Για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσει τα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας των προηγούμενων δεκαετιών, πρέπει να έχει αυτογνωσία, να αναγνωρίζει τα λάθη του, μικρά και μεγάλα, όπως στη συγκυβέρνηση 2012-2014 με τη Νέα Δημοκρατία, να μιλά με την κοινωνία και να αφουγκράζεται τον παλμό της
Του Κώστα Ξυλούρη
Συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από την ιστορική νίκη του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Με συνθήματα «νίκη, αλλαγή, εθνική συμφιλίωση» ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία 48% έκανε αποδεκτές τις πολιτικές προτάσεις του πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος και πέτυχε την πιο μεγάλη νίκη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, κατακτώντας την εξουσία μέσα σε επτά χρόνια από την ίδρυσή του.
Πιστεύοντας ακράδαντα στη διακήρυξη στις 3 του Σεπτέμβρη, έθεσε σε εφαρμογή τη μεγάλη αλλαγή που είχε ανάγκη ο λαός. Μια δίκαιη κοινωνία, γκρεμίζοντας τα τείχη που περιθωριοποιούσαν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τους μη προνομιούχους Έλληνες.
Δημιουργώντας ένα κοινωνικό κράτος, κάνοντας τις μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις, στάθηκε στο πλευρό του εργαζόμενου, του νέου, του αγρότη, του συνταξιούχου, του μικρομεσαίου, του επιχειρηματία, που πρόσφεραν στην πραγματική ανάπτυξη.
Έτσι η δημοκρατική παράταξη «ηγεμόνευσε» πολιτικά και ιδεολογικά σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Η διαπίστωση είναι διάχυτη. Υπάρχει μεγάλο έλλειμμα στη δημοκρατική παράταξη, που στις 18 Οκτωβρίου 1981 έφερε τη νίκη και τη μεγάλη αλλαγή.
Το ΚΙΝΑΛ δεν εκφράζει σήμερα την πλειοψηφία της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης και αυτό αποδεικνύεται και από τα ποσοστά που συγκεντρώνει στις εκλογές. Έχει χάσει την αίγλη και τη δυναμική του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Ο λαός θέλει ένα ΠΑΣΟΚ όπως το 1981, που τότε πράγματι έγιναν οι μεγάλες αλλαγές και τομές στην κοινωνία και στη χώρα. Έργα που άφησαν εποχή, βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών και ο κόσμος πραγματικά έχει να δει από τότε κάτι αντίστοιχο. Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας που ήταν αναγκαίο και απαραίτητο και που ακόμη και σήμερα αναγνωρίζεται από όλους; Το ΑΣΕΠ που έβαλε φρένο
στα ρουσφέτια και την αναξιοκρατία; Τα ΚΕΠ που έλυσαν ένα μεγάλο κομμάτι της γραφειοκρατίας;
Το Μετρό που έδωσε «ανάσα» στο κυκλοφοριακό; Την Αττική Οδό, που ένωσε την πρωτεύουσα από τη μία άκρη στην άλλη; Το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», που θεωρείται από τα πιο αξιόπιστα παγκοσμίως και ενίσχυσε τον τουρισμό; Την Εγνατία Οδό, που ένωσε όλη τη Βόρεια Ελλάδα; Το Ρίο Αντίριο; Και ας λοιδορούν ακόμα και σήμερα ορισμένοι που μιλάνε για μακέτες. Τα έργα αυτά είχαν τσιμέντο, θεμέλια, αλλά και την ψυχή των μεγάλων μεταρρυθμιστών της εποχής.
Η Ελλάδα τότε έγινε πραγματικά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και έπαψε να αποκαλείται «Ψωροκόσταινα». Οι πολίτες χαμογέλασαν ξανά, ένιωσαν περηφάνια και ικανοποίηση για την εικόνα της χώρας σε όλους τους τομείς, υγεία, δημόσιο, παιδεία, αλλά και στα εθνικά μας θέματα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ιστορική φράση του Ανδρέα το ’87 «Βυθίσατε το Χώρα»;
Και σήμερα έρχονται οι Τούρκοι μέσα στα πόδια μας και εμείς κάνουμε τους παρατηρητές. Υπήρχε περίπτωση η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον Ανδρέα Παπανδρέου Πρωθυπουργό, να έχει αυτή τη στάση και συμπεριφορά σε μια χώρα που όχι απλώς είναι μέλος της, αλλά από αυτήν πηγάζουν οι βασικές αξίες της Ευρώπης; Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Ελευθερία.
Θα μπορούσε ποτέ ο Σουλτάνος να κάνει τον πειρατή στο Αιγαίο, μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και εμείς να στρουθοκαμηλίζουμε; Και φυσικά όσο ο Ερντογάν βλέπει την ελληνική αδράνεια και υποχωρητικότητα, τόσο παίρνει θάρρος.
Και έχει περάσει από την επιθετικότητα και τις προκλήσεις στις ευθείες απειλές κατά των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε στεριά και θάλασσα, καταπατώντας το ελληνικό αλλά και το διεθνές δίκαιο. Θα ήταν διαφορετική η στάση των Ευρωπαίων, των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ απέναντι στον Ανδρέα.
Όλοι αυτοί, αλλά περισσότερο από όλους η Ελλάδα, έχουν ανάγκη σήμερα έναν ηγέτη με ανάστημα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το κύρος, το πολιτικό ανάστημα, την αποφασιστικότητα, τη διορατικότητα και τον πατριωτισμός, που πάντα χαρακτήριζαν τον Ανδρέα και δεν άφηναν περιθώρια στους δήθεν συμμάχους μας για να παίζουν παιχνίδια ισορροπίας. Είχε αποδείξει σε φίλους και εχθρούς πώς εννοούσε το εθνικό συμφέρον.
Και το απέδειξε στο Δουβλίνο και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βόννη το 1981, αλλά και με την κίνηση ειρήνης των «6». Και πάντα στην πρώτη γραμμή της διαπραγμάτευσης στα εξωτερικά μας θέματα. Και στην ιστορική ομιλία στη Βουλή το 1992 για τη συνθήκη του Μάαστριχτ είχε προβλέψει ότι πορευόμαστε προς μια «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή προς μια «γερμανική Ευρώπη», τονίζοντας ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ απλώς αποτελεί για εμάς ένα εισιτήριο σε ένα δύσκολο και άνισο αγώνα.
Είναι διάχυτη η αγωνία σήμερα των προοδευτικών δυνάμεων. Το ΠΑΣΟΚ είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Χρειάζεται μια ηγεσία που θα ενεργοποιήσει και θα ξυπνήσει τις συνειδήσεις όλων των δημοκρατικών πολιτών, οι οποίοι απογοητεύτηκαν και μετακόμισαν σε διάφορους κομματικούς συνδυασμούς.
Όλοι αυτοί νοσταλγούν την επιστροφή του Πράσινου Ήλιου να ανατείλει και με τις ακτίνες του να σηκωθεί όρθιος ο γίγαντας που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Τώρα ή ποτέ! Ο κόσμος βλέπει τη Ν.Δ. να αποδεικνύεται λίγη σε βασικούς τομείς, τον ΣΥΡΙΖΑ «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» και το ΚΙΝΑΛ να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αδυνατεί να συσπειρώσει τα κοινωνικά στρώματα που αγωνιούν για το μέλλον του κινήματος και της χώρας αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Ο κόσμος χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ και ειδικά αυτό του 1981 που άλλαξε την ιστορία της Ελλάδας. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη τον κόσμο του. Όμως, με μια ηγεσία που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της εποχής, θα εκφράζει το λαϊκό έρεισμα, θα πείθει τις μεγάλες κοινωνικές μάζες ότι αποτελεί τη λύση στα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα.
Για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσει τα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας των προηγούμενων δεκαετιών, πρέπει να έχει αυτογνωσία, να αναγνωρίζει τα λάθη του, μικρά και μεγάλα, όπως στη συγκυβέρνηση 2012-2014 με τη Νέα Δημοκρατία, να μιλά με την κοινωνία και να αφουγκράζεται τον παλμό της.
Αλλά και να διαθέτει έναν ηγέτη με το ανάλογο πολιτικό ανάστημα. Έχουμε χρέος απέναντι στις νέες γενιές να αγωνιστούμε για μια νέα πολιτική και ιδεολογική συσπείρωση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.
