Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα μόνα «πουλιά που πιάνει στον αέρα» είναι αυτά της εξουσίας, υπό τον όρο ότι οι συνθήκες είναι ιδεώδεις για κάτι τέτοιο.
Είναι δηλαδή ένας, καλός πολιτικός καιροσκόπος, προσόν που ενδεχομένως στην πολιτική συνιστά σοβαρό προτέρημα. Προφανώς δε, το ίδιο ισχύει και για άλλους τομείς της επαγγελματικής ζωής.
Γνησιότατο πολιτικό προϊόν της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ, από το οποίο απεχώρησαν και τα πιο θλιβερά στελέχη του, οραματίστηκε τη δημιουργία ενός νέου λαϊκίστικου κόμματος στην Ελλάδα, το οποίο μέσα από την διχαστική και παραπλανητική πολιτική θα μπορούσε να συνεχίζει να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στα εγχώρια πολιτικά πράγματα.
Αυτη εξάλλου στο ξεκίνημα του, ήταν και η τακτική του ιδρυτού του Κινήματος Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, που και αυτός επεδίωκε στα τέλη του 1980 την άνοδο και πολυετή παραμονή του στην εξουσία.
Και στην προσπάθειά του αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας, στάθηκε εξαιρετικά τυχερός. Είδε να τον στηρίζουν διάφορα αλληλοδιαπλεκόμενα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα,για τα οποία μιά κυβερνηση της αριστεράς, ήταν δώρων εξ´ουρανού Είναι δε κωμικό από την άποψη αυτή να απονέμουν ορισμένοι εύσημα στον Τσίπρα για τον Ιούλιο του 2015, επειδή τελικά για να σωθεί ο ίδιος από τη λαϊκή οργή, υπέγραψε το περίφημο τρίτο μνημόνιο. Αυτό το έκανε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και όχι γιατί εφλέγετο από την επιθυμία να ορθοποδήσει η χώρα. Στόχος του Τσίπρα ήταν και είναι η νομή της εξουσίας και τίποτε άλλο.
Στην σημερινή όμως γεωπολιτική και οικονομική πραγματικότητα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δυσκολεύεται να καταλάβει ποιες είναι οι πραγματικές προκλήσεις για την Ελλάδα. Δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα του πελατειακού κράτους έχει φθάσει πλέον στα όριά της και δεν έχει καμμιάν απολύτως δυνατότητα να συντηρεί μια Λερναία Ύδρα με δανεικά από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αρκετοί Νεοέλληνες, μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, κατάλαβαν ότι με φούμαρα και ξόρκια δεν γίνεται τίποτε στη διεθνή σκακιέρα.
Άρα είναι αυτονόητο ότι η όποια επανεκκίνηση της οικονομίας δεν μπορεί να γίνει παρά μόνον από επενδυτικά κεφάλαια που θα έλθουν από το εξωτερικό. Απαιτεϊται κινητοποίηση της διεθνούς αποταμίευσης και αυτό το ξέρουν πλέον και οι πέτρες.
Η εσωτερική αποταμίευση είναι μηδενική και άρα ανεπαρκής για να στηρίζει την οικονομική ανάκαμψη. Για να εισρεύσουν όμως ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα του 2020 θα πρέπει το πολιτικό της σύστημα να εμπνέει εμπιστοσύνη. Στο σύνολό του και όχι μόνον στο επίπεδο της κυβέρνησης.
Ε, λοιπόν στο επίπεδο αυτό, στους ξένους επενδυτικούς κύκλους η αξιοπιστία του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι εξαιρετικά χαμηλή. Από μόνο του το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι αν η κεντροαριστερά θέλει με αξιώσεις να διεκδικήσει την εξουσία, αυτό δεν μπορεί να συμβεί μ’ έναν αναξιόπιστο ηγέτη επικεφαλής της.
Ας το σκεφτούν σοβαρά αυτό κάποιοι που πιστεύουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός «πιάνει πουλιά στον αέρα». Ας το σκεφτεί όμως αυτό και ο ίδιος ο Τσίπρας….
Όταν οι καιροί αλλάζουν, έλεγε ο Τζων Μαιηναρντ Κευνς, αν χρειαστεί αλλάζω και εγώ γνώμη…
