Μπορεί να διακηρύσσει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι «εν αρχή ην ο λόγος». Ομως πρώτος ήταν ο όφις που με ένα ψέμα έπεισε τον Αδάμ να δοκιμάσει τη θεσπέσια γεύση του απαγορευμένου καρπού.
Ετσι, ο τελευταίος εξέπεσε από τον Παράδεισο και εμείς όλοι μαζί του. Και έκτοτε βολοδέρνουμε έως σήμερα αποκομίζοντας τον επιούσιο με τον ιδρώτα του προσώπου μας. Εντούτοις, δεν επαύσαμε ποτέ να αναζητούμε ανά τους αιώνες την απόλαυση του απαγορευμένου καρπού. Αυτόν όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να τον ανευρίσκεις.
Γράφει ο Γιάννης Μαρίνος
Γι’ αυτό, και επειδή η σχετική προσδοκία δεν παύει να είναι πάντα έντονη, αφηνόμαστε με ευκολία, αν όχι με ηδονή, στην πλάνη των ψευδών υποσχέσεων. «Νομίζω ότι είναι πολύ σκληρά τα πράγματα αν τα κοιτάξει κανείς κατάματα. Γι’ αυτό μισεί τις αλήθειες.
Ενώ το ψέμα είναι πιο ανακουφιστικό. Γι’ αυτό είμαστε όλοι ψεύτες» αποφάνθηκε πρόσφατα η διαπρεπής ποιήτρια και ακαδημαϊκός κυρία Κική Δημουλά («Βήμα», 27-9-2015).
Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας να μη δείχνει ιδιαίτερα καλλιεργημένος. Ομως προφανώς μελέτησε και εξετίμησε την πρακτική αξία του ψεύδους. Ισως επειδή τον ενθουσίασε ο ισχυρισμός του Ζαν Φρανσουά Ρεβέλ ότι «η πρώτη δύναμη που οδηγεί τον κόσμο είναι το ψέμα».
Τη δε ενδεχόμενη επιφύλαξή του για την εγκυρότητα της άποψης, καθώς ο διαπρεπής γάλλος διανοητής πολύ απέχει από τη μαρξιστική – λενινιστική φιλολογία με την οποία εξ απαλών ονύχων εξοικειώθηκε ο κ. πρωθυπουργός, διέλυσε ο ιδεολογικός παιδαγωγός του Λένιν, ο οποίος διαβεβαίωνε ότι η αλήθεια είναι μια αστική προκατάληψη, την οποία αδίστακτα μπορούμε να αγνοούμε. «Το ψεύδος – έλεγε – δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό μας», που ήταν τότε (το 1921) όχι μόνο η κατάληψη αλλά και η μόνιμη διατήρηση της εξουσίας.
Ο κ. Τσίπρας, ως κνίτης με λαμπρές επιδόσεις στην προσέλκυση οπαδών-ψηφοφόρων, είχε έτσι προετοιμαστεί για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Είτε διά βίαιων μέσων, που μυθοποιούνται με τον παραπλανητικό όρο της λαϊκής επανάστασης, είτε με την άγρα ψηφοφόρων διά της πειθούς. Εχει εμπεδώσει τη διαπίστωση του Τζορτζ Οργουελ ότι «η πολιτική είναι σχεδιασμένη να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθινά» και αποδείχθηκε μετρ σε αυτό.
Υπενθυμίζω μερικά: Αύξηση μισθών, επιμήκυνση χρόνου επιδόματος ανεργίας, σκίσιμο των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο, διάσωση του λιμανιού του Πειραιά από τα νύχια των κινέζων καπιταλιστών, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο στις 12.000, κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, κ.ο.κ. Και το αποκορύφωμα των ψευδών: «Σας τις θυμίζω αυτές τις δεσμεύσεις μία προς μία γιατί δεν έμεινε καμία ανολοκλήρωτη» είναι ο θριαμβευτικός απολογισμός των «αυταπατών» του.
Μπορεί να διαπιστώνει ο Ανελόρ Ντε Γκασπαρέν ότι η λέπρα της εποχής μας είναι το παγκόσμιο ψέμα. Αλλά «γιατί να λέει κανείς την αλήθεια, όταν συμφέρει το ψέμα;»διερωτάται ο Λ. Βιτγκενστάιν. Και ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του ενέκριναν ότι το ψέμα τούς συνέφερε. Εκτός αν αποδειχθεί ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
