Αφιέρωμα στη Σκύρο, παρουσιάζει στις ταξιδιωτικές της σελίδες η Frankfurter Allgemeine Zeitung, το οποίο μεταφέρει τους αναγνώστες στο απομακρυσμένο νησί των Σποράδων, με την μακραίωνη ιστορία, τις μυθολογικές αναφορές αλλά και τις απαράμιλλες ομορφιές.
«Η Σκύρος είναι το μεγαλύτερο νησί των Σποράδων. Όμως πέρα από τη γεωγραφική της θέση, δεν έχει τίποτα κοινό με τις αδελφές της Σκιάθο, Σκόπελο και Αλόννησο. Είναι μακριά από αυτές και βρίσκεται ήδη στα μισά των Κυκλάδων (…) Το ότι είναι απομακρυσμένη έχει πλεονεκτήματα, ο τουρισμός είναι περιορισμένος και το νησί παραμένει αυθεντικό. Με το πλοίο ‘Αχιλλέας’ ταξιδεύουν κυρίως Έλληνες – πολλοί Αθηναίοι έχουν σπίτι στο νησί» αναδημοσιεύει η DW.
Το ρεπορτάζ αναφέρεται στη Χώρα «έναν από τους μεγαλύτερους Αιγαιοπελαγίτικους θησαυρούς», στον παραλιακό συνοικισμό Μαγαζιά με άρωμα δεκαετίας του 1950, αλλά και στο βυζαντικό Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού στο Κάστρο. Η διαδρομή μέχρι τον Άγιο Γεώργιο είναι μοναδική. «Καταρράκτες από μπουκαμβίλιες προσθέτουν πολύχρωμες πινελιές στα ασβεστωμένα σπίτια. Κάθε σκαλί δημιουργεί χώρο για γλάστρες με εύθραυστα φυτά που ποτίζονται με αγάπη», αναφέρει το ρεπορτάζ.
Από τη Σκύρο δεν λείπουν και οι μυθολογικές αναφορές και μάλιστα για έναν από τους σπουδαιότερους ομηρικούς ήρωες, τον Αχιλλέα. Μέσα στα τείχη του βυζαντικού Κάστρου, η δημοσιογράφος φαντάζεται να περιπλανώνται μυθικά πρόσωπα: «Ίσως κάπου εδώ πάνω να βρισκόταν η αυλή του Λυκομήδη, όπου μεγάλωσε ο Αχιλλέας, μεταμφιεσμένος σε κορίτσι ανάμεσα στις κόρες του Βασιλιά της Σκύρου. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η μητέρα του Αχιλλέα, η θαλάσσια νύμφη Θέτιδα, είχε λάβει χρισμό ότι ο γιος της θα πέθαινε στον Τρωικό Πόλεμο (…) Στα εννιά του χρόνια τον έφερε στη Σκύρο, του φόρεσε γυναικεία ρούχα και πίστευε ότι είναι ασφαλής (…) Μέχρι που τον εντόπισε ο σοφός Οδυσσέας. Παρουσιάστηκε ως έμπορος χαρίζοντας στις πριγκίπισσες πολύτιμα υφάσματα, κοσμήματα και όπλα. Ο Αχιλλέας – εκπαιδευμένος στην τέχνη του πολέμου από παιδί – ήταν ο μόνος που επέλεξε ένα ξίφος. Τα πράγματα ήταν πια ξεκάθαρα. Ο Αχιλλέας προδόθηκε και δεν χρειάστηκε να πειστεί πολύ για να πάει στον πόλεμο».
