Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω την έκπληξη που προκάλεσε σε κάποιους συμπολίτες η φωτογραφία του πρωθυπουργού Αλέκση να απολαμβάνει πολυτελή φιλοξενία σε εφοπλιστική θαλαμηγό λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι. Είναι σαν κανείς να απορεί με ένα κουνούπι που τσιμπάει ή έναν κροκόδειλο που περιμένει ακίνητος το θήραμά του. Είναι σαν να απορεί με τη φύση και εν προκειμένω με τη φύση του πρωθυπουργού μας.
Tou Mάνου Βουλαρίνου
Πηγή:athnesvoice.gr
Γιατί ο Αλέκσης μας αυτό ακριβώς είναι. Ένας άνθρωπος που ξέρει με ποιους να κάνει παρέα, που ο αριθμός 100 του φαίνεται πολύ μικρός όταν μιλάμε για νεκρούς (μην ξεχνάτε πως τα πολιτικά του είδωλα έχουν εξοντώσει εκατομμύρια) και που καταλαβαίνει πως αυτά που λέει και πρεσβεύει είναι ό,τι για τον Τζορτζ τον Ρ τον Ρ τον Μάρτιν οι περιπέτειες των ηρώων του Game of Thrones: δημιουργήματα της φαντασίας ενός επαγγελματία. Φυσικά, σε αντίθεση με τον Τζ.Ρ.Ρ.Μ., ο Αλέκσης απλώς αναμασά όσα έχει παπαγαλίσει από δημιουργίες άλλων, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Όπως ο Μάρτιν δεν πιστεύει ότι κινδυνεύει από τους White τους Walkers, έτσι και ο Αλέκσης ξέρει ότι όλα όσα λέει για το κεφάλαιο, την πλουτοκρατία, τον νεοφιλελευθερισμό (ό,τι κι αν είναι αυτό), την αριστερά, τις ίσες ευκαιρίες, την αναδιανομή του πλούτου, τον σοσιαλισμό, τη διαπλοκή και όλα όσα συνθέτουν το δικό του παραμύθι, τα λέει μόνο για να κοιμίσει τα παιδάκια που ακόμα τον πιστεύουν.
Όταν τα παιδάκια πέφτουν για ύπνο και ονειρεύονται τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός ή βλέπουν εφιάλτες με νεοφιλελεύθερους (ό,τι κι αν είναι αυτό) βρικόλακες, ο Αλέκσης πίνει στην υγειά τους σε κότερα και βίλες εφοπλιστών, στέλνει τα παιδιά του σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, φοράει πανάκριβα κοστούμια (χωρίς γραβάτα, γιατί είναι επαναστάτης), κάνει ταξίδια αναψυχής με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, βολεύει τους φίλους του και γενικά κάνει ό,τι κάνει κάθε άνθρωπος που έχει κουραστεί πολύ για να κατακτήσει την εξουσία και είναι αποφασισμένος να πιει τους γλυκούς της χυμούς μέχρι την τελευταία σταγόνα. Έτσι κι αλλιώς, τα παιδάκια που πιστεύουν τις ιστορίες του κοιμούνται και για τους υπόλοιπους δεν δίνει δεκάρα.
Και πολύ καλά κάνει.
Γιατί, δηλαδή, να δώσει δεκάρα για ανθρώπους που ακόμα αναρωτιούνται αν ο πρωθυπουργός, που τοποθετεί τον Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο και κάνει δωράκια με τη μορφή ρύθμισης στις εφημερίδες, είναι διαπλεκόμενος; Γιατί να νοιαστεί για ανθρώπους που τον παρακολουθούν να κρατάει αγκαλιά τον Πολάκη και να υπερασπίζεται το ήθος του και περιορίζονται στο να κουνούν αποδοκιμαστικά το κεφάλι (αλλά πάντα λίγο και προσεκτικά, μην τυχόν και τους πουν ότι δεν είναι μετριοπαθείς); Γιατί να λυπηθεί αυτούς που δεν λυπούνται τον εαυτό τους και μετά από πέντε χρόνια ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν τα «ναι μεν αλλά» και τα «ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα»; Γιατί να λυπηθεί αυτούς που βλέπουν τη φωτογραφία του στο κότερο του εφοπλιστή, λίγες μέρες μετά την παράσταση πάνω στα πτώματα των νεκρών του Ματιού κι αντί να αρχίσουν τα καντήλια λένε «δεν είναι σωστό να ασχολούμαστε με την προσωπική ζωή των ανθρώπων»; Γιατί να δώσει έστω και μια δεκάρα γι’ αυτούς που αρνούνται να καταλάβουν ότι το με ποιον κάνει παρέα ο πρωθυπουργός δεν είναι προσωπικό του ζήτημα; Γιατί να ενδιαφερθεί για όσους δεν καταλαβαίνουν πως το ότι στέλνει τα παιδιά του να μάθουν γράμματα κάπου μακριά από εκεί που πειραματίζεται με τα παιδιά των άλλων είναι σοβαρό πολιτικό θέμα;
Γιατί να νοιαστεί ο Τσίπρας για ανθρώπους που τον βλέπουν πάνω στο κότερο ενός εφοπλιστή, αλλά δεν το κάνουν και θέμα; Γιατί να νοιαστεί γι’ αυτούς που αναρωτιούνται αν πειράζει που ήταν στο κότερο; Αυτοί είναι άξιοι της μοίρας τους. Και το μόνο πραγματικά κακό είναι που η μοίρα τους επηρεάζει και τη δικιά μας. Και μπράβο μας.
