Τον είδα μέρα μεσημέρι στο ζεστό κέντρο της Αθήνας να βαδίζει στητός, με άσπρο παντελόνι με τιράντες άσπρο ψαθάκι και αθλητικά παπούτσια, ασπρισμένο το κεφάλι, με τα χαρακτηριστικά γυαλάκια του… σαν εικόνα από το παρελθόν.
«Ο Σαββόπουλος τον θυμάσαι;» με ρώτησε ο συνάδελφος που ήταν μαζί μου, αρκετά χρόνια μικρότερος μου… «Αν τον θυμάμαι; Με αυτόν φάγαμε τα νιάτα μας παιδί μου» του απάντησα κάπως αυστηρά…
Και λίγο μετά που έμεινα μόνος, ξανάφερα στο μυαλό μου την πασίγνωστη φιγούρα μαζί με τις αναμνήσεις και ανάκατες σκέψεις:
Του Φάνη Ζουρόπουλου*
Τι είναι αυτό που συνέχει το κοινό του Διονύση Σαββόπουλου,τόσο ευρύ ηλικιακά και κοινωνικά εδώ και πέντε δεκαετίες, καθιστώντας το έργο του μοναδικό; Τι είναι αυτό που συνεχώς επικαιροποιεί τους στίχους του, ώστε κάθε φορά που ακούς το «Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα» να συνοψίζεται κάθε φορά η πραγματικότητα της χώρας έστω και αν το τραγούδι γράφτηκε δεκαετίες πριν;
Ή εκείνο το «τι να ζητάει επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη Ψυχές πολύβουες» που μας θύμιζε παλιές περιπλανήσεις, με το μαγευτικό σολάρισμα του Σαλέα… ή τέλος εκείνο το «χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε», κάτι εποχές που περιμέναμε να βγάλει δίσκο ο Νιόνιος ή να πει μια ατάκα που έγραφε και μας έδινε … γραμμή στις «Διοικητηρίου και Εξαρχείων» περιοχές της νιότης μας…
Τόσα χρόνια «μεροδούλι, μεροφάι στιχουργική» που λέει και ο ίδιος, τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή η τέχνη του, φυσικό είναι κάποιοι να τον συμπαθούν, κάποιοι όχι, κάποιοι να αδιαφορούν, κάποιοι να θυμούνται μόνο τα κακά του, γιατί έχει κάνει και …στραβές. Έτσι είναι στην χολερική Ελλάδα, ουδείς μετά Χριστόν προφήτης… επιβίωσε. Γιατί εδώ «είναι Βαλκάνια / δεν είναι παίξε γέλασε»…
Με λίγα λόγια, ο Νιόνιος μας έκανε «εμάς του ’60 τους εκδρομείς» να τραγουδήσουμε, να πενθήσουμε, να αγαπήσουμε και να ξαναγαπήσουμε και μόνοι και όλοι αντάμα… Αυτό έκανε ο Δ.Σ. Μας έκανε να νοιώσουμε το κοινό αίσθημα…
Με τα τραγούδια του κατόρθωσε να είμαστε μαζί όλοι, με κοινές λέξεις ίδιους στίχους, αλλά διαφορετικούς τρόπους ο καθένας …
Άξιος Διονύσιε!… Δεν μας χρωστάς. Σου χρωστάμε…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
