Ο αναδυόμενος διεθνώς ισλαμο-αριστερισμός δεν θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να εξοντώσει τους «απίστους»,με τη σύμπραξη της ακροαριστερής ασυναρτησίας.
Η έκφραση «ισλαμοφασισμός» που χρησιμοποιούν ορισμένοι αναλυτές και διανοούμενοι, είναι παραπλανητικός.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης με μουσουλμάνους μεταξύ του πληθυσμού τους, οι συνοδοιπόροι των δολοφόνων του Ισλάμ είναι δεδηλωμένοι αριστεριστές, που θεωρητικά θέλουν «να αλλάξουν τον κόσμο».
Και επειδή είναι λίγο δύσκολο να τον κάνουν σαν τα μούτρα και τις κουκούλες τους, στηρίζουν τους συνήθως μαστουρωμένους από κάθε άποψη ισλαμιστές.
Στηρίζουν δηλαδή αφιονισμένους δολοφόνους, οι οποίοι επειδή κατά κανόνα βαράνε στα τυφλά και όποιον πάρει ο Χάρος.Έχει συμβεί ετσι, να δολοφονήσουν και ομοθρήσκους τους. Βέβαια αυτό μικρή σημασία έχει γιατί οι μισθοφόροι του Ισλαμικού Κράτους, σιίτες και σουνίτες τους έχουν γραμμένους στα μαύρα κιτάπια τους.
Το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει το Ισλαμικό Κράτος,που κάνει γερές μπηζνες διεθνώς με κόκα και όπλα, είναι η εγκατάσταση δήθεν θρησκευτικών καθεστώτων στον μουσουλμανικό κόσμο, τύπου «φρουροί της επανάστασης» στο Ιράν, Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και ISIS στη Συρία.
Η ισλαμική τρομοκρατία στην Ευρώπη, με αφετηρία τη Γαλλία και το Βέλγιο έχει πολύ πιο βαθειές ρίζες από αυτές που φαντάζεται κανείς και σήμερα μέσω συγκεκριμένων μηχανισμών αποκτά και ιδεολογικά ερείσματα.
Υπό αυτή την έννοια, η επιφανειακή και αστόχαστη ανάγνωση του «τζιχαντισμού» από τους πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, αφήνει μεγάλα περιθώρια δράσης και διάδοσης μιας δολοφονικής κουλτούρας, στην οποίαν ήλθε να προστεθεί και ένας αρχαϊκός αριστερισμός «χρησίμων ηλιθίων».
Και η κουλτούρα αυτή, όπως προκύπτει από τα γεγονότα αποτελεί σήμερα σοβαρότατο κίνδυνο για την Ευρώπη.
Στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου κατοικούν σήμερα νομίμως και παρανόμως πάνω από 45 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οι οποίοι περί το 2050 εκτιμάται ότι θα ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια.
Θα αντιπροσωπεύουν δε, το 15% περίπου του συνολικού πληθυσμού των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) και του αποχωρήσαντος από αυτήν Ηνωμένου Βασιλείου.
Αν στον πληθυσμό αυτόν, προσθέσουμε και τους αντίστοιχους πληθυσμούς Τουρκίας, Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής, η ΕΕ θα έχει γύρω από αυτήν άλλα 320 εκατομμύρία μουσουλμάνους, στο χώρο των οποίων ο σαλαφισμός και ο βαχαμπισμός αποτελούν τους ιδεολογικούς αιμοδότες της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα έτσι και κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και την ισλαμιστική επίθεση στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στον ισλαμικό κόσμο η «ιδεολογία του θανάτου» βρίσκεται σε άνοδο.
Μέσα σε 20 χρόνια έτσι, μόνον στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και του Ηνωμένου Βασιλείου, έχουν γίνει 64 θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες από ισλαμιστές, με 358 νεκρούς και 2.960 τραυματίες. Οι περισσότερες από τις επιθέσεις αυτές αφορούν τη Γαλλία, η οποία αριθμεί 252 νεκρούς μέσα στην τελευταία πενταετία. Είναι δε και η χώρα με το πιο σοβαρό ιδεολογικό πρόβλημα.
Τον τελευταίο καιρό έτσι, στη χώρα του Βολταίρου έχει ανάψει η συζήτηση για τον «κατακτητικό ισλαμισμό» στόχος του οποίου είναι η πλήρης αποσταθεροποίηση των ευρωπαϊκών χωρών. Ας σημειωθεί δε ότι στην προσπάθεια αυτή, καθοριστικό ρόλο παίζουν 190 Τούρκοι ιμάμηδες που βρίσκονται σε Γαλλία και Γερμανία και οι οποίοι αποτελούν το «μυστικό όπλο» του Τούρκου προέδρου Ταγιπ Ερντογάν.
Όπως επισημαίνει ο Ανδρέας Αδριανόπουλος,σε τακτικές αναλύσεις του, στα μηνύματα που διαχέουν οι ιμάμηδες, κυριαρχούν οι παροτρύνσεις για αφοσίωση στον ιερό νόμο (Σαρία) ως και στην πολιτιστική (;) ανωτερότητα του Ισλάμ και η περιφρόνηση των κανόνων της κοινωνίας δικαίου που για την ώρα ισχύει στην Ευρώπη.
Επίσης, από τους ιμάμηδες, κατά τον Α.Ανδριανόπουλο και συγγραφείς όπως η Σώτη Τριανταφύλλου που ζει στο Παρίσι, γίνεται λόγος και για «ισλαμιστικές τάσεις «απόσχισης». Από την αρχή του 2020, ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο πολιτικό επιστήμονα Μπερνάρ Ρουζιέ, ο οποίος στο μπεστ-σέλερ «Εδάφη που έχουν κατακτηθεί από τον ισλαμισμό», κάνει λόγο για προπαγάνδα ισλαμιστών ιμάμηδων και γαλλικές συνοικίες υπό τον έλεγχο ισλαμιστών.
Ο Γάλλος πρόεδρος πασχίζει να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα και γι’αυτό συγκρούεται ανοιχτά πλέον με τον ισλαμισμό. Προσπαθεί έτσι να κλείσει σχολές οπου διδάσκεται το Κοράνι, να επιτρέπει να λειτουργούν μόνο ιμάμηδες σπουδασμένοι στη Γαλλία και να ελέγχει τις όποιες οικονομικές βοήθειες κατευθύνονται σε τζαμιά και ισλαμικά κέντρα, με προέλευση από το εξωτερικό (κυρίως από Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Κατάρ και Πακιστάν).
Δυστυχώς όμως οι γαλλικές πρωτοβουλίες δεν έχουν μιμητές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κυριολεκτικά ανενόχλητο έτσι το Ισλάμ κερδίζει έδαφος και επιρροή.
Σε κάποιες χώρες, όπως η. Βρετανία, για παράδειγμα, μουσουλμάνοι έχουν καταλάβει και σημαντικά δημόσια αξιώματα (Βουλή των Λόρδων, Βουλή των Κοινοτήτων, δημαρχίες κ.ά)και παρά τις διακηρύξεις τους περί σεβασμού δημοκρατικών αρχών,κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί σε κρίσιμες καταστάσεις.
Αλλού,οι μουσουλμάνοι, συνθέτουν μεγάλο πλέον μέρος του εκλογικού σώματος. Ώστε να μην είναι πλέον εύκολο να ληφθούν μέτρα κατά της ισλαμικής προπαγάνδας. Σε άλλες περιπτώσεις, οι μεγάλοι τους αριθμοί και η ενδεχόμενη εκλογική τους δύναμη επηρεάζουν και την εξωτερική πολιτική των χωρών αυτών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας και η διστακτικότητά της να εγκρίνει κυρώσεις κατά της Τουρκίας λόγω της αριθμητικής δύναμης των Τούρκων, και άλλων μουσουλμάνων, μεταναστών στο έδαφός της.
Στο Βέλγιο επίσης η ισχυρή ισλαμική οργάνωση Sharia4BeIgium προπαγανδίζει την αναπόφευκτη μελλοντική κυριαρχία του Ισλάμ λόγω επερχόμενης πληθυσμιακής πλειοψηφίας των πιστών του στη χώρα. Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το Μολενμπέκ, προάστιο των Βρυξελλών, είναι ισλαμικό κρατίδιο στην καρδιά της πόλης κλειδί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέσα στο κλίμα αυτό, τονίζει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, είναι επικίνδυνη η στάση έναντι του Ισλάμ της λεγόμενης «προοδευτικής» διανόησης, η οποία επιμένει να παραγνωρίζει και να υποβαθμίζει το πρόβλημα της ισχυροποίησης του ισλαμισμού. Μια περίεργη «ανίερη συμμαχία» ισλαμισμού κι αριστερής διανόησης προκαλεί συζητήσεις και θολώνει την εικόνα. Η άκρα Δεξιά των πιστών του Αλλάχ συμπορεύεται με την
Αριστερά, σε πρώτη ανάγνωση στη λογική στήριξης των μεταναστών, και σε δεύτερο στάδιο στην αμφισβήτηση μιας κοινωνίας φτιαγμένης από τον καπιταλισμό.
Στην πορεία αυτή, «η Αριστερά δεν βλέπει την περιφρόνηση αξιών από το Ισλάμ τις οποίες αυτή πάντα υποστηρίζει: την ισότητα ανδρών και γυναικών, την ελεύθερη έκφραση, τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία, αλλά και τα δικαιώματα κοινωνικών μειονοτήτων (λ.χ. θρησκευτικές μειονότητες, ομοφυλόφιλοι κλπ).»,παρατηρεί ο Α.Ανδριανόπουλος.Και η παρατήρησή μας είναι γιατί όλα αυτά τα έβλεπε και παλαιότερα η ακροαριστερά;
Οπως κάποτε στήριζε τις δολοφονίες της GPU ετσι σήμερα χαϊδεύει την Ισλαμιστική θηριωδία.Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…
