Οι πολίτες της Δημοκρατικής Παράταξης, ο δημοκρατικός κόσμος, δεν μπορεί να είναι σε αναμονή διαρκείας. Ασφυκτιά. Θέλει να κάνει τη μεγάλη εκτίναξη προς τα εμπρός, προς τα επάνω. Θέλει να βρει την ολοκληρωμένη έκφρασή του, μέσα από το μεγάλωμα του
Άρθρο του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ, ενός πολιτικού σχήματος, που θα είναι πέρα από τις σημερινές του διαστάσεις.
Ο λαός αυτός γνώρισε πολιτικούς θριάμβους με ηγεσίες τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον αξέχαστο για τον λαό και ξεχασμένο από «ορισμένους».
Η αυτόνομη πολιτική έκφραση του ενδιάμεσου, κεντρώου, κεντροαριστερού, (όπως θέλετε πείτε τον), χώρου, είναι κατ’ αρχάς εγγύηση του πολιτικού συστήματος. Εγγύηση δημοκρατικής πορείας και ομαλότητας.
Ιστορικός, πολιτικός και ιδεολογικός θεματοφύλακας με προοδευτική κατεύθυνση, είναι μόνον το ΠΑ.ΣΟ.Κ, το οποίο δικαιούται αλλά και υποχρεούται να περιφρουρήσει τον ενδιάμεσο, κεντρώο και προοδευτικό χώρο, ο οποίος δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, δεν είναι αλάνα για να παίζουν μπάλα τα παιδιά του κ. Μητσοτάκη και του κ. Τσίπρα. Έχει ιδιοκτήτη. Και ο ιδιοκτήτης του οφείλει να ασκήσει τα ένδικα μέσα ανάκτησής του και αποβολής τού κάθε καταπατητή.
«Μεγάλη ευθύνη το να είσαι Κρητικός» είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης. Με την «άδειά» του, θα παραφράσουμε: «Μεγάλη ευθύνη να είναι κανείς, σήμερα, ΠΑ.ΣΟ.Κ». Και η ευθύνη αυτή είναι ενιαία και έχει αναφορά στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.
Αυτή η παράταξη «έρχεται από μακριά και πάει πολύ μακριά», έλεγε ο Αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Και το εννοούσε. Την πήγε μακριά και δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να την πάνε οι επίγονοί του μακρύτερα.
Αλλά για να πάει μακρύτερα, πρέπει να εμβαθύνουν οι επίγονοι στο ιστορικό της παρελθόν, να αναδείξουν τη μεγάλη προσφορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. Έργο σημαντικό, μοναδικό, με ναυαρχίδα το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους τους Έλληνες ότι αν δεν υπήρχε το Ε.Σ.Υ, παρά την αποδυνάμωσή του τα τελευταία χρόνια, οι συνέπειες της πανδημίας θα ήταν δραματικές τραγικές. Χάρις σε αυτό το Σύστημα έχουν αποφευχθεί.
Η ευθύνη της συνειδητοποίησης αυτής ανήκει στην ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. Το κάνει, όμως, αυτό σήμερα; Οφείλει, επίσης, να συνειδητοποιήσει ο λαός το τεράστιο έργο σε ό,τι αφορά τη ριζική μεταρρύθμιση στον τομέα της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης.
Αυτή η τεράστια καινοτομία αποδέσμευσε και μετέφερε αρμοδιότητες και πόρους από την κεντρική διοίκηση στους αποκεντρωμένους θεσμούς, (Δήμους και Περιφέρειες).
Οι αποκεντρωμένες αρμοδιότητες και οι πόροι από το μέχρι τότε στενόκαρδο και κομματικά ελεγχόμενο κεντρικό κράτος, δεν ήταν καθόλου αυτονόητες.
Αποτέλεσμα αυτής της τεράστιας θεσμικής αποκέντρωσης ήταν η ραγδαία, η ισόρροπη και με γεωγραφική αντιστοίχιση ανάπτυξη όλης της ελληνικής επικράτειας. Σε αυτούς τους θεσμούς οφείλεται, επίσης, η συμμετοχή του πολίτη σε διαδικασίες που τον αφορούν και, μέσα από τις οποίες, προκύπτουν οι συνθήκες της ανανέωσης. Όλα αυτά είναι σήμερα κατακτήσεις του λαού.
Όμως χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν θα ήταν. Τις κατακτήσεις αυτές «καρπώνονται» και οι σημερινοί αντίπαλοι της Δημοκρατικής Παράταξης, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ, οι οποίοι όμως δεν έχουν την τόλμη να αναγνωρίσουν τον δημιουργό τους.
Όλως ενδεικτικά θα αναφερθούμε και στη μεγάλη συμβολή του ΠΑ.ΣΟ.Κ, σε ό, τι αφορά τα εθνικά μας συμφέροντα: Σθεναρή προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας, ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε και επίσης ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Να μην ξεχνάμε, επίσης, τις μεγάλες καινοτομίες στους τομείς της ισότητας,
στο οικογενειακό δίκαιο, στη θεμελίωση και διεύρυνση των θεσμών κοινωνικής πρόνοιας, στη θέσπιση Ανεξάρτητων Αρχών κλπ. Όλα αυτά, που σήμερα είναι κατακτήσεις για την ελληνική κοινωνία, πριν θεσμοθετηθούν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν ήταν καθόλου δεδομένα.
Την πολύπλευρη, πολυεπίπεδη και πολυσχιδή προσφορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του Ανδρέα Παπανδρέου οφείλει και υποχρεούται να την εκλαϊκεύσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ μαζί με τα αναπτυξιακά έργα υποδομής, επί Κώστα Σημίτη.
Σε ό,τι αφορά την εκλογή της ηγεσίας, το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ, έχει κάνει πράξη την ευρύτερη λαϊκή συμμετοχή. Ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώτος αυτός, προσέφυγε στον δημοκρατικό λαό για την εκλογή ηγεσίας, η οποία επικυρώθηκε με τη συμμετοχή, περίπου, ενός εκατομμυρίου πολιτών. Το ίδιο συνέχισε και η Φώφη Γεννηματά τον Νοέμβριο του 2017.
Σε αυτήν τη διαδικασία σύρθηκε και η συντηρητική παράταξη της Ν,Δ εκλέγοντας τη σημερινή ηγεσία της. Εκτιμούμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει ουδέ η ελαχίστη σκέψη απόκλισης από αυτήν τη μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση. Είναι μονόδρομος.
Η Φώφη Γεννηματά και οι πρώην Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ, Γιώργος Παπανδρέου και Κώστας Σημίτης, πρέπει να είναι συνεγγυητές αυτής της πορείας. Και συνεγγυητές της ενότητας.
Αυτή η προοπτική να εξαγγελθεί από τώρα, η οποία θα δώσει τον σπινθήρα στην επανεκκίνηση για τη λαϊκή συσπείρωση, την ανάκαμψη ,την εκτίναξη της Δημοκρατικής Παράταξης. Είναι η ώρα να επιδείξουμε τον παραταξιακό πατριωτισμό μας.
Κάλπες λοιπόν παντού. Από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο. Από τους Οθωνιούς μέχρι το Καστελόριζο. Κάλπες και στον ελληνισμό της διασποράς.
Υ.Γ.: Το μόνο κόμμα που δεν μπορεί να προσφύγει στη λαϊκή βάση του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ, γιατί είναι δέσμιο των μηχανισμών του, από τους οποίους δεν μπορεί να ξεφύγει.
*Ο Παναγιώτης N. Κρητικός υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, και πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής.
** Δημοσιεύτηκε στο «Καρφί»
