Η πανδημία διαμορφώνει και το νέο παγκόσμιο πολιτικό τοπίο, στο οποίο η αμάθεια και ο ισλαμισμός θα συμμαχήσουν κατά της γνώσης και της νεωτερικότητας
Όλα τα κινήματα, που τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει σε Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία και Ισπανία είναι ψευδεπίγραφα
Είχαν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Αμερική του Μπιλ Κλίντον. Δεν τους άρεσαν τότε οι περίφημοι “Δρόμοι της πληροφορικής” και οι θεωρίες περί της ανάδυσης “κοινωνιών της γνώσης”. Λούφαξαν στη συνέχεια γιατί η χρηματιστηριακή άνοιξη επέτρεπε σε κάθε Αμερικανό να δανείζεται σε χρόνο ρεκόρ από 60.000 έως 200.000 δολάρια για αγορά κατοικίας.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έτσι, μέσα σε μια πενταετία, πάνω από 60 εκατομμύρια Αμερικανοί έγιναν ιδιοκτήτες, την ώρα που παγκοσμίως άλλαζε άρδην το οικονομικό σκηνικό.
Όσο για τη σοσιαλδημοκρατία, είχε αέρα στα πανιά της και κάλπαζε, ενώ ο κομμουνισμός ήταν ένας σωρός από συντρίμμια. Την ίδια περίοδο ο «μπλαιρισμός» κυριαρχούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ ο τότε σοσιαλδημοκράτης Γερμανός Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέιντερ, με υπουργό Εξωτερικών τον “Πράσινο” Γιόσκα Φίσερ, άρχισε να έχει καλές σχέσεις με τη Ρωσία.
Όσο για το βιβλίο του Άντονι Γκίντενς για τον «Τρίτο Δρόμο», αυτόν μιάς νέας σοσιαλδημοκρατίας, γινόταν παγκόσμιο best seller. Για κάποιους όλα αυτά ήσαν κακά νέα.
Το γεγονός ότι θα μπορούσε να υπάρξει στη διεθνή σκηνή μια σύμπραξη της Ρωσίας με την πρώτη σοσιαλδημοκρατική δύναμη στην Ευρώπη, τη Γερμανία, στις ΗΠΑ σήμανε συναγερμό.
Κάτι παρόμοιο όμως συνέβη και στη Ρωσία, όπου το 2000 ο τότε πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν παραιτείται προς όφελος του Βλαδίμηρου Πούτιν, παλαιού πράκτορα της KGB στην Ανατολική Γερμανία, από το 1985 έως το 1990. Οι διεθνείς δυνάμεις του ζόφου έβαζαν στο φουλ τις μηχανές.
Στη Δύση, όμως, την περίοδο αυτή, έχει αρχίσει η χρηματιστηριακή κατάρρευση, η οποία αφήνει πίσω της αμέτρητα αφελή θύματα και προσφέρει τροφή στον φαιοκόκκινο λαϊκισμό που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις χάνει.
Στην Ευρώπη έτσι ξεκινά η περίοδος του μπερλουσκονισμού, η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία, η ενίσχυση του Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο και η ακροδεξιά αναγέννηση σε Φινλανδία και Σουηδία.
Στη Μέση Ανατολή, κάποιοι Άραβες χρηματοδοτούν την ισλαμική τρομοκρατία και νομίζουν ότι μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν ως ασύμμετρο όπλο κατά της Δύσης. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 σηματοδοτεί μια νέα εποχή και δείχνει ότι η Αμερική είναι ευάλωτη σε μία νέα
μορφή πολέμου, αυτήν της τυφλής τρομοκρατίας με ισλαμικό πρόσημο. Η τραγική επίθεση κατά των Διδύμων Πύργων στην ουσία είναι και η αφετηρία της ανόδου του ισλαμοφασισμού με αριστερό κυρίως πρόσημο.
Ενώ λοιπόν ο πλανήτης μπαίνει στον 21ο αιώνα και η Ευρώπη υιοθετεί ένα κοινό νόμισμα που θα την οδηγήσει και στην πολιτική της ολοκλήρωση, κάποιοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι μια τέτοια προοπτική.
Οι αμερικανικές δυνάμεις της συντήρησης ξεκινούν έναν ηλίθιο αλλά υψηλού κόστους πόλεμο στο Ιράκ, πυροδοτώντας μια κρίση χρέους μέσα στις ΗΠΑ. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 δεν ήταν μια οποιαδήποτε κυκλική περιπέτεια.
Είναι ακόμα μια βαθειά κρίση μετασχηματισμού, πολύ βαθύτερη από την αντίστοιχη του 1930 και που σηματοδότησε σοβαρότατες εξελίξεις και ανατροπές στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.
Μια από τις πτυχές της κρίσης αυτής ήταν η επιλογή Μπάρακ Ομπάμα στις ΗΠΑ το 2008 γεγονός που θεωρήθηκε ενισχυτικό της Δύσης και της σοσιαλδημοκρατίας. Κατά συνέπεια αφύπνισε πολλές ανά τον κόσμο αντιφιλελεύθερες και σκοταδιστικές δυνάμεις, τόσο στη δεξιά, όσο και στην αριστερά.
Μέσα δε από την αφύπνιση αυτή ξεπετάχτηκαν διάφορα “κινήματα πολιτών”, τα οποία γρήγορα έδειξαν το πραγματικό πρόσωπό τους. Στην ουσία επρόκειτο για άτυπες φαιοκόκκινες συμμαχίες, που στόχο είχαν την εξαπάτηση της κοινής γνώμης και την κατασυκοφάντηση της σοσιαλδημοκρατίας.
Όλα τα κινήματα, που τα τελευταία χρόνια έχουν προκύψει σε Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία και Ισπανία είναι ψευδεπίγραφα. Πίσω από αυτά κρύβονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και κυρίως γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Κύριος δε στόχος όλων των κινημάτων είναι η σοσιαλδημοκρατία. Η συμβολή της τελευταίας στην οικοδόμηση μιας διεθνούς ακτινοβολίας κοινωνικής Ευρώπης, αποτελεί ένα κακό προηγούμενο για αποτυχημένους αυταρχικούς ηγέτες.
«Επωφελούνται λοιπόν όλοι αυτοί της κρίσης του 2008 και τώρα της πανδημίας για να υπονομεύσουν την Ευρώπη και τη συνοχή της», μας λέει ο Γάλλος συνάδελφος Ρεζίς Βερλαί, ιδρυτής επίσης του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τον Κοινωνικό Αποκλεισμό.
Από την πλευρά του, ο Γερμανός δημοσιογράφος Μιχαήλ Τούμαν, που, ως ανταποκριτής της Die Zeit στη Ρωσία και στην Τουρκία, γνώρισε από κοντά τις ηγεσίες τους, στο βιβλίο του “Ο νέος εθνικισμός, επιστροφή μιας νεκρής ιδεολογίας” κάνει λόγο για επέλαση του εθνικισμού σε Ευρώπη και Αμερική, με αιχμή του δόρατος “ψεκασμένους” που αναζητούν “σωτήρες”.
Κατά τον Μ. Τούμαν, οι Τραμπ, Πούτιν και Ερντογάν είναι “το καρτέλ των οπορτουνιστών”, που αγκυλώνονται στην εξουσία και “φορούν τον εθνικιστικό μανδύα για να παραμείνουν σε αυτήν”.
Και για την ώρα, το τρίο τα καταφέρνει παρά την ήττα του Τραμπ στις ΗΠΑ. Εξάλλου, το τρίο έχει και συμμάχους στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ουγγαρία, στην
Πολωνία, στην Ιταλία και στην Κροατία, οι οποίοι ήδη δημιουργούν προβλήματα στην Ευρώπη.
Κατά συνέπεια, ο φαιοκόκκινος λαϊκισμός επανήλθε διεθνώς για να μείνει και ο μεγάλος του εχθρός είναι η γνώση. Ο λαϊκισμός δεν θέλει απέναντι κάποιον που “συλλογάται ελεύθερα”, αλλά έναν υπήκοο που σκύβει το κεφάλι στη βλακεία. Αντίγραφό του στην Ελλάδα ο “πολακισμός” και η αηδία που προκαλεί σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
