Οι διαφωνίες, τα εμπόδια, η αναβολή συζήτησης για τη στρατηγική σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας τον προσεχή Σεπτέμβριο, τα “άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε” για αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία που παραβιάζει συνεχώς τα κυριαρχικά δικαιώματα δύο κρατών μελών, της Ελλάδος και της Κύπρου, γράφοντας στα “παλιά παπούτσια” το διεθνές (τάχα) δίκαιο (τάχα), και μετατρέπει ένα παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού σε τζαμί, κατά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, μού θύμισε το περιβόητο Συνέδριο της Βιέννης του 1815.
Του Δημήτρη Στεργίου
Υπενθυμίζω ότι οι εργασίες του Συνεδρίου αυτού, στο οποίο συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές ηγεμονίες με 450 συνολικά αντιπροσώπους, διήρκεσαν … εννιά μήνες, δηλαδή ξεκίνησαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 1814 και έληξαν στις 9 Ιουνίου του 1815.
Απετέλεσε ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία του διεθνούς δικαίου, το οποίο στη συνέχεια καταπατήθηκε από την ίδρυση ενός τάχα υπερκράτους, όπως της Ιεράς Συμμαχίας (τον Σεπτέμβριο του 1815) για παλινόρθωση των παλαιών καθεστώτων και ως μορφή αντιδραστικής δύναμης για κάθε επανάσταση που θα έθιγε τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, της αλήστου μνήμης Κοινωνίας των Εθνών και τον ΟΗΕ, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν υπεράσπισε το λεγόμενο διεθνές δίκαιο.
Αυτό έγινε και γίνεται διότι το μεν “διεθνές δίκαιο” είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των ισχυρών που το “γράφουν στη μπούκα των κανονιών”, όπως έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής Πολιτειολογίας Δημήτριος Βεζανής, η δε Ιερά Συμμαχία, Κοινωνία των Εθνών, ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δεν είναι υπερκράτος, διότι κανένα κράτος μέλος και μάλιστα ισχυρό όλων των εποχών, δεν είναι διατεθειμένο να εκχωρήσει σε αυτό το διεθνές κατασκεύασμα εθνική κυριαρχία!
Τότε, στο συνέδριο αυτό που έγινε για τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα. συμμετείχαν οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλία, Πρωσία, Αυστρία, Ρωσία αλλά και η ηττημένη Γαλλία, που είχαν ως στόχο την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων τους, αλλά και τις προτεραιότητες που τέθηκαν από τους νικητές των Ναπολεόντειων πολέμων, δηλαδή από τις τέσσερις πρώτες που είχαν και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών του τελικού διακανονισμού.
Από το Συνέδριο αυτό άρχισε και η γελοιοποίηση τέτοιων συναντήσεων κορυφής ξεκίνησε που έμεινε στη διπλωματική ιστορία ως “Το Συνέδριο που δεν προχωράει, αλλά χορεύει”.
Και πραγματικά χόρεψε στη χειμερινή σχολή ιππασίας και στις αίθουσες υποδοχής του ανακτόρου Σένμπρουν καθώς και σ’ όλα τα άλλα ανάκτορα της πόλης που οι μουσικές εκδηλώσεις και οι χοροί διαδέχονταν η μία την άλλη…
