Τελευταία έχουμε γίνει μάρτυρες μιας καινούργιας ιστορίας που διαδραματίζεται στην χώρα μας.
Μέσα στην πανδημία, κάποιος κόσμος ‘ως επί το πλείστων συγκεκριμένου χώρου’ αγνοεί επιδεικτικά τα μέτρα και συγκεντρώνεται σε δρόμους και πλατείες διαμαρτυρόμενος για διάφορα θέματα άνευ ουσίας (πχ το προσωπικό θέμα του Κουφοντίνα, καταλήψεις σε πανεπιστήμια κτλ.).
Προφανώς τελικός σκοπός δεν είναι κάποια ειρηνική διαδήλωση για τα ανθρώπινα ιδεώδη που αραδιάζουν στα κανάλια οι υποστηρικτές τους, αλλά η πρόκληση ακόμη και επεισοδίων.
Μόνο αφελής μπορεί κάποιος να είναι για να πιστεύει ότι αυτό γίνεται με ειρηνικό σκοπό και για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός κατά συρροή δολοφόνου.
Στην τελική αυτός ο κόσμος που ήταν άραγε όταν μπορούσε να διαδηλώσει χωρίς πανδημία για τα σημαντικά θέματα και τα προβλήματα των φυλακών όπως πχ. τις άθλιες συνθήκες κράτησης σχεδόν όλων των κρατουμένων, την συμφόρηση των φυλακών και την ανάγκη νέων σύγχρονων δομών αλλά και για τις ακατάλληλες δομές κράτησης της χώρας γενικώς;
Άρα είναι όλα προσχηματικά.
Η σημερινή αριστερά εκπροσωπείται στην Ελλάδα σήμερα από ‘μπαχαλάκηδες’ και μορφωμένους ‘αμόρφωτους’, με μικρή εμπειρία ως επί το πλείστων στο πως δουλεύει η Ευρώπη και ο κόσμος γενικά, βλέπει αναμπουμπούλα και χαίρεται διότι μόνο έτσι μπορεί να τραβήξει ψήφους.
Η δεξαμενή ψήφων της είναι κυρίως από απογοητευμένους, νευριασμένους κ λοιπούς νεαρούς που μετά από 10+ χρόνια κρίσης κ με μια πανδημία από πάνω μας το μέλλον τους μοιάζει πολύ θολό, αλλά και αυτούς τους άλλους που η αριστερά (βλέπε κομμουνισμός) είναι κάτι σαν θρησκεία, δεν εξηγείται με τη λογική. Και ποιος δεν έχει έναν τέτοιο θείο, μπορεί και ευκατάστατο που είναι σαν να του έχουν κάνει λοβοτομή, ότι λογικό επιχείρημα κ να του πεις, αυτός εκεί στα κόκκινα…
Το μέγα πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η σημερινή αριστερά στη χώρα που δεν έχει μετασχηματιστεί όπως σε άλλες δυτικές χώρες. Μια αριστερά που δεν έχει να πει τίποτα απολύτως φρέσκο, μόνο να ξεσηκώνει και να θυμώνει με το ‘κατεστημένο’ μέχρι να γίνει το ίδιο ‘κατεστημένο’. Είναι μια αριστερά που δεν έχει ηγέτη με κάποιο έστω ουτοπικό όραμα που να αναγνωρίσει στο τέλος ότι δεν υπάρχει αυτό το όραμα αλλά τέλος πάντων υπάρχουν κάποιες αξίες (όπως άλλου ήθους αριστεροί είχαν όπως ο Παπαγιαννάκης, Κύρκος κτλ.).
Στην Ελλάδα, τελειώσαμε ας πούμε με την Χρυσή Αυγή από τα άκρα δεξιά τουλάχιστον προς το παρόν. Η αντίστοιχη από τα αριστερά ζει και θέλει να βασιλεύσει με την επίσημη αντιπολίτευση να την σιγοντάρει. Δυστυχώς η ποιότητα εδώ της αντιπολίτευσης είναι πάρα πολύ χαμηλή.
Ενώ θα έπρεπε να ασκείται από την αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση μια κριτική προσηλωμένη στην πανδημία, στην οικονομία και να είναι εποικοδομητική για όποια βελτίωση στο έργο της κυβέρνησης ή στην διαχείριση της κρίσης, επενδύει στην ένταση και προσπαθεί απλά να κάνει την δύσκολη κατάσταση, αφόρητη μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ‘ψήφους αντιπάθειας’ στο lockdown, στην πανδημία, στην δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Η Κυβέρνηση από την δική της πλευρά έχει κάνει επικοινωνιακά σφάλματα, ένα με τον σκηνοθέτη-ηθοποιό, δεύτερο με το παρατεταμένο lockdown (σκληρό lockdown μπορεί να λειτουργήσει μόνο για διάστημα λίγων μηνών ) και τώρα τρίτο με την αστυνομία κ τις διάφορες διαδηλώσεις/συναθροίσεις.
Στην Ελλάδα το lockdown είναι σκληρό με σχετικά μικρή απόδοση, ο κόσμος (εκτός μπαχαλάκηδων) έχει κουραστεί. Εκτόνωση δίνουν πλέον οι διαδηλώσεις και οι φασαρίες. Θέαμα για τις ειδήσεις των 8.
Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσο κατάλληλα εκπαιδευμένη είναι άραγε η Αστυνομία σε αυτό το νέο παιχνίδι, κυρίως στην καταστολή, όταν αυτή δεν μπορεί να αποφευχθεί (πχ όταν άτομα που συμμετέχουν στις πορείες έχουν σκοπό να προκαλέσουν επεισόδια κ μόνο);
Θέλουν την επέμβαση της αστυνομίας για να δημιουργηθεί επεισόδιο κ ένταση. Αυτός είναι ο σκοπός τους και αυτή είναι η αδρεναλίνη τους. Η Αστυνομία γιατί τσιμπάει έτσι άτσαλα:
Οι εικόνες που είδαμε τις προάλλες από την αστυνομική δύναμη προς τον νεαρό ήταν αχρείαστες. Αν όντως είχε προηγηθεί αξιόποινη πράξη, απλά τα όργανα της τάξης του περνάνε χειροπέδες χωρίς πολλά-πολλά, τον παίρνουν με την κλούβα, περνάει αυτόφωρο και ορίζεται δικάσιμος.
Αν έχει βανδαλίσει κατά δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας τότε του επιβάλλονται και πρόστιμά, σχετικές αποζημιώσεις κτλ.
Οι κάμερες για την καταγραφή αποδεικτικών στοιχείων, είναι μάλλον απαραίτητες.
Για να αλλάξουμε τοπίο ας δούμε πως είναι τα πράγματα αλλού στην Ευρώπη. Ζώντας πάνω από 16 χρόνια τώρα σε δύο διαφορετικές χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης (Ηνωμένο Βασίλειο κ Ελβετία) και έχοντας δει την Αστυνομία να δρα σε αυτές τις χώρες σε γενικές γραμμές θα έλεγα τα εξής:
· Η αστυνομία είναι πολύ καλά εκπαιδευμένη (πολεμικές τέχνες, καλή φυσική κατάσταση, κατάλληλος αποτρεπτικός εξοπλισμός, κάμερες κτλ.). Επίσης υπάρχει πάντα ψυχολογική υποστήριξη για όλους, δεν είναι κάποιο στίγμα να θες να μιλήσεις σε ένα ειδικό.
· Υπάρχει επαγγελματισμός με μηδενική ανοχή όμως σε παραβατικότητα. Το να αντισταθείς ή ‘να πουλήσεις πνεύμα’ σε όργανο της τάξης σημαίνει αληθινό νομικό μπλέξιμο. Όμως και η αστυνομία σε αντιμετωπίζει με σεβασμό ακόμα και αν σου απαγγείλει κατηγορία. Εσύ απλά ακολουθείς οδηγίες. Αν δεν το κάνεις, έμπλεξες χοντρά.
· Ο πολίτης σέβεται τον πολίτη αλλά και ο πολίτης την Αστυνομία. (Δεν υπάρχει απολύτως καμία παρέκκλιση αυτού του πρωτοκόλλου. Εάν υπάρξει υπάρχουν μεγάλες αμφότερες επιπλοκές και κανείς δεν τις θέλει).
· Παράδειγμα, Αν μπαχαλάκης συλληφθεί εδώ και έχει προκαλέσει υλική ζημία σε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, φυλάκιση τριετίας χωρίς αναστολές είναι μίνιμουμ και αποζημιώσεις πολλών χιλιάδων που θα κληθεί να πληρώσει. Για αυτό και απλά αυτό το είδος παραβατικότητας είναι πάρα πολύ σπάνιο, διότι η τιμωρία είναι πολύ αυστηρή και κανείς δεν τολμάει. Αναρχικούς και λοιπές ομάδες έχει και εδώ.
Για να καταλάβουμε τα απλά παραπάνω πράγματα περί σεβασμού, αλλά κ το πόσο αποτελεσματικά δρα είναι θα δώσω τρεις προσωπικές εμπειρίες από την Ελβετική αστυνομία.
-Αστυνομικοί με τις στολές τους επισκέπτονται στην αρχή της χρονιάς νηπιαγωγεία και τις μικρές τάξεις του δημοτικού για να ενημερώσουν τα παιδιά πως θα περνάνε διαβάσεις, πως θα ελέγχουν τον δρόμο για αυτοκίνητο, τους κανόνες κτλ.
Το παιδάκι ‘δένει’ την εμπειρία με τον αστυνομικό που το βοηθάει να καταλάβει κάτι, και υποσυνείδητα τον σκέφτεται ότι είναι μέρος της κοινωνίας και όχι κανένας μπαμπούλας. Αυτή είναι και η φιλοσοφία γενικά, σεβόμαστε και μας σέβονται. Δεν υπάρχει εδώ στα μικρά παιδιά η νοοτροπία του φόβου προς τον αστυνόμο αλλά το αντίθετο.
– Στις πιο μεγάλες τάξεις του δημοτικού κατόπιν προαιρετικής πρόσκλησης της Αστυνομίας προς τους μαθητές να φέρουν το ποδήλατο τους μια συγκεκριμένη μέρα για έλεγχο, η Αστυνομία πηγαίνει στο σχολείο κ επιθεωρεί τα ποδήλατα των μαθητών αν είναι ασφαλή για το δρόμο.
Αφού πάρουν την έγκριση της αστυνομίας κ ένα όμορφο sticker πάνω στο ποδήλατο, τους χαρίζεται επίσης και ένα παγουρίνο ή κάτι αναμνηστικό με την λέξη ‘Polizei/Police‘ με το σήμα του τμήματος.
-Μια μέρα πήγαινα σε μια δουλειά κατέβηκα από ένα λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν 3 ή 4 αστυνομικοί οι οποίοι έκανα κάποιον έλεγχο σε έναν επιβάτη για άγνωστο σε μένα λόγο. Στην επόμενη στάση κατέβηκα επειδή είχα φτάσει κοντά στον προορισμό μου οπότε δεν πρόλαβα να δω πως τελείωσε η φάση.
Εκεί, ξαφνικά άκουσα βήματα, οι 3-4 κατέβηκαν από το λεωφορείο από πίσω μου, μια αστυνομικίνα ήρθε από μπροστά μου και με ρώτησε κάτι στα Γερμανικά ενώ ένας άλλος με κοίταζε επίμονα ενώ ένας τρίτος καθόταν από πίσω (εκτελούσαν πρωτόκολλο). Όταν πήγα να βάλω το χέρι στην τσέπη λόγω κρύου μου το απομάκρυναν θυμάμαι χαρακτηριστικά, σαν προφύλαξη… Επειδή δεν μίλαγα Γερμανικά τότε τους είπα στα Αγγλικά ήρεμα ότι δεν κατάλαβα και αν μπορούν τα το εξηγήσουν στα Αγγλικά, μου ζήτησαν ταυτότητα (άδεια παραμονής βασικά), κάτι είπανε μεταξύ τους πάλι στα Γερμανικά, μου είπαν ευγενικά ευχαριστώ για την συνεργασία, σκάσαν ελαφρώς ένα χαμόγελο (πριν ήταν πολύ αυστηροί, ευγενικοί μεν αλλά απότομοι κάπως) και έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση.
Σκέφτηκα ότι φόραγα κουκούλα εκείνη την ημέρα και φαινόμουν ύποπτος και για αυτό με σταμάτησαν. Πάντως περιθώριο για πολλά δεν μου δώσανε και το σχετικό ‘ψάρωμα’ για λίγα λεπτά πέτυχε… Επαγγελματισμός και ευγένεια. Απλό.
Ελπίζω κάποια μέρα η ΕΛ.ΑΣ. να καταλάβει το πόσο σημαντικό είναι να στελεχώσει με τα κατάλληλα άτομα το σώμα αλλά και να εκπαιδεύσει το προσωπικό της με επαγγελματισμό, ευγένεια αλλά και κάποια πρωτόκολλα ‘επικοινωνίας’ με τον πολίτη ακόμα και υπό πίεση ώστε να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο έργο τους. Επίσης πρέπει να δείχνουν μηδενική ανοχή σε εκφράσεις βίας, αλλά πάντα κατάλληλα εξοπλισμένη, ώστε να μπορεί να ενεργεί χωρίς να καταπονεί ιδιαίτερα ούτε να καταπονείται αντίστοιχα. Δεν χρειάζεται η ΕΛ.ΑΣ σερίφηδες, όμως χρειάζεται επαγγελματισμό.
Αλλά και η ελληνική κοινωνία να μάθει να αγκαλιάζει την αστυνομία και να την τιμά όπως της αξίζει. Όσο όμως η αστυνομία δρα με λίγο σεβασμό τότε κ ο πολίτης θα δρα ανάλογα. Θα πρέπει επιτέλους αυτή η μορφή χουλιγκανιστικής βίας να τελειώνει, αλλά μέχρι τότε κ η αστυνομία πρέπει να αλλάξει και να γίνει επαγγελματική και όχι απλά το όνειρο του κάθε παιδιού να γίνει Δημόσιος υπάλληλος και να ασκεί κάποια εξουσία.
