Ο Ερντογάν, πιστός στη φιλογερμανική τουρκική παράδοση, έχει υιοθετήσει και τις επιδιώξεις του ζωτικού χώρου, αντιγράφοντας μάλιστα τον Χίτλερ στην εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού αυτού ιδεολογήματος και στη βήμα προς βήμα επίτευξή του
Του Γιάννη Μαρίνου
Είναι μια συνοριακή διαφορά μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας που η εκστρατεία της δεν αποκλείει τη στρατιωτική αναμέτρηση; Και οι μεσολαβήσεις φίλων και συμμάχων, που πιέζουν για διάλογο προς επίλυσιν των διαφορών, θα οδηγήσουν σε διευθέτηση; Το σκεπτικό αυτό φρονώ ότι εθελοτυφλεί, όπως και οι προσδοκίες για την αποτελεσματικότητα των μεσολαβήσεων.
Η Τουρκία από χρόνια με γνώμονα τη Γαλάζια Πατρίδα. Και αυτή η στόχευση αποβλέπει στη διεκδίκηση ζωτικού χώρου πέραν των συνόρων της, εντός των οποίων ασφυκτιά, σε αντιγραφή της διεκδίκησης ζωτικού χώρου από τον Χίτλερ, η κατάληξη της οποίας ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Έχει μάλιστα σημασία να υπογραμμιστεί ότι η ανάδειξη σε ιδεολογία του ζωτικού χώρου ανατρέχει ακόμα και στη δεκαετία 1890 με υπερφίαλη επικράτησή της στην αυτοκρατορική Γερμανία, που οδήγησε τελικά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Ερντογάν, πιστός στη φιλογερμανική τουρκική παράδοση, έχει υιοθετήσει και τις επιδιώξεις του ζωτικού χώρου, αντιγράφοντας μάλιστα τον Χίτλερ στην εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού αυτού ιδεολογήματος και στη βήμα προς βήμα επίτευξή του. Είναι γνωστό ότι, αντιδρώντας στα ασφυκτικά πλαίσια εφαρμογής της συνθήκης των Βερσαλλιών μετά τη γερμανική ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χίτλερ ακολούθησε τη βήμα προς βήμα διεύρυνση του ζωτικού χώρου.
Ξεκίνησε με την πραξικοπηματική επαναστρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας, για να ακολουθήσει η προσάρτηση της Αυστρίας υπό τις αμήχανες και ενδοτικές συμπεριφορές των νικητριών δυνάμεων που αναλίσκονταν σε ειρηνευτικές συμβουλές και αρκούνταν στις υποκριτικές καθησυχαστικές απαντήσεις του Χίτλερ, όπως καλή ώρα τώρα με τον Ερντογάν.
Επόμενο θύμα υπήρξε η Σουδητία και αμέσως μετά ολόκληρη η Τσεχοσλοβακία. Αλλά ακόμα και τότε οι ειρηνόφιλοι της Δύσεως εθριαμβολόγησαν με τη συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Χίτλερ και Τσάμπερλεν, για να σχολιάσει τότε αγανακτισμένος ο Τσόρτσιλ: «Η (βρετανική) κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και στην ντροπή. Επέλεξε την ντροπή. Αλλά θα έχει και τον πόλεμο».
Επιβεβαιώθηκε από την επίθεση κατά της Πολωνίας, αφού είχε προηγηθεί το κατάπτυστο σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ, που εξασφάλισε τα νώτα της Γερμανίας ώστε να καταβροχθίσει ανενόχλητη ολόκληρη Δυτική Ευρώπη, πριν στραφεί για την προγραμματισμένη επέκτασή του και προς ανατολάς, με τον Στάλιν αρνούμενο να πιστέψει ότι τον εξαπάτησε ο φίλος του Χίτλερ. Βήμα- βήμα κατάκτηση του ζωτικού χώρου με τους δυτικούς συμμάχους εθελοτυφλούντες και χαϊδολογούντες.
Ακριβώς ό, τι συμβαίνει τώρα και με την Τουρκία. Αναζητώντας ζωτικό χώρο προς κάθε κατεύθυνση, εφαρμόζοντας μακρόπνοη στρατηγική, υποκρινόμενη φιλίες και ικανοποιώντας συμφέροντα και επωφελούμενη λαθών, κατέλαβε την μισή Κύπρο, τμήμα της Συρίας και του Ιράκ, έχει θέσει υπό την κηδεμονία της τη Λιβύη και μεθοδεύει τώρα την επέκταση της Γαλάζιας Πατρίδας στην Ανατολική Μεσόγειο με κεντρικό θύμα την Ελλάδα.
Και οι φίλοι και σύμμαχοί μας, όπως και επί Χίτλερ, συνιστούν διάλογο για να καταλήξει ενδεχομένως στην ντροπή της συνθήκης του Μονάχου, χωρίς να αποτραπεί ο πόλεμος. Και όλα αυτά ενώ αγνοείται πεισματικά η ισλαμική διάσταση της τουρκικής επεκτατικότητας, για την οποία θα μιλήσουμε σε νέο άρθρο μας.
