Σε όλα αυτά χρειάζεται να συμπεριληφθεί κι ένα γεγονός που αποτελεί επιβεβαίωση της σχέσης που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ του κ. Τσίπρα και των δανειστών…
Του Χάρη Παυλίδη
Ανεξάρτητα της όποιας αξίας έχουν αυτά που λέει ο κ. Βαρουφάκης- επί του προκειμένου της αποκάλυψης ότι ο κ. Σόιμπλε ομολόγησε στον ίδιο ότι η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά είχε αποφασισθεί από τον Ιούνιο του 2014- δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το θερμό καλοκαίρι του 2014 απολάμβανε της διακριτικής μεταχείρισης του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων.
Δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει σε δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου προκειμένου να διαπιστώσει ότι οι ευρωπαίοι είχαν πεισθεί από το ΔΝΤ για την “αποτελεσματικότητα” του νέου και άφθαρτου κ. Τσίπρα.
Ο κ. Τόμσεν είχε καταφέρει να επιβάλλει την άποψή του-κοινή με αυτήν του αμερικανικού παράγοντα- ότι ο τότε πρωθυπουργός δεν ήταν τόσο “πρόθυμος” όσο θα ήθελαν και ως εκ τούτου άξιζε να δοθεί μια ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να δοκιμάσει να βρει τα κρυμμένα πλούτη των Ελλήνων.
Η αριστερή ρητορική ήταν το προκάλυμμα μιας άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομής η οποία ακολούθησε. Σημειωτέον επίσης ότι τα ΜΜΕ, κυρίως οι τηλεοπτικοί σταθμοί(τα εν συνεχεία “βοθροκάναλα”) στην πλειονότητα τους συμμετείχαν-ενδεχομένως εν αγνοία τους- στο σχέδιο αποδόμησης της κυβέρνησης Σαμαρά. Αδιάψευστος μάρτυς τα πρωτοσέλιδα υπέρ του κ. Τσίπρα και ο τηλεοπτικός χρόνος που απλόχερα προσέφεραν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλα αυτά χρειάζεται να συμπεριληφθεί κι ένα γεγονός που αποτελεί επιβεβαίωση της σχέσης που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ του κ. Τσίπρα και των δανειστών.
Το γεγονός ότι ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις στη κυβέρνηση Σαμαρά να προχωρήσει σε απολύσεις στο Δημόσιο(οι οποίες τελικά και έγιναν), αλλά οι ίδιοι άναψαν το πράσινο φως για την επαναπρόσληψη τους από τη κυβέρνηση Τσίπρα.
Όπως κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι οι ίδιοι που έθεταν διαρκώς νέους όρους στη κυβέρνηση του κ. Σαμαρά για να μη κλείσει η αξιολόγηση, “διευκόλυναν” ουσιαστικά τη κυβέρνηση Τσίπρα να πάρει την πρώτη αξιολόγηση.
Συνεπώς και ανεξάρτητα από την όποια αξία έχουν οι αποκαλύψεις του κ. Βαρουφάκη, υπάρχουν μια σειρά από γεγονότα που φωτίζουν άγνωστες πτυχές εκείνης της περιόδου, επιβεβαιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση ότι ο κ. Τσίπρας ασκούσε τότε “γοητεία” στο ΔΝΤ.
Ένας από τους λόγους, πέραν εκείνων που αποτυπώθηκαν από τον φωτογραφικό φακό στα ταξίδια του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, για τους οποίους το ΔΝΤ φρόντισε να καθησυχάσει τους Ευρωπαίους ότι η “πολιτική αλλαγή” θα απέφερε λιγότερα προβλήματα από αυτά που τους προκαλούσε η κυβέρνηση Σαμαρά.
Η οποία, εκτός των άλλων, αντιδρούσε επίμονα στο τρίτο μνημόνιο το οποίο αργότερα υπέγραψε κατόπιν… σκληρών διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση Τσίπρα.
Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε παρόμοια θέση με αυτήν που είχε βρεθεί ο κ. Σαμαράς. Και οι αποκαλύψεις του κ. Βαρουφάκη έρχονται απλώς να συμπληρώσουν τα κενά μιας ιστορίας από το μέλλον.
Ο κ. Σαμαράς δεν “έκανε” στον κ. Σόιμπλε γιατί δεν συναινούσε στο τρίτο μνημόνιο, το οποίο σχεδίαζαν από το 2013-2014. Τώρα, κι ενώ ετοιμάζεται το τέταρτο μνημόνιο, ο κ. Τσίπρας αναζητά “πολιτική λύση” όπως και ο προκάτοχός του.
Το αν “κάνει” ή δεν “κάνει” θα φανεί εντός ολίγου, ή σε λίγους μήνες όταν θα έχει παρέλθει η περίοδος χάριτος που εξ ανάγκης ίσως λάβει ο κ. Τσίπρας, λόγω της πολιτικής ρευστότητας που επικρατεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.