Μια φράση που πρωτοείπε ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, (στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις), αλλά την διέδωσε ο διάσημος ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, παραμένει αενάως επίκαιρη.
Του Γιάννη Μιχαήλ
Δυστυχώς, όλοι αυτοί που απαρτίζουν το κίνημα των αντιεμβολιαστών, προσομοιάζουν με όλους εκείνους, οι οποίοι τοποθετούν την πρόθεση «αντί» μπροστά από μια λέξη της… αρεσκείας τους, προκειμένου να υποδηλώσουν τα πιστεύω τους.
Π.χ. αντι- ρρησίες συνείδησης, αντι- φασίστες, αντι- αμερικανοί, αντι-καπιταλιστές, αντι- θεσμικοί και πάει λέγοντας. Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός διαφορά όλων των αντίθετων, με τους αυτοαποκαλούμενους αντι- εμβολιαστές.
Κι αυτό, γιατί, όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν, στέκονται απέναντι και προκαλούν την μεγάλη πλειοψηφία των εχεφρόνων πολιτών, οι οποίοι ακολουθούν τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων και αποδεικνύουν την προσωπική τους ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Αντιθέτως, οι αυτοαποκαλούμενοι αυτάρεσκα αντι-εμβολιαστές, δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καταστάσεων και χρησιμοποιώντας θεωρίες ψεκασμένων συνομωσιολόγων, προκαλούν την νοημοσύνη όλων μας, αλλά πάνω απ’ όλα γίνονται «αγωγοί» για την μετάδοση του θανατηφόρου ιού σε άλλους συνανθρώπους μας.
Μια τέτοια συμπεριφορά, δεν είναι μόνον ανάλγητη, αλλά είναι και άκρως επικίνδυνη. Κι αυτό επειδή, ένα σημαντικό πληθυσμιακό κομμάτι που δεν θα εμβολιαστεί, θα νοσήσει, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δεν θα αναφέρω διεξοδικά, ποιες παρενέργειες θα αντιμετωπίσουν οι εν δυνάμει, που πρόκειται να νοσήσουν, αλλά ποιο θα είναι το κόστος (και όχι μόνον το οικονομικό), το οποίο θα επιμεριστεί σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.
Ασφαλώς, θα είναι δυσβάσταχτο, γι’ αυτό έστω και την ύστατη ώρα, θα ήταν φρόνιμο οι αντιεμβολιαστές να συνετιστούν και να εγκαταλείψουν τα επιχειρήματα νηπιακού επιπέδου και να ξεφύγουν από τις αρρωστημένες θεωρίες ανόητων, αλλά επιτήδειων, οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν μια μερίδα της κοινωνίας σε άβουλη, αλλά επικίνδυνη αγέλη.
Θα πρέπει επιτέλους, ο κάθε πολίτης σε πολύ κρίσιμες περιόδους να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να μην κρύβεται πίσω από την σκιά του, κραυγάζοντας το πολυφορεμένο και εν πολλοίς ανόητο τσιτάτο: «Μα πού είναι το κράτος»;
