Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου τιμήθηκε όπως αρμόζει στο Έπος των προγόνων μας και στη θυσία τους και καλό είναι, να συνοδεύεται και από κάποια συγκριτικά στοιχεία, για να μαθαίνουμε ή να θυμόμαστε τους εταίρους μας, τους φίλους μας και τον καθένα, που εύκολα λησμονεί τα δύσκολα και μας «κουνάει το δάκτυλο» στα πιο εύκολα.
Πόσο διάστημα αντιστάθηκε στον Άξονα κάθε Ευρωπαϊκή χώρα:
Ελλάδα – 219 ημέρες
Νορβηγία – 61 ημέρες
Γαλλία – 43 ημέρες
Πολωνία – 30 ημέρες
Βέλγιο – 18 ημέρες
Ολλανδία – 4 ημέρες
Γιουγκοσλαβία – 3 ημέρες
Δανία – 0 ημέρες.
Λουξεμβούργο – 0 ημέρες
Τσεχοσλοβακία – 0 ημέρες
Αλβανία – 0 ημέρες
Η κατάσταση στην Ευρώπη, τόσα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έχει μεταβληθεί και πολύ από την άποψη των Δυνατών Χωρών της, με μόνες αλλαγές την Ιταλία και την Ισπανία και, κυρίως, ότι οι ΗΠΑ εδραιώθηκαν μόνιμα στην περιοχή και χρησιμοποιούν την Μεγάλη Βρετανία ως το «μακρύ χέρι» τους στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς.
Από τις Χώρες αυτές που αντιστάθηκαν στον Άξονα απουσιάζει η Τουρκία. Και αυτό είναι ένα δείγμα της διαχρονικής πολιτικής της. Ακόμη πιο χαρακτηριστικό όμως δείγμα της διαχρονικής Τουρκικής πολιτικής είναι το γεγονός, ότι … κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, όταν ήταν ζήτημα χρόνου η ολοκληρωτική κατάρρευσή της και η άνευ όρων παράδοσή της στους Συμμάχους, ώστε να προσμετρηθεί και αυτή στην πλευρά των νικητών.
Η Χώρα μας μετά τον πόλεμο ενσωμάτωσε τα Δωδεκάνησα, σαν μία μικρή αναγνώριση της προσφοράς της. Τα Δωδεκάνησα, για τα οποία η Τουρκία, με την μηδενική συμμετοχή και τους μηδέν νεκρούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από το 1974 έως σήμερα έχει το θράσος να εκφέρει γνώμη και να τα θεωρεί εντός της ζώνης των φαντασιώσεών της. Σαν θέση δε, προβάλλει το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησής τους, το οποίο μόνο η τότε Σοβιετική Ένωση έθεσε μετ’ επιτάσεως. Η όποια αναφορά στην Στρατιά του Αιγαίου που τα εποφθαλμιά, αποσιωπάται.
Τι έχει αλλάξει στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας; Τίποτα απολύτως. Παραμένει σταθερή στις γραμμές της και με διάφορα ανατολίτικα παζάρια και τεχνάσματα φροντίζει να είναι πάντα εντός των εξελίξεων, διασφαλίζοντας το αποτέλεσμα εκ των προτέρων.
Και το κυριότερο, χωρίς ποτέ ο στρατός της να εμπλακεί σε μάχες με οργανωμένο αντίπαλο Στρατό, ώστε να υπάρχει σημείο σύγκρισης. Η μία και μοναδική φορά που τόλμησε η Τουρκία να στείλει στρατό ήταν στην Κορέα, όπου έκαναν λάθος και επιτέθηκαν στους Συμμάχους Νοτιοκορεάτες, ενώ όταν αντιμετώπισαν τον τότε κανονικό εχθρό δηλαδή τους Κινέζους, κατακρεουργήθηκαν.
Μέχρι σήμερα, τα παζάρια έχουν καταφέρει, η Τουρκία να θεωρείται αξιόπιστος ή αναγκαίος φίλος πολλών και κυρίως των Βρετανών, εκμεταλλευόμενη την γεωγραφική της θέση, την θρησκεία της σε σχέση με τις παρεμβάσεις ή τον έλεγχο μέσω αυτής άλλων Αραβικών Κρατών και τέλος, τις στρατιωτικές της επιτυχίες έναντι διαφόρων φυλών γειτονικών Κρατών.
Στον στρατιωτικό τομέα η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και εάν και όταν έρθει η ώρα αυτή, συγκρίνοντας όλα τα ποιοτικά και εξοπλιστικά δεδομένα, το τελικό αποτέλεσμα είναι σίγουρο.
Στον διπλωματικό τομέα έχουμε κερδίσει πολλά αλλά ταυτοχρόνως, αναλωνόμαστε πολύ περισσότερο απ’ όσο πρέπει ακολουθώντας το Τουρκικό παζάρι.
Οι όποιες πρωτοβουλίες πρέπει να εκπορεύονται αποκλειστικά και μόνο από μία ενιαία Εθνική Στρατηγική, σαν προϊόν της δικής μας βούλησης και με στόχο την διασφάλιση και ενδυνάμωση των επιλογών μας και όχι για να απαντήσουμε στις Τουρκικές ονειρώξεις και στα όποια ανιστόρητα θέματα θέτει.
Ας μην ξεχνάμε, ότι η διπλωματία μας έχει στην φαρέτρα της «τις δυνατές πλάτες» των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας, κάτι που η Τουρκία για τις δικές της Ένοπλες Δυνάμεις το βάζει στο παζάρι μόνο σαν θεωρία.
Ποτέ δεν είναι αργά για τις Πολιτικές δυνάμεις της Χώρας, να συμφωνήσουν σε αυτόν τον σοβαρότατο τομέα της Εθνικής Στρατηγικής, κάτι που η Κοινωνία απαιτεί και θα αγκαλιάσει αμέσως. Ίσως μάλιστα, να είναι η πιο κρίσιμη ώρα για την σύμπραξη αυτή.
