Μετά τις συντονισμένες πανηγυρικές δηλώσεις της κυβέρνησης για την απόφαση του Eurogroup, η προσοχή τώρα στρέφεται στις λεπτομέρειες, οι οποίες κάθε άλλο παρά για πανηγύρια προσφέρονται, όπως διαπιστώνουν ακόμα και τεχνοκράτες που ανήκουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όταν μιλάνε κατ’ ιδίαν.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της απόφασης είναι η περίφημη ρήτρα ανάπτυξης, η οποία προωθήθηκε από τη Γαλλία για να βοηθήσει το συμβιβασμό, αλλά δεν υπάρχει επεξεργασμένη πρόταση πέρα από τη γενική ιδέα ότι οι πληρωμές του χρέους θα συνδέονται με το ρυθμό ανάπτυξης, αναφέρει το newmoney.
Στην πραγματικότητα, η πρόταση αυτή είχε στόχο να βοηθήσει το συμβιβασμό μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας, καθώς η βασική διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι στην μακροχρόνια πρόβλεψη για τους ρυθμούς ανάπτυξης.
Η μεν Γερμανία, που δεν θέλει να προχωρήσει σε ελάφρυνση χρέους έχει την εκτίμηση ότι η ελληνική οικονομία θα αναπτύσσεται με υψηλό ρυθμό μακροχρόνια και επομένως θα μπορεί να παράγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που χρειάζονται για να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους.
Αντίθετα, το ΔΝΤ πιστεύει ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν είναι εφικτοί και επομένως χρειάζεται μεγάλη ελάφρυνση χρέους.
Η ρήτρα ανάπτυξης λύνει τη διαφορά τους, καθώς προβλέπει ότι εάν οι ρυθμοί ανάπτυξης τελικά είναι χαμηλοί τότε θα ενεργοποιούνται μέτρα ελάφρυνσης του χρέους (μέσω μετάθεσης πληρωμών), οπότε καλύπτονται οι απαιτήσεις του ΔΝΤ ως προς το σημείο αυτό.
Ο κίνδυνος, όμως, όπως τον μεταφέρουν έγκριτοι οικονομολόγοι, είναι ότι η ρήτρα ανάπτυξης μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα. Δηλαδή στην περίπτωση που η ελληνική οικονομία «απογειωθεί» και οι ρυθμοί ανάπτυξης ξεπεράσουν τις προβλέψεις, τότε κάποιοι δανειστές (λέγε με Γερμανία) θα πιέζουν για να ενεργοποιούνται μεγαλύτερες αποπληρωμές χρέους, οπότε το όφελος που θα περνάει στην οικονομία θα είναι μικρότερο.
Καθοριστικές θα είναι οι λεπτομέρειες του μηχανισμού, οι οποίες θα πρέπει να καθοριστούν στο επόμενο διάστημα με τον κίνδυνο οι σχετικές διαπραγματεύσεις να γίνουν πάλι μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας να είναι υπαρκτός.
