αρθρογράφος, συγγραφέας και κορυφαίος Αλγερινός διανοούμενος Καμέλ Νταούντ δεν είναι o πρώτος τυχών. Πρώην ισλαμιστής αλλά και άνθρωπος πριν απ’ όλα που αρνήθηκε να γίνει δολοφόνος εν ψυχρώ, γνωρίζει το ακραίο Ισλάμ από μέσα. Για μια περίοδο υπήρξε μέλος του αλγερινού FIS, ήτοι του Ισλαμικού Κόμματος που προκάλεσε εμφύλιο πόλεμο στην Αλγερία από το 1991 έως το 2001.
Στη δεκαετία αυτή, 160.000 Αλγερινοί έχασαν τη ζωή τους, ένα εκατομμύριο άνθρωποι εγκατέλειψαν πόλεις και χωριά, 60.000 εξορίστηκαν, 120.000 εξαφανίστηκαν και όλο αυτό το δράμα κόστισε 20 δισ. δολάρια. Σημειώνουμε ότι η εμφύλια σύγκρουση ξεκίνησε τον Δεκέμβριο 1991, όταν το FIS θέλησε να μετατρέψει την Αλγερία σε Ισλαμική Δημοκρατία, έχοντας κερδίσει τον πρώτο γύρο των εκλογών.
Ο Καμέλ Νταούντ (50 ετών), μέλος τότε του FIS, με φρίκη είδε τα εγκλήματα των «συντρόφων» του και αποφάσισε να εγκαταλείψει ένα «κίνημα» που το μόνο ενδιαφέρον του ήταν η δια της βίας παγκοσμιοποίηση του σκοταδισμού.
«… Σήμερα, το ερώτημά μου είναι αν η δημοκρατία και η παραγωγή πλούτου, όπως νοούνται στη Δύση, μπορούν να παγκοσμιοποιηθούν και να υιοθετηθούν από μια ανθρωπότητα η οποία βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και άρα διέπεται από αβεβαιότητα. Η ολοφάνερη αδυναμία της Δύσης να προωθήσει και να εμφυτεύσει αξίες δημοκρατίας και προόδου στην περίπτωση του Αφγανιστάν καταλήγουν σε τραγωδία. Στη χώρα αυτή, μετά από είκοσι χρόνια, επιστρέφει στην εξουσία ένας ακραίος, βίαιος και σκοταδιστικός ισλαμισμός, ο οποίος, μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία, θα προσπαθήσει να εκδικηθεί. Οι Αφγανοί που την εικοσαετία που πέρασε συνεργάστηκαν με Αμερικανούς και Ευρωπαίους θα πληρώσουν βαρύ τίμημα. Οι Ταλιμπάν θα προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι σε χώρες όπου υπάρχει το Ισλάμ, η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει θέση. Πολιτικά καθεστώτα που πιστεύουν σε αρχές του κράτους δικαίου, της ελεύθερης βούλησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ακραίου Ισλάμ…».
Συνεχίζοντας την αφήγηση του Αλγερινού δημοσιογράφου και εκδότη σήμερα της «Καθημερινής του Ομάν», η επίσης Αλγερινή δημοσιογράφος Μόνα Μ… τονίζει ότι οι ισλαμιστές είναι πάντα εχθρικοί προς τις κεντροαριστερές πολιτικές παρατάξεις, γιατί οι τελευταίες, πέρα από την κοινωνική δικαιοσύνη επιδιώκουν να προάγουν και την κριτική σκέψη.
«Οι Δυτικοί, όταν προσεγγίζουν το Ισλάμ, είναι βαθιά νυχτωμένοι», μας λέει η Αλγερινή συνάδελφος και προσθέτει: «… Η παραδοσιακή ισλαμική σκέψη ήταν πάντα εχθρική απέναντι στη φιλοσοφία, ιδιαίτερα δε αυτήν της ελευθερίας, την οποία εν πολλοίς μισεί. Είτε πρόκειται για την ιστορία, είτε για τη σκέψη, είτε για την πρακτική, είτε για την κοσμοαντίληψη, το θέμα της βίας είναι στη φύση του Ισλάμ. 0 φιλοσοφικός αναστοχασμός δεν έχει θέση εκεί όπου κυριαρχεί η εξ αποκαλύψεως αλήθεια, η οποία βασίζεται στις παραδοχές ότι ο προφήτης των μουσουλμάνων είναι ο Προφήτης των Προφητών, ότι οι αλήθειες του είναι οι απόλυτες αλήθειες, ότι ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα να πει γι’ αυτές ή να προσθέσει. Αν μάλιστα θέλουμε να προεκτείνουμε αυτή την αντίληψη έως τις έσχατες συνέπειές της, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακόμα και ο Θεός δεν έχει πια κάτι να πει ή να προσθέσει, αφού μέσω του τελευταίου προφήτη Του είπε και την τελευταία Του λέξη.
Με λίγα λόγια: α) Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο Θεός, ο Θεός του Ισλάμ, β) Αυτός και μόνον Αυτός είναι ο Πλάστης και Δημιουργός, γ) Υπάρχει ένα μόνο βιβλίο που περιέχει τον λόγο Του και τη θέλησή Του: το Κοράνιο, δ) Δεν υπάρχει παρά μόνον ένας κόσμος, αυτός των μουσουλμάνων. Στους κόλπους του Ισλάμ δεν υπάρχει χώρος για άλλες θρησκείες και για τους πιστούς τους, ε) Ο κόσμος πρέπει να εξισλαμιστεί, αφού δεν υπάρχει παρά μία μόνον αυθεντική θρησκεία, το Ισλάμ. Έτσι, όταν λέμε “υπάρχει ένας μόνο θεός», δεν μπορεί να είναι οποιοσδήποτε μοναδικός θεός· μόνον ο Θεός των μουσουλμάνων. Όπως υπάρχει ένας μόνο θεός, υπάρχει και ένα μόνο πολιτισμικό σύμπαν.
Όταν το Κοράνιο κατηγορεί τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες για φαλκίδευση των Γραφών, δίχως βέβαια να προσδιορίζει σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η φαλκίδευση, επιτίθεται ουσιαστικά κατά των λεγόμενων θρησκειών της Βίβλου. Πρόκειται για βίαιη επίθεση κατά των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Υπό αυτές τις συνθήκες, στη σημερινή Ευρώπη έχει ξεκινήσει ένας άτυπος παγκόσμιος πόλεμος, με κύριο διακύβευμά του τον εξισλαμισμό της. Και από την άποψη αυτή, η Τουρκία παίζει σημαντικό ρόλο. Ο Ερντογάν εργαλειοποιεί τη θρησκεία και μπορεί έτσι να κοροϊδεύει όπως θέλει τους Ευρωπαίους».
Τούτων λεχθέντων, επειδή κάποια προοδευτικά μυαλά θεωρούν την κριτική του Ισλάμ «αντιδραστική» και «ακροδεξιά», έχω κάποιες προτάσεις:
Αν θέλει κάποιος να καταλάβει πραγματικά το Ισλάμ, ας διαβάσει Το βιβλίο των κατακτήσεων του αλ-Ουακίντι. Επίσης, συνιστώ το βιβλίο του Μοχάμεντ Μαχμούντ με τίτλο «Ο Μωάμεθ ως Προφήτης: η ιστορία του και οι αντιλήψεις του». Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της σύγχρονης αραβικής κουλτούρας. Έμαθα πολλά διαβάζοντάς το. Το συνιστώ σε όλους εκείνους που ασχολούνται με το Ισλάμ. Πρόκειται για ένα δόγμα βίας που προκαλεί δέος. Το Ισλάμ κρίνει και καταδικάζει τον άνθρωπο, ο οποίος οφείλει να μη γνωρίζει και να μην πράττει παρά μόνον εκείνα που αναφέρονται στα ιερά κείμενα. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος δεν είναι απλώς «οπαδός» (τάμπι) του Ισλάμ αλλά ουσιαστικά σκλάβος του.
Με αυτή την έννοια, η θρησκεία, αντί να απελευθερώνει τον άνθρωπο, του ενισχύει το αίσθημα της δουλικότητας. Ο ρόλος της γίνεται έτσι πιο αρνητικός ακόμα και από αυτό που εννοούσε ο Μαρξ όταν έλεγε «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».
