Συνεχίζεται η διαχρονική πρόκληση των πολυμελών κυβερνήσεων με τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, να σπάει το προηγούμενο ρεκόρ των 53 μελών του Αλέξη Τσίπρα με μια νέα κυβέρνηση 50 προσώπων!!!
Και διαχρονική επιβεβαίωση και δικαίωση επί 150 περίπου χρόνια του Εμμανουήλ Ροΐδης: «Έκαστος υπουργός λαμβάνων την εξουσίαν φροντίζει κατά μεν το πρώτον έτος περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του, και έπειτα, τέλος πάντων, περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως λοιπόν πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας των υποθέσεις αφίνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν».
Του Δημήτρη Στεργίου
Με τον χθεσινό ανασχηματισμό που ανακοινώθηκε, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ της Κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με 53 μέλη με μια πολυπληθή δική του 58 μελών, παρά τις γνωστές προεκλογικές επαγγελίες για ολιγομελείς κυβερνήσεις!
Διάβασα, για παράδειγμα, ότι το υπουργείο Οικονομικών έχει τέσσερις (άν υπουργό, έναν αναπληρωτή υπουργό και δύο υφυπουργούς), το υπουργείο Ανάπτυξης άλλους τέσσερις, το υπουργείο εξωτερικών άλλους τέσσερις, το υπουργείο Προστασίας του πολίτη τρεις, το υπουργείο Άμυνας δύο, το υπουργείο παιδείας τρεις, το υπουργείο Εργασίας τέσσερις, το υπουργείο Υγείας 3, το υπουργείο περιβάλλοντος άλλους τρεις, το υπουργείο πολιτισμού τρεις, το υπουργείο εσωτερικών τρεις, το υπουργείο Δικαιοσύνης δύο, του υπουργείο Ωυδιακής Διακυβέρνησης τρεις, το υπουργείο Υποδομών δύο, το υπουργείο ναυτιλίας δύο, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης τρεις, το υπουργείο Τουρισμού δύο, το υπουργείο Μεταφορών δύο, το Επικρατείας έναν, ενώ παρά τω πρωθυπουργώ συνωστίζονται άλλοι τέσσερις. Όλοι αυτοί, μαζί με τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως αριθμούν 58 μέλη, ζωή νά’ χουνε!
Αν προσθέσουμε και τους γενικούς γραμματείς, τότε η στρατιά αυτή μεγαλώνει με τη μόνιμη διαπίστωση ότι όσο περισσότερους υπουργούς έχει ένα υπουργείο τόσο πιο πολύ αποτυχημένο είναι!!!
Και το αιώνιο ερώτημα είναι είναι: Μα, όλοι αυτοί οι υπουργοί, οι αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς και, φυσικά, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, που “κοσμούν” όλα τα υπουργεία, περί ποια τόσο πολλά … τυρβάζονται;
Η ερώτηση αυτή γίνεται εκκωφαντική, αν υπενθυμίσω ότι το Βέλγιο, η Πορτογαλία και η Τσεχία, με τον ίδιο σχεδόν πληθυσμό με την Ελλάδα, έχουν 14, 21 και 15 υπουργούς αντίστοιχα, ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες με πολλαπλάσιο πληθυσμό έχουν περίπου το ένα τρίτο! Η Γερμανία έχει 16 υπουργούς, η Γαλλία έχει 17 υπουργούς και τρεις υφυπουργούς, η Βρετανία έχει 23 υπουργούς, η Ιταλία έχει 20 υπουργούς, η Πολωνία 25 υπουργούς, η Ρουμανία έχει 24 υπουργούς, η Ολλανδία έχει 24 υπουργούς!
Η διαπίστωση αυτή γίνεται εντονότερα απογοητευτική αν υπενθυμίσω ότι όλοι οι πρωθυπουργοί που σχημάτιζαν τις κυβερνήσεις μετά τη νίκη τους στις εκλογές, ως αντιπολίτευση χαρακτήριζαν ως «εκτρώματα» (Αλέξης Τσίπρας) τις πολυμελείς κυβερνήσεις των άλλων ή υπόσχονταν προεκλογικά ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα. Αμ δε! Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 είχε 37 μέλη (μαζί με τον ίδιο), η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά το 2012 είχε … 42 μέλη (μαζί με τον πρωθυπουργό), η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έφτασε τα … 53 μέλη και η πρώτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με τις γνωστές “αναβαθμίσεις” υφυπουργών σε αναπληρωτές υπουργούς και άλλες προσθήκες , ήταν στα ίδια περίπου επίπεδα!!!
Και η διαπίστωση αυτή γίνεται πιο προκλητική, αν υπενθυμίσω ότι όλα αυτά γίνονται σε μια περίοδο κατά την οποία η οικονομική κρίση, που έχει σαρώσει τα πάντα, θα επέβαλλε συνετότερη διαχείριση των εθνικών πόρων και όχι σπατάλες!
Κι επειδή δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι μία ελληνική κυβέρνηση έχει μεγαλύτερο φόρτο εργασίας και ευθυνών από μια γερμανική, για παράδειγμα, την απάντηση στη διαχρονική αυτή ερώτηση δίνει πριν από 150 περίπου χρόνια ο Εμμανουήλ Ροΐδης!
«Έκαστος υπουργός λαμβάνων την εξουσίαν φροντίζει κατά μεν το πρώτον έτος περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του, και έπειτα, τέλος πάντων, περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως λοιπόν πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας των υποθέσεις αφίνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν».
