Ο κυκεώνας της πανδημίας δεν έχει μόνον οικονομική διάσταση – που είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα σε όλους μας – αλλά πάνω από όλα αφορά τις ζωές των συνανθρώπων μας και ενδεχομένως συγγενικών μας προσώπων
Του Γιάννη Μιχαήλ
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα στο παγκόσμιο στερέωμα που πλήττεται ανελέητα από το δεύτερο κύμα της επέλασης του κορωνοϊού.
Στην ίδια, αν όχι σε χειρότερη μοίρα, είναι όλα σχεδόν τα κράτη της υφηλίου, πολλά από τα οποία έχουν πολύ μεγαλύτερο βιοτικό επίπεδο και θα ανέμενε κανείς ότι θα αντιμετώπιζαν πιο αποτελεσματικά την πανδημία. Φαίνεται, όμως, ότι ο ιός δεν καταλαβαίνει από… ταξικές διαφορές και χρησιμοποιεί τα… ιοβόλα βέλη του με την ίδια συχνότητα επί δικαίων και αδίκων.
Οι συνέπειες από αυτήν την τραγωδία, που έχει ξεπεράσει σε διάρκεια το εξάμηνο, είναι πλέον επαχθείς σε όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση. Βεβαίως οι κυβερνήσεις, καθοδηγούμενες από τους ειδικούς επιστήμονες ιατρούς, παίρνουν διάφορα μέτρα, τα οποία όμως φαίνεται ότι δεν είναι αποτελεσματικά, γιατί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά τη χώρα μας, τα κρούσματα αντί να μειώνονται αυξάνονται.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα αξεπέραστο τείχος ή θα περιμένουμε την έλευση του εμβολίου; Ας είμαστε, πάντως, αισιόδοξοι ότι σύντομα θα απαλλαγούμε από τον βραχνά του κορωνοϊού.
Για να μην τα περιμένουμε, όμως, όλα από την άγνωστη χείρα της Θείας Πρόνοιας, θα πρέπει ο καθένας από εμάς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στο μέτρο που του αναλογεί να επωμισθεί το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής σε ό,τι αφορά τα μέτρα που προτρέπουν για εφαρμογή οι ιατροί.
Με αυτήν τη συνταγή, ενδεχομένως να βγούμε πιο γρήγορα από τον κυκεώνα της πανδημίας, ο οποίος δεν έχει μόνον οικονομική διάσταση – που είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα σε όλους μας – αλλά πάνω από όλα αφορά τις ζωές των συνανθρώπων μας – και ενδεχομένως συγγενικών μας προσώπων.
Δυστυχώς, όμως, άλλα παρατηρούμε να συμβαίνουν γύρω μας. Μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας, εκτός του ότι διακατέχεται από έναν ανέμελο αβδηριτισμό και μαζεύεται τα βράδια στις πλατείες για να… διασκεδάσει, με αποτέλεσμα ο συγχρωτισμός αυτός να βοηθάει στη μετάδοση του ιού, κινείται και σε άλλες κατευθύνσεις.
Υιοθετεί άκριτα ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός, ενστερνιζόμενη θεωρίες συνωμοσίας και έτσι δεν θέλει να φορά μάσκες, παρασύροντας μάλιστα και τα παιδιά της.
Εδώ βέβαια ταιριάζει απόλυτα το λαϊκό γνωμικό ‘‘κατά μάνα κατά κύρη’’, γιατί η άρνηση των μαθητών να προστατεύονται με τη μάσκα έχει και άλλες… παρενέργειες. Οι ‘‘κανακάρηδες’’ και οι ‘‘κανάρες’’ των πολέμιων της μάσκας καταλαμβάνουν τα σχολεία με το έτσι θέλω, βάζοντας μαζί και άλλα αιτήματα, όπως ο διορισμός καθηγητών και η… δημόσια σπατάλη με την αγορά αεροσκαφών Rafale από τη Γαλλία.
Παλιά τα κόλπα των καταλήψεων, το παραμύθι όμως σήμερα δεν έχει δράκο, γιατί οι καταλήψεις είναι μία… δράκα μαθητών, οι οποίοι κάθε χρόνο ‘‘κλείνουν’’ με το έτσι θέλω τα σχολεία, θέτοντας μαξιμαλιστικές προτάσεις, οι οποίες, βέβαια, εκπορεύονται από τις θεωρίες «κοινωνικών επαναστατών» κάθε ηλικίας.
Τέτοια γεγονότα συμβαίνουν στην Ελλάδα και μόνον. Σε καμία άλλη χώρα της οικουμένης μαθητές γυμνασίων δεν προβαίνουν σε καταλήψεις σχολείων. Ενδεχομένως, κάποιοι να υποστηρίξουν ότι αλλού δεν υπάρχουν προβλήματα στην εκπαίδευση.
Θα συμφωνήσουμε ασμένως. Θα αντιτάξουμε, όμως, το αμάχητο επιχείρημα ότι πουθενά στον κόσμο ένας μαθητής καταληψίας δεν έγινε πρωθυπουργός χώρας, ο οποίος, ως πρώτος διδάξας από τη δεκαετία του ’80, όχι μόνον έκτοτε, εάν δεν υπέθαλπε την αναταραχή στα σχολεία, αλλά και ποτέ δεν την απέτρεψε.
Ο λόγος για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχτισε την πολιτική του καριέρα ως ο πρωτομάστορας της επαναστημένης νεολαίας.
Με αυτές τις… περγαμηνές ο Τσίπρας ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας και τελικά, αφού πρωταγωνίστησε επί μια πενταετία σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, κατηγορώντας συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους, ως ξεπουλημένους και το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά διεφθαρμένο, κατέλαβε την εξουσία.
Αφού εν τω μεταξύ έταξε στον ελληνικό λαό λαγούς με πετραχήλια, λέγοντας παράλληλα ότι θα χαριστούν τα χρέη της Ελλάδος από τους δανειστές. Αντί αυτών των ψευδεπίγραφων υποσχέσεων, τον Αύγουστο του 2015, (λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας), μετά από 17ωρη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ψήφισε το τρίτο και πιο επαχθές μνημόνιο που καταχρέωσε την Ελλάδα με 100 δισ. επιπλέον.
Αυτή ήταν μια από τις πρώτες… επιτυχίες της (δήθεν) αριστερής κυβέρνησης, η οποία ανανέωσε τη θητεία της τον Σεπτέμβριο του 2015 με νέες εκλογές, γιατί τον Αύγουστο, με την ψήφιση του Μνημονίου, απεχώρησαν 32 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας υπό τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο περιστοίχιζε ένας περίκλειστος αριθμός κολλητών και φίλων, (όπως συμβαίνει και σήμερα), συνέβησαν τέρατα και σημεία, τα οποία πληρώθηκαν στο ακέραιο στις εκλογές του περασμένου Αυγούστου, με την καθολική αποδοκιμασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο ίδιος ο… τέως έκανε πράξη το δόγμα του διχασμού, που είχε διακηρύξει από τις προεκλογικές ακόμα ομιλίες του, λέγοντας ‘‘εμείς ή αυτοί, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν’’, ενώ ακολούθησε η ρήση Πολάκη ότι ‘‘για να κερδίσουμε τις Εκλογές πρέπει να βάλουμε και κανέναν φυλακή’’.
Με αυτό το πνεύμα έγινε και η δίωξη 10 πολιτικών πρώτης γραμμής ότι δωροδοκήθηκαν δήθεν από τη NOVARTIS. Βέβαια όλο εκείνο το σόου, που στήθηκε στη Βουλή, ήταν ‘‘άνθρακες ο θησαυρός’’, κανείς, όμως, από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοήθηκε να ζητήσει συγγνώμη.
Κάτι ανάλογο έγινε και με την υπόθεση Καλογρίτσα, μετά μάλιστα και τις τελευταίες συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την παρέμβαση του Νίκου Παππά, προκειμένου η τότε κυβέρνηση να αποκτήσει δικό της τηλεοπτικό κανάλι.
Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις ήταν υπό την απόλυτη έγκριση του Τσίπρα, ο οποίος προσπαθεί ματαίως να ξυπνήσει το κόμμα του από τη ‘‘χειμερία νάρκη’’ που βρίσκεται από το περασμένο καλοκαίρι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το πολιτικό μόρφωμα της δήθεν αριστεράς και παρεπιδημούντων περιφερόμενων κολαούζων, όχι μόνο δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί, αλλά ασκεί αντιπολίτευση κατώτερη των περιστάσεων, αφού οι αιτιάσεις κατά της κυβέρνησης αναλώνονται σε επιδερμικά τσιτάτα.
Ο… τέως, ο οποίος χαράμισε τα πιο πολύτιμα χρόνια της ζωής του, από μαθητής ακόμα Γυμνασίου, μέσα σε ίντριγκες, ραδιουργίες, συνωμοσίες, είναι φανερά αδύναμος να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση. Αυτό τεκμαίρεται και από τα δημοσκοπικά ευρήματα, σύμφωνα με τα οποία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθηλωμένος στα ποσοστά του.
Άλλωστε, βασικό μέλημα του Τσίπρα είναι να καλύψει όλες τις προηγούμενες πομπές του, (μηδέ της προδοσίας της Μακεδονίας εξαιρουμένης και ας μιλάει σε κάθε ευκαιρία για… επιτυχία – γι’ αυτό απάντησε ο λαός και δεν μας αφορά τι λέει η κυβέρνηση), αλλά και την πνευματική του ανεπάρκεια.
Για τον λόγο αυτό περιφέρεται σε νεφελώδεις ατραπούς, από τις οποίες δεν μπορεί να βρει διέξοδο λύτρωσης, ώστε να ξεφύγει από το τέλμα της απαξίωσης.
Επειδή η ίδια ή φύση μεριμνά ώστε να μην υπάρχουν πουθενά κενά, είναι βέβαιον ότι η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα αυτό σαφώς δεν έχει σχέση με την Σοσιαλδημοκρατία, θα καλυφθεί από το ΚΙΝΑΛ.
Σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα του Αλέξη, ισχύει η ρήση του Μένανδρου, (4ος αιώνας π.Χ), ‘‘Φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον’’. Δηλαδή, «δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας κακός χαρακτήρας». Μεγάλη αλήθεια…
