Ελλείψει επαρκούς χώρου στα σωφρονιστικά καταστήματα η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία αποφυλάκισε αναρίθμητους εγκληματίες, που κινούνται έκτοτε ελεύθεροι ως περιφερόμενες ωρολογιακές βόμβες.
Αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού το μέτρο υπήρξε οριζόντιο, χωρίς να συνεκτιμάται η κοινωνική επικινδυνότης του κάθε αποφυλακιζόμενου. (Θα μπορούσαν, βέβαια, να αποφυλακιστούν κατά προτεραιότητα καταδικασμένοι για αδικήματα όπου η υποτροπή είναι απίθανη, άρα η κοινωνική επικινδυνότητά τους είναι μικρή: τραπεζικοί που υπεξαίρεσαν χρήματα, πλοίαρχοι που προκάλεσαν ναυάγια, οδηγοί υπεύθυνοι για πολύνεκρα ατυχήματα, ακόμη και καταχραστές δημοσίου χρήματος. Οπωσδήποτε όχι δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, βιαιοπραγήσαντες με εξαιρετική αγριότητα, έμποροι ναρκωτικών κλπ).
Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Δεδομένου, λοιπόν, του εξ αρχής προβλέψιμου του πλήθους των εγκλημάτων που θα διέπρατταν τέτοιου είδους αποφυλακισθέντες δια του νόμου Παρασκευόπουλου, οι πολιτικοί που τον εισηγήθηκαν και αυτοί που τον υιοθέτησαν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν- ίσως όχι με νομική ακριβολογία, αλλά επί της ουσίας- ως ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων αυτών. Ή ότι τα προκάλεσαν με ενδεχόμενο δόλο.
Εν πάση περιπτώσει, ο σκοπός επληρώθη. Τώρα υπάρχουν κελιά κενά. Τόσα, ώστε να υποδέχονται καταδικαζόμενους ακόμη και για πλαστογράφηση τίτλων σπουδών. Όχι, όμως, όλους όσους πλαστογράφησαν. Θυμίζω πως πρόσφατα αθωώθηκε υπάλληλος δικαστηρίου, η οποία πλαστογράφησε πτυχίο Νομικής «επειδή ένιωθε μειονεκτικά» (αλλά λογικά έπαιρνε επιμίσθιο λόγω του «πτυχίου»).
Αντιθέτως σήμερα οδηγήθηκε στη φυλακή, για να εκτίσει …δεκαετή κάθειρξη, μια γυναίκα που δούλευε επί 20ετία ως καθαρίστρια σε δημόσιο οργανισμό, επειδή είχε μετατρέψει δια πλαστογραφίας το ενδεικτικό της 5ης σε απολυτήριο Δημοτικού (το οποίο μάλλον το πήρε κανονικά μεταγενέστερα). Αυτό, κατά την αδέκαστη Δικαιοσύνη μας, συνιστά λόγο καταδίκης της, ως ατόμου που διέπραξε κατάχρηση δημοσίου χρήματος.
Η σύγχρονη γυναικεία εκδοχή του Γιάννη Αγιάννη! Λες και το δημόσιο δεν επωφελείτο όλα αυτά τα χρόνια από τις υπηρεσίες της, όταν ξεσκάτωνε αποχωρητήρια παιδικού σταθμού στον Βόλο…
Στη ζωή μου ουδέποτε επιδίωξα δημοσιότητα με μεθόδους φαντεζί ή αμφιλεγόμενες. Σήμερα, δε, είμαι πολύ ηλικιωμένος για να προσβλέπω σε αξιοποίηση οποιασδήποτε δημοσιότητας. Πιστεύω όμως στην έννοια της πραγματικής δικαιοσύνης, της «δικαιότητας».
Και αυτή δεν θεωρώ πως υπηρετείται από δικαιοδοτικούς μηχανισμούς, αλλά από συσχετισμούς δύναμης. (Γι’ αυτό άλλωστε δεν άσκησα τη νομική, όπου συγκέντρωνα τις προϋποθέσεις προσοδοφόρου επαγγελματικής σταδιοδρομίας, και στράφηκα στην Πολιτική Επιστήμη, που μελετά τους συσχετισμούς δύναμης). Κάθε δύναμη λοιπόν, επικοινωνιακή ή άλλη, πρέπει να ενεργοποιηθεί για να μη εκτιθεί η κάθειρξη.
Και στο ερώτημα τι θα μπορούσε να κάνει τώρα η νομοθετική και γενικότερα η πολιτική εξουσία -ερώτημα που υποδηλώνει αποδοχή του μύθου περί δήθεν απόλυτης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης έναντι των κυβερνώντων- η απάντηση είναι: ψήφιση νόμου που να εξορθολογίζει τον νόμο Παρασκευόπουλου.
Με το ίδιο σκεπτικό και για τον ίδιο σκοπό (την αποσυμφόρηση των φυλακών) να προβλεφθεί άμεση δημιουργία δικαιοδοτικού οργάνου που να μπορεί, με ταχύτατη διαδικασία, να κρίνει ποιοι κατάδικοι για κακουργήματα δεν συνιστούν, εφόσον απελευθερωθούν, κίνδυνο για την κοινωνία και να τους επιβάλλει εναλλακτικό τρόπο έκτισης της ποινής τους…
*Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
