Οι Έλληνες είναι ένας λαός με χιλιάδες ιδιαιτερότητες, οι οποίες δεν απαντώνται πουθενά στην οικουμένη.
Του Γιάννη Μιχαήλ
Παρήλθαν 2.500 χρόνια, από τότε που ο παππούς Αίσωπος, είπε αυτά τα αλληγορικά λόγια και όμως για την πατρίδα μας και για τους Έλληνες έχουν διαχρονική ισχύ. Το βλέπουμε, άλλωστε τις τελευταίες ημέρες, καθώς την ώρα κατά την οποία ο ιός καλπάζει και δεκάδες συμπατριώτες μας χάνουν την ζωή τους και άλλοι γεμίζουν τα νοσοκομεία διασωληνωμένοι, υπάρχουν αρχηγοί κομμάτων, οι οποίοι καλούν τους οπαδούς τους να πορευθούν προς την Αμερικάνικη πρεσβεία για να ”τιμήσουν” την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Βέβαια, αυτή η εμμονή τους, να γίνει πορεία έχει την εξήγησή της. Εν μέσω της καταιγίδας, υπάρχουν πολιτικοί, οι οποίοι για μικροπολιτικά οφέλη επενδύουν στους νεκρούς και στην οικονομική δυσπραγία των πολιτών.
Τις συνέπειες από την πανδημία, τις υφίστανται όλες οι χώρες του κόσμου, αλλά πουθενά δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις και σενάρια για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας ή για την σύγκλιση των πολιτικών αρχηγών ή για υπουργό υγείας ”κοινής αποδοχής”.
Όλα αυτά είναι αποκυήματα νοσηρής φαντασίας, ανερμάτιστων, ψεκασμένων, συνωμοσιολόγων, αριστερών πολιτικάντηδων, οι οποίοι έχουν τεράστιες ευθύνες για τον διχασμό που επιδιώκουν ανάμεσα στον λαό, ενώ δεν δικαιούνται να ομιλούν και υπάρχουν λόγοι σοβαροί.
Το ΚΚΕ, αίφνης, που θέλει να ”τιμηθεί” η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν το κόμμα που κατήγγειλε ως προβοκάτσια τα όσα συνέβαιναν την περίοδο εκείνη από τους φοιτητές και διαφωνούσε με τις καταλήψεις. Τα γράφουμε αυτά μετά λόγου γνώσεως.
Σε ό,τι αφορά την στάση του Αλέξη Τσίπρα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά. Τον ανερμάτιστο πολιτικάντη έχουμε γνωρίσει πολύ καλά τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα, αρκεί να επιτύχει τον απώτερο στόχο του, που είναι η επάνοδος στην εξουσία με κάθε τρόπο και μέσο. Είναι ένας αδίστακτος τυχοδιώκτης, όπως έδειξε και κατά την κυβερνητική του θητεία. Ενώ βαρύνεται με δεκάδες αισχρές αποφάσεις, ποτέ δεν ζήτησε την παραμικρή συγγνώμη από τον λαό, ούτε έκανε αυτοκριτική για τα έργα και τις ημέρες της πολιτικής του πορείας. Είναι ένας φορέας- διαχρονικά- του Πολακικού ιού. Γι’ αυτό και καθίσταται επικίνδυνος.
Γιατί, όπως έλεγε και ο Ισοκράτης, ”δαπανώμενος εφ’ α μη δει, ολίγος έση εφ’ α δει”. Δηλαδή, ”σπαταλώντας τον εαυτό του στα ανούσια, δεν έχει χρόνο για τα ουσιώδη”. Μεγάλη αλήθεια.
