιθετική πολιτική εναντίον της χώρας, χωρίς μάλιστα να υπολογίζει διεθνείς αντιδράσεις, τις οποίες γράφει στο.. φέσι που φοράει.
Πέραν όμως από τις διαρκείς απειλές και τους τσαμπουκάδες, παραβιάζοντας προκλητικά τα θαλάσσια ελληνικά σύνορα, προβάλλει και τον αναθεωρητισμό.
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι την άποψη αυτή διατύπωσε ο Ερντογάν χωρίς κανένα δισταγμό, καθώς την ξεφούρνισε στη συνάντηση που είχε με τον πρώην πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο, (7-12-2017), στο προεδρικό Μέγαρο, ενώ ο τελευταίος αντέδρασε με αμηχανία στις προκλητικές εκείνες δηλώσεις.
Τον Τούρκο Πρόεδρο είχε προσκαλέσει άκριτα στην Ελλάδα ο Τσίπρας, χωρίς να αντιληφθεί ότι του έδινε βήμα μέσα στη χώρα μας, ώστε να προβάλει όλα όσα ορέγεται. Μάλιστα, ο.. τέως επαίρεται σαν γύφτικο σκεπάρνι για την επίσκεψη εκείνη και τη διατυμπανίζει ως μεγάλη επιτυχία, διότι συνετέλεσε στην… ελληνοτουρκική φιλία και τη σύσφιξη των σχέσεων των δύο χωρών. Τα επίχειρα εκείνης της επίσκεψης τα βιώνουμε πολύ καλά σήμερα.
Από την επίσκεψη εκείνη και κατόπιν, ο Ερντογάν δεν έπαψε να μιλάει σε κάθε ευκαιρία γι’ αλλαγές στη συνθήκη της Λωζάννης, ωσάν οι διεθνείς συμφωνίες να είναι γραμμένες σε μαυροπίνακα και μπορεί κάποιος να τις σβήσει. Η συνθήκη εκείνη, που υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923, καθόρισε τα ελληνοτουρκικά σύνορα και τις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών.
Τη συνθήκη υπέγραψαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ισμέτ Ινονού και μέχρι σήμερα τηρείται από ελληνικής πλευράς χωρίς καμία παρέκκλιση. Αντιθέτως, από την απέναντι πλευρά παραβιάστηκε πολλές φορές και ας μη λησμονούμε τις διώξεις του ελληνικού πληθυσμού, τη δεκαετία του 1950 στην Κωνσταντινούπολη.
Σήμερα, 97 χρόνια μετά την υπογραφή της συνθήκης, η νεοθωμανική ιδεολογία του Τούρκου δικτάτορα επιδιώκει την πλήρη ανατροπή των συμφωνιών, η οποία συμπληρώνεται με το κερασάκι στην τούρτα, που ονομάζεται ‘‘γαλάζια πατρίδα’’.Στη θεωρία αυτή ο Ερντογάν εντάσσει την κυριαρχία σε συγκεκριμένες χώρες της Μεσογείου με προεξάρχουσα την Ελλάδα.
Οι άλλες είναι η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και όπου αλλού υπάρχουν ενδεχόμενα κοιτάσματα φυσικού αερίου και βέβαια από εκεί από όπου θα περάσουν οι αγωγοί ενέργειας, που θα μεταφέρουν το αέριο στην Ευρώπη.
Για να έρθουν σε πέρας οι μύχιες αυτές θεωρίες, εξυπακούεται ότι πρέπει να ακουστεί η κλαγγή των… όπλων. Επομένως, οι καθημερινές προκλήσεις με τα ερευνητικά σκάφη, τα οποία περιφέρονται νυχθημερόν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, προς τα εκεί κατατείνουν. Η Τουρκία επιθυμεί ένα ‘‘θερμό επεισόδιο’’, ώστε αμέσως μετά να ξεκινήσει ένας διάλογος με τους δικούς της όρους.
Σε αυτές τις προκλήσεις, εκτός του Ερντογάν συμμετέχουν και πρόσωπα από το ασκέρι που τον ακολουθεί, όπως τα πιστά σκυλιά, (Τσαβούσογλου, Ακάρ και σία), καθώς επιδιώκουν τη μοιρασιά του φυσικού αερίου, που σύμφωνα με τις ενδείξεις υπάρχει στις περιοχές της ‘‘γαλάζιας πατρίδας’’.
Το μεγάλο, βέβαια, ερώτημα είναι από πού αντλεί αυτό το θράσος ένας στυγνός δικτάτορας, ο οποίος κρύβεται από τον φερετζέ του κοινοβουλευτισμού.
Η εξήγηση είναι ότι χώρες της ηγετικής ομάδας στην Ε.Ε, (όπως είναι η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία), αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνουν αιδήμονα ανοχή στα τερτίπια της Τουρκίας για διάφορους λόγους η κάθε μία.
Η ανοχή προς τις τουρκικές προκλήσεις έχει σχέση με τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά και με τη γεωπολιτική θέση που έχει η γειτονική μας χώρα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες π.χ. στήριζαν την Τουρκία επειδή πίστευαν ότι ήταν ανάχωμα για την κάθοδο της Σοβιετίας στη Μεσόγειο, μέσω Βοσπόρου. Η Ρωσία όμως απέκτησε αποκούμπι στη Συρία, με βάσεις ναυτικές και αεροπορικές. Έτσι, σιγά – σιγά, μετά τις εκλογές και τη νίκη Μπάιντες, θα αλλάξουν τα δεδομένα.
Όσον αφορά τη Γερμανία, θα υποχρεωθεί κάποια στιγμή να αλλάξει τακτική και να προσαρμοστεί στα προτάγματα που επιτάσσουν οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Δίκαιο. Άλλωστε, όλα τα δίκαια είναι με το μέρος της χώρας μας.
Όπως έλεγε ο Πλάτων, (427-347π.Χ), ‘‘Ευνομία πειθαρχία νόμων σπουδαίων’’. Δηλαδή: ‘‘Ευνομία είναι η υπακοή σε σπουδαίους νόμους’’. Τι δεν καταλαβαίνει ο… σουλτάνος.
