Έξι χρόνια μετά την κατολίσθηση στο Ροπωτό Τρικάλων, κάποιοι ακόμα περιμένουν να…προστατευθούν.
Το Ροπωτό Τρικάλων κάποτε ήταν το σπίτι για περίπου 300 οικογένειες, αλλά από το 2012 και μετά, οπότε και έγινε μία μεγάλη καθίζηση, έχει μετατραπεί σε χωριό-φάντασμα, καθώς μέρα με την ημέρα το καταπίνει η γη.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοι που έχουν απομείνει λένε πως βρίσκονται «στα αζήτητα» της κυβέρνησης και των αρχών και βλέπουν στενοχωρημένοι τα σπίτια τους να βουλιάζουν, χωρίς να λαμβάνονται μέτρα –τα οποία έπρεπε ήδη να έχουν ληφθεί πριν μία εικοσαετία.
Διότι στο πρόβλημα ενός χωριού, τα σπίτια του οποίου είναι χτισμένα με πέτρα και λάσπη από την δεκαετία τού 1950 και που ταλαιπωρήθηκαν συχνά από σεισμούς και κατολισθήσεις, θα έπρεπε η Πολιτεία να είχε δείξει άμεσα και κυρίως αποτελεσματικά το ενδιαφέρον της.
Ειδικά δε, με βάση μελέτες που έχουν γίνει κατά καιρούς από το Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών-Ερευνών (ΙΓΜΕ), αυτά τα θέματα του χωριού θα έπρεπε να είχαν τύχει άμεσης αντιμετώπισης –κυρίως με τα σοβαρά προβλήματα, που κορυφώθηκαν το 2010 για να καταλήξουν στην βιβλική καταστροφή τού 2012.
Όπως λένε οι επικεφαλής του Συλλόγου των Απανταχού Ροπωτιανών, πρόεδρος του οποίου είναι ο κ. Νίκος Μπλετσογιάννης, το ΙΓΜΕ από το 1979 προτείνει συγκεκριμένα μέτρα και έργα, τα οποία δεν έγιναν ποτέ.
«Τον Απρίλιο 2010 έγινε η πρώτη μεγάλη κατολίσθηση, που έφθασε στα πρόθυρα της εκκλησίας στην κεντρική πλατεία και καταστράφηκαν κάπου οκτώ κατοικίες», μάς λέει ο κ. Ν. Μπλετσογιάννης.
«Αμέσως ο Σύλλογός μας απευθύνθηκε άμεσα στο ΙΓΜΕ και αυτά τα στοιχεία από το ΙΓΜΕ τα προσκόμισα στην τότε δημοτική αρχή του Δήμου Πύλης, τον Μάϊο 2010, με σκοπό να κινηθεί άμεσα για την προστασία των υπολοίπων κατοίκων.
Η τότε δημοτική αρχή, αντί να συνεργαστεί με την τότε Νομαρχία και το αρμόδιο υπουργείο, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, και να δρομολογήσουν άμεσα επείγοντα έργα διάσωσης των υπολοίπων σπιτιών, αναλώθηκε σε νέες μελέτες και μετέπειτα διαμάχες με το ΙΓΜΕ, μην παραλαμβάνοντας την νέα μελέτη τον Σεπτέμβριο 2011.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να περάσουν άπρακτα δύο χρόνια και την άνοιξη τού 2012 να ξαναρχίσει η μεγάλη κατολίσθηση το καταστροφικό της έργο. Έτσι, συνολικά καταστράφηκαν 42 κατοικίες, η πλατεία, το κοινοτικό γραφείο, τα τρία καφενεία και ο κεντρικός οικισμός χωρίστηκε στα δύο, δεξιά και αριστερά της κατολίσθησης.
»Σήμερα, μετά από έξι χρόνια (έτος 2018), ακούμε από τον Δήμο μας για ανάθεση μελέτης μετεγκατάστασης των πληγέντων και για καθαρισμό των μπάζων από την περιοχή. Από την Περιφέρεια Θεσσαλίας, τάφου σιγή. Χοτ σποτ για Έλληνες δεν υπάρχουν, βολευτείτε όπως και όπου μπορείτε», καταλήγει.
Μήπως είναι, επιτέλους, καιρός κάτι να αρχίσει να αλλάζει σε τούτη την χώρα;
