Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κινητοποιεί λυτούς και δεμένους για να τύχει της στήριξης Μπάιντεν στην Ελλάδα και στη Σοσιαλιστική Διεθνή
Θεωρήθηκε ότι εκπροσωπεί το «νέο πρόσωπο» της ευρωπαϊκής αριστεράς, γεγονός που του επέτρεπε να είναι και ο εκπρόσωπός της στις ευρωεκλογές του 2014. Αποφασιστικός την εποχή εκείνη υπήρξε και ο ρόλος της οικογένειας Αγγελοπούλου στην προώθηση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο περιβάλλον Κλίντον.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι επίσης γνωστό ότι το περιβάλλον Κλίντον εκείνη την εποχή είχε συμβάλει και στην αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εθεωρείτο «ξοφλημένο» και έντονα φιλοευρωπαϊκό σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ πόνταραν στην κάμψη της ευρωπαϊκής οικονομικής υπεροχής στο παγκόσμιο εμπόριο.
Το γεγονός ότι την περίοδο 2012 – 2015 ο Τσίπρας έπαιζε το αντιγερμανικό χαρτί ήταν πολύ θετικό για την αμερικανική πλευρά, η οποία επιδίωκε τη δημιουργία προστριβών στους κόλπους της Ε.Ε. μεταξύ των χωρών -μελών της και της Γερμανίας.
Υπογραμμίζουμε ότι την ίδια τακτική η διοίκηση Μπιλ Κλίντον είχε ακολουθήσει και το 1992, με στόχο την τότε αποδυνάμωση της Γερμανίας στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Για τον σκοπό αυτόν εξάλλου οι ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά είχαν στηρίξει τις ενέργειες του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στα Βαλκάνια, πλην όμως άλλαξαν εντελώς γραμμή όταν ο τελευταίος πυροδότησε τις συγκρούσεις στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Ας σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο κάθε άλλο παρά άμοιρος υπήρξε και ο ρόλος των ΗΠΑ στην πτώση της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το φθινόπωρο 1993, με αφετηρία το «Μακεδονικό».
Βέβαια, πολλές από τις επιλογές της διοίκησης Κλίντον άλλαξαν όταν στη Ρωσία κατέρρεε το καθεστώς Μπόρις Γέλτσιν, με παράλληλη άνοδο στην εξουσία του Βλαδίμηρου Πούτιν, έμπειρου πράκτορα της KGB με θητεία στη Γερμανία.
Την ίδια εποχή, το φλερτ με τους Ρώσους τού τότε Γερμανού καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ έβαλε ψύλλους στ’ αυτιά των Αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι την ίδια εποχή άρχισαν να αναλύουν πιο προσεκτικά και τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση της εποχής.
Στο πλαίσιο αυτό, το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να συμμετέχει πιο ενεργά στις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποίαν ως γνωστόν σημαντικό είναι το βάρος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.
Μέσα σε αυτήν, λοιπόν, τη γεωπολιτική σκακιέρα, ο Αλέξης Τσίπρας θεωρήθηκε ότι εκπροσωπεί το «νέο πρόσωπο» της ευρωπαϊκής αριστεράς, γεγονός που του επέτρεπε να είναι και ο εκπρόσωπός της στις ευρωεκλογές του 2014. Αποφασιστικός την εποχή εκείνη υπήρξε και ο ρόλος της οικογένειας Αγγελοπούλου στην προώθηση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο περιβάλλον Κλίντον.
Από τότε όμως μέχρι σήμερα, τα έργα και οι ημέρες των «νέων προσώπων» της ευρωπαϊκής αριστεράς στην πολιτική σκηνή είναι σαφώς αρνητικά. Τόσον ο Τσίπρας στην Ελλάδα, όσο και ο Ιγκλέσιας των «Ποντέμος» στην Ισπανία, απέτυχαν να δημιουργήσουν κάτι καινούριο. Και η αποτυχία τους αυτή σφραγίστηκε επίσης και με την κατάρρευση του Εργατικού Κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο θλιβερός Τζέρεμι Κόρμπιν τού κατέφερε σοβαρότατο πλήγμα.
Επίσης, η περιθωριοποίηση των Γάλλων σοσιαλιστών και η αποδυνάμωση του SPD στη Γερμανία αποτελούν σοβαρό πρόβλημα και για το κύρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία αναζητεί νέους δρόμους εξαιρετικά ασαφείς για την ώρα.
Σίγουρα δε, οι νέοι αυτοί δρόμοι δύσκολα θα βρεθούν, όσο και αν προσπαθεί κάτι να κάνει προς την κατεύθυνση αυτή ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Α. Παπανδρέου.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας, που εναγωνίως αναζητά ρόλο στα εγχώρια και ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, κάνει ό,τι μπορεί ώστε να εξασφαλίσει τη στήριξη και ενδεχόμενη βοήθεια της νέας αμερικανικής διοίκησης Μπάιντεν. Δεν είναι τυχαία έτσι και η συνεργασία του με τον επικοινωνιολόγο δρα Γιάννη Λούλη, ο οποίος μεταξύ άλλων είναι έγκυρος γνώστης της αμερικανικής πολιτικής ζωής και ιδιαίτερα προσώπων και πραγμάτων του παρασκηνίου…
Σοβαρός σύμμαχος επίσης του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά του αυτή είναι και ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα κ. Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος δεν ξεχνά τον ρόλο τού σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Το πρόβλημα όμως με τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι στην εσωτερική πολιτική σκηνή έχει χάσει κύρος και φερεγγυότητα, παράλληλα δε του είναι δύσκολο να απαλλαγεί από τα σύνδρομα του λαϊκισμού που τον έφεραν στην εξουσία το 2015.
Όπως τονίζεται σε ειδική έκθεση τής εδώ αμερικανικής πρεσβείας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν εμπνέει πλέον τη μεσαία τάξη και κυρίως δεν διαθέτει συνεργάτες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το κύρος του.
Κατά τους συντάκτες της έκθεσης αυτής, ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή ακέφαλος και άρα πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διεκδικήσει επάνοδό του στην εξουσία την προσεχή πενταετία.
Εμμέσως πλην σαφώς, έτσι, οι αναλυτές τονίζουν ότι για την ώρα η περίπτωση Τσίπρα αποτελεί λύση ανάγκης, χωρίς μεγάλα περιθώρια επιτυχίας.
Που σημαίνει ότι η νέα διοίκηση Μπάιντεν στις οποίες συζητήσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα τον θεωρεί ως δυνητικό πρωθυπουργό το λιγότερο έως το 2027, παρά τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής.
