“«Προσοχή στους Έλληνες που φέρνουν δώρα», έγραψε ο αρχαίος Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος. Στον 21ο αιώνα, οι Έλληνες πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί όσον αφορά στην αποδοχή προσφορών – ειδικά από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο τώρα βασανίζει τη χώρα σε μια λανθασμένη προσπάθεια να πάρει τα χρήματά της πίσω”.
Με αυτή την παρατήρηση ξεκινά το άρθρο του ο Κάιλ Μπας, στο πρακτορείο Bloomberg, υπό τον τίτλο “Το ΔΝΤ πρέπει να σταματήσει να βασανίζει την Ελλάδα”. Στο άρθρο ο αναλυτής- επικεφαλής επενδυτής της Hayman Capital Management (η οποία έχει επενδύσει σε μετοχές ελληνικών τραπεζών) επισημαίνει ότι “Έλληνες αξιωματούχοι εργάστηκαν σκληρά για να κάνουν την οικονομία και τα οικονομικά τους να ανακάμψουν. Από το 2010 έως το 2016, η κυβέρνηση πέτυχε το καθήκον να μειώσει το βασικό έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά σχεδόν 18% του ΑΕΠ και τελικά να έχει πλεόνασμα. Μετά από μια βίαιη συρρίκνωση σχεδόν 30%, η οικονομία παρουσιάζει θετικά σημάδια σε όλους σχεδόν τους κλάδους- βιομηχανική παραγωγή, νέες κυκλοφορίες αυτοκινήτων, άδειες κατασκευής, αφίξεις τουριστών, αναφέρει το newmoney
Ο τραπεζικός τομέας, επίσης, έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Μετά από δύο πλήρεις επιθεωρήσεις των δανειακών τους βιβλίων – πρώτα από την BlackRock το 2013 και αργότερα από τον Ενιαίο Μηχανισμό Εποπτείας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – οι τράπεζες έχουν αναδιοργανωθεί πλήρως δύο φορές. Έχουν ενισχύσει τις προβλέψεις τους έναντι των επισφαλών δανείων και οι δείκτες κεφαλαίου τους είναι σήμερα σημαντικά υψηλότεροι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, παρέχοντας ένα αποθεματικό έναντι τυχόν μελλοντικών ζημιών.
Ωστόσο, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι επιβαρυμένη σοβαρά: τα περίπου 250 δισ. ευρώ που το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι εταίροι του δανείζουν τη χώρα για να σώσει την οικονομία της και πιθανότατα ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ. Αυτό το απόθεμα επίσημου χρέους διαφυλάσσεται, μολονότι οι ιδιώτες πιστωτές πλήρωσαν, αναδιάρθρωσαν και εξαφανίστηκαν. Το 2012, για παράδειγμα, οι ομολογιούχοι του ιδιωτικού τομέα της κυβέρνησης αναγκάστηκαν να δεχτούν απώλειες σχεδόν 80%. Οι μέτοχοι των ελληνικών τραπεζών είδαν τις επενδύσεις τους να εξαφανίζονται δύο φορές σε ανακεφαλαιοποιήσεις…”
Στη συνέχεια, το άρθρο επισημαίνει: “Το ΔΝΤ θα μπορούσε να διαγράψει το χρέος και να ελαφρύνει το βάρος της Ελλάδας. Αυτό θα ωφελήσει τη μακροπρόθεσμη οικονομική υγεία της χώρας και επομένως και την Ευρώπη. Αντ ‘αυτού, το Ταμείο απαιτεί περαιτέρω μέτρα λιτότητας και επιμένει σε «διαρθρωτικές» μεταρρυθμίσεις αμφίβολης αξίας. Με την προσκόλληση σε αυτή την οικονομική αντίληψη, στερεί τη δημιουργική οικονομική ανάπτυξη και καταπνίγει κάθε ελπίδα πραγματικής ευημερίας.
Το ΔΝΤ εμφανίστηκε ως σωτήρας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ευρώπης, αλλά τώρα μοιάζει περισσότερο με μια φρενίτιδα. Εξετάστε το ιστορικό του χρέους. Όταν μια χώρα εντάσσεται στο ΔΝΤ, αποδίδεται μια αρχική “ποσόστωση”, βασισμένη κυρίως στο ΑΕΠ της. Μια χώρα μέλος μπορεί συνήθως να πάρει δάνεια μέχρι και το 145% της ποσόστωσής της ετησίως και έως 435% σωρευτικά – ή ενδεχομένως περισσότερο σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Αυτά είναι ουσιαστικά όρια πίστωσης, σχεδιασμένα ώστε να μην επιβαρύνουν τον δανειολήπτη με χρέος. Εντούτοις, εν μέσω της κρίσης, το ΔΝΤ συμφώνησε να δανείσει το 3.212% της ποσόστωσης της Ελλάδας. Μαζί με δάνεια από τους Ευρωπαίους εταίρους του Ταμείου, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχεται σε πάνω από 135% του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ γνώριζε πολύ καλά ότι τα δάνειά του δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιστραφούν. Το έχω ακούσει άμεσα από αξιωματούχους που συμμετέχουν στη διαδικασία. Όλοι οι τότε συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner, του προέδρου της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet και του διευθυντή του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn, έκαναν μια συνειδητή και πολύ πολιτική (όχι οικονομική) απόφαση να αποτρέψουν την εξάπλωση της κρίσης τη ζώνη του ευρώ από κοινού. Χωρίς ένα τέτοιο τεράστιο δάνειο, η Ελλάδα θα είχε ασφαλώς αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Η Ελλάδα χρειάζεται να ανακτήσει σήμερα την εμπιστοσύνη των επενδυτών και των καταναλωτών. Για να συμβεί αυτό, οι δανειστές του επίσημου τομέα της χώρας πρέπει να καταγράψουν το χρέος ή να το μετατρέψουν σε ίδια κεφάλαια, χρεώνοντας το μέχρι το κόστος διατήρησης της ζώνης του ευρώ.”
Τέλος, το άρθρο καταλήγει: “Η στάση του ΔΝΤ είναι παράλογη. Προκαλείται από το συμφέρον του ίδιου και όχι από το τι θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα. Το ταμείο προσπάθησε ταυτόχρονα να εμποδίσει την επιστροφή της Ελλάδας στις κεφαλαιαγορές και προσπάθησε να υπονομεύσει τη νέα τραπεζική ένωση της Ευρώπης απαιτώντας μια ακόμη αύξηση κεφαλαίου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η χώρα -όπως όλα τα μέλη του ευρώ- δεν μπορεί να επιτύχει μακροοικονομική προσαρμογή υποτιμώντας το νόμισμά της, πρέπει να ληφθεί μεγάλη προσοχή. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επενδυτών, και όχι οι εξαγωγές, θα οδηγήσει τελικά στην ανάπτυξη.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης υπονομεύει την ελληνική οικονομία. Οι δείκτες του αισθήματος έχουν παραμείνει σε αρνητικό έδαφος, παρόλο που η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται από το 2015. Η χαλάρωση εμπόδισε την αναγεννησιακή ανάπτυξη, με το να προκαλέσει ένα νέο κύκλο επενδύσεων, όπως συνήθως. Χωρίς αυτή τη θετική ανατροφοδότηση, η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιταχυνθεί…”
