Η Ελλάδα είναι η χώρα με το δεύτερο υψηλότερο χρέος παγκοσμίως, μετά την Ιαπωνία, ενώ ταυτόχρονα, αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο παραπέμπει σε ένα εξαιρετικά προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα. Και μόνο το παραπάνω πλαίσιο, θα μπορούσε να αποδειχθεί άκρως απωθητικό για οποιονδήποτε θα ήθελε να επενδύσει στη χώρα μας.
Η πανδημία του κορωνοϊού οδήγησε σε έκρηξη του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, λόγω της περυσινής ύφεσης κατά 8,2%. Ωστόσο, φέτος τα πράγματα θα είναι αρκετά καλύτερα, καθώς φαίνεται ότι θα ανακτήσουμε περίπου το 80%-85% των περυσινών απωλειών. Του χρόνου, αν δεν ξεσπάσει παγκόσμιος… όλεθρος λόγω και των εξαιρετικά ανησυχητικών εξελίξεων στο μέτωπο της ενέργειας και των πρώτων υλών, όχι απλά θα ρεφάρουμε, αλλά θα βρεθούμε κατά περίπου 4-5 δισ. ευρώ υψηλότερα από ονομαστικό ΑΕΠ του 2019.
Προ ημερών ο Διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας, μίλησε για την ύπαρξη ισχυρών ενδείξεων για έναν δεκαετή αναπτυξιακό κύκλο, με ετήσιους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης περίπου 2,5%-3,0%. Και κάτι τέτοιο δεν λέγεται από έναν κεντρικό τραπεζίτη, έτσι για τις εντυπώσεις, ούτε για να κάνει αβάντα στην κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι το 2030, θα βρεθούμε κοντά στο ΑΕΠ του 2004 και σχετικά κοντά στο ιστορικό υψηλό του ΑΕΠ, που είχαμε το 2007 (περί τα 244 δισ. ευρώ). Αν δεν σπάσει ο… διάολος το ποδάρι του σε διεθνές επίπεδο και αν δεν μας πιάσει το σύνδρομο του αυτοκτονικού ιδεασμού με επιλογές ανεύθυνων πολιτικών προσώπων και τυχοδιωκτών, τότε ίσως πάμε ακόμη καλύτερα σε σχέση με τις εκτιμήσεις του κ. Στουρνάρα.
Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μιας ιστορικής ευκαιρίας. Έχει λαμβάνειν περίπου 32 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, κοντά στα 27 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ και εφόσον ακολουθηθεί μια σταθερά φιλική οικονομική πολιτική, θα επενδυθούν ιδιωτικά κεφάλαια δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Η χώρα αποτελεί έναν τουριστικό πόλο έλξης και αυτό πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Σε 10 χρόνια, ο τουρισμός μας θα ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια επισκέπτες. Ίσως αυτό να συμβεί και πιο νωρίς. Ταυτόχρονα, οι στοχευμένες επενδύσεις στους τομείς που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα σε μια οικονομία (Κατασκευές, Ενέργεια, Βιομηχανία, Εφοδιαστική Αλυσίδα κλπ), μαζί με τις εισφορές του ναυτιλιακού συναλλάγματος, θα ενεργοποιήσουν τους πολλαπλασιαστές της οικονομικής μεγέθυνσης.
Για να συμβούν όμως όλα αυτά, πρέπει να ολοκληρώσει το έργο του ο Κυριάκος Πιερρακάκης, να υπογράφει με συνοπτικές διαδικασίες επενδυτικά σχέδια ο Άδωνις Γεωργιάδης, να μειώνει τους φόρους ο Χρήστος Σταϊκούρας, να απλοποιεί συνεχώς το επενδυτικό περιβάλλον στην ενέργεια, στη χωροταξία και στην πολεοδόμηση, ο Κώστας Σκρέκας και να βάζει σε τάξη το Δημόσιο ο Μάκης Βορίδης. Όταν όλα αυτά γίνουν όπως πρέπει, τότε θα μπορεί και ο Κωστής Χατζηδάκης να σχεδιάσει ένα καλύτερο πλάνο στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Ενδεχομένως στην πορεία να αλλάξουν τα πρόσωπα, αλλά μιλάμε με όρους του σήμερα και σύμφωνα με το έργο που έχουν παράξει τα προαναφερόμενα πρόσωπα. Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχουμε στην οικονομία είναι η επικράτηση συνθηκών γεωπολιτικής ασφάλειας και πολιτικής σταθερότητας. Αλλιώς, δεν κάνουμε τίποτα. Η αγορά οπλικών συστημάτων, λόγω της… βαβούρας στην ευρύτερη περιοχή μας, συνιστά αγορά μελλοντικού επενδυτικού κεφαλαίου, από τη στιγμή μάλιστα, που η Ελλάδα αποτελεί ένα μεγάλο… οικόπεδο, στο οποίο ενδιαφέρονται πολλοί να έχουν ένα ακίνητο…
Με την υπόθεση εργασίας ότι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας θα κερδίσει ακόμη μία τετραετία (τουλάχιστον…), μετά την πρώτη… τριετία ή τετραετία, θα φτάσουμε αισίως έως το 2027, όπου θα γίνει το… ταμείο σε σχέση με την ολοκλήρωση των προγραμμάτων του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ και σε συνδυασμό με τις ιδιωτικές επενδύσεις που θα προκύψουν. Στο πλαίσιο αυτό, να προσθέσουμε και την ατάκα του Διευθύνοντος Συμβούλου της Eurobank, Φωκίωνος Καραβία, ο οποίος προέβλεψε έναν τριετή έως και πενταετή ανοδικό κύκλο για τις τιμές των ακινήτων. Και όλοι γνωρίζουμε ότι το θετικό επενδυτικό περιβάλλον σε μια χώρα, αντικατοπτρίζεται στο χαμηλό κόστος δανεισμού των κρατικών τίτλων της, στις υψηλές τιμές των ακινήτων και στα υψηλά επίπεδα των μετοχών στο Χρηματιστήριο. Αυτό το μοντέλο είναι που δίνει τις νίκες στα κόμματα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και ιδίως στις ΗΠΑ.
Ο καθαρός ορίζοντας για τη συνεχή μείωση των φόρων, έτσι όπως έχει περιγραφεί από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, προσθέτει πολλούς πόντους στο πλαίσιο της φιλικής -επενδυτικά- Ελλάδας, εξυπηρετώντας τους στόχους για συνεχή και βιώσιμη ανάπτυξη. Είναι το σημείο κλειδί. Κάποιοι φυσικά δεν θα ήθελαν ένα τέτοιο φιλικό περιβάλλον και θα υπόσχονταν αύξηση των φόρων και λεφτά από το… λεφτόδεντρο. Όμως, εκεί χάνεται η… μπάλα και το οικοδόμημα αρχίζει να τρίζει, οπότε πάμε πίσω. Βέβαια, δεν αρκεί μόνο η μείωση των φόρων, αλλά απαιτείται και ένα σύγχρονο δημόσιο. Εκεί είναι το δεύτερο κλειδί, καθώς αυτοί που μοιράζουν λεφτά από το… λεφτόδεντρο και… εκστασιάζονται με την υπέρμετρη αύξηση των φόρων, θα ήθελαν να διαιωνιστεί η κατάσταση του… αραμπά, της γραφειοκρατίας, της μη αξιιολόγησης και του “γρηγορόσημου”.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Από τη μία πλευρά έχουμε την Ελλάδα της ανάπτυξης, της χαμηλής φορολογίας, του αποδοτικού δημόσιου τομέα και του φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος και από την άλλη πλευρά έχουμε τους… τσαρλατάνους που μοιράζουν λεφτά από το λεφτόδεντρο, είναι οπαδοί της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς και ό,τι πιάνουν στο χέρι τους το διαλύουν. Πολλοί… γουστάρουν την… άλλη πλευρά, αλλά η επιλογή ενός λογικού ανθρώπου είναι προφανής, σε σχέση με ποια πλευρά πρέπει να συνταχθεί…
Χώρες όπως η Ελλάδα με το εκρηκτικό πρόβλημα του δημοσίου χρέους, έχει ανάγκη από τη συνεχή αύξηση του παρονομαστή, δηλαδή του ΑΕΠ και τη συνεχή μείωση του αριθμητή (χρέος), για να μειωθεί η τιμή του κλάσματος. Μαγικές λύσεις για να γίνει το 250% του ΑΕΠ… μηδέν, δεν υπάροχυν. Αντιθέτως, επιβάλλεται η υλοποίηση ενός μακροχρόνιου σχεδίου με ένα σταθερό και ελκυστικό φορολογικό περιβάλλον, με πλήρως αυτοματοποιημένες υπηρεσίες, ελάχιστη εμπλοκή με το Δημόσιο, ριζική επανεκκίνηση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής και αξιολόγηση από το σχολείο έως και τον τελευταίο υπάλληλο της διοίκησης. Όλα τα παραπάνω είναι όσα μαθαίνει ένας φοιτητής Οικονομικών στο Μάθημα της Θεωρίας Οικονομικής Ανάπτυξης στο τρίτο έτος της σχολής του.
Ωστόσο, τα προαναφερόμενα, αποτελούν απαρέμφατα και… ανώμαλα ρήματα, για τους ιδεοληπτικούς τυχοδιώκτες της… δεκάρας, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει business plan, δεν έχουν δουλέψει ποτέ για να καταλάβουν πώς παράγεται ο πλούτος και -το χειρότερο απ΄ όλα- έχουν στο μυαλό τους τη σταθερή “επιπεδοποίηση” της κοινωνίας προς τα κάτω. Δηλαδή, συρρικνωμένη μεσαία τάξη και μικρούς φτωχοποιημένους επιδοματούχους. Αυτοί οι τύποι, οι οποίοι θα μπορούσαν να (ξανα)κάνουν ζημιά στη χώρα, συνιστούν το απευκταίο σε σχέση με την οραματική προσδοκία της μεγάλης ευκαιρίας που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στα επόμενα χρόνια.
Η μεγάλη ευκαιρία της ανάπτυξης, της προόδου και του εκσυγχρονισμού της χώρας τα επόμενα πολλά χρόνια, περνάει μέσα από τη λογική υπεύθυνων πολιτών και τις ορθολογικές επιλογές τους. Μόνο αυτοί μπορούν να καθορίσουν τη μοίρα τους, εμπιστευόμενοι την ψήφο τους σε υπεύθυνους πολιτικούς. Αν επικρατήσει η παράνοια και η… αρρώστια, όπως συνέβη κατά το πρόσφατο παρελθόν, τότε θα μιλάμε για νέες χαμένες ευκαιρίες και για νέες περιπέτειες με τυχοδιώκτες και τσαρλατάνους. Γιατί η προτίμηση σε… άχαστους, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε χάσιμο χρόνου και βαριές απώλειες για τη χώρα, οριζοντίως και καθέτως…
