Η νέα εκστρατεία της ΟΝΝΕΔ, σε συνεργασία με την ΜΑΚΙ, με τίτλο: «Το Σχολείο που θες», δίνει την ευκαιρία σε εμάς τους μαθητές, στους εκπαιδευτικούς, αλλά και σε όλους τους Έλληνες, να διαμορφώσουμε μια συγκροτημένη πρόταση για το «Σχολείο του Αύριο».
Η ανάγκη να το κάνουμε είναι επιτακτική, αφού το «Σχολείο του Σήμερα» μας απογοητεύει. Ως μαθητής Γ΄ Λυκείου, τα τελευταία χρόνια βιώνω τον παραλογισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το Λύκειο δυστυχώς έχει μετατραπεί σχεδόν σε αποκλειστικό χώρο μελέτης της εξεταστέας ύλης των Πανελλήνιων Εξετάσεων.
Του Γιώργου Αρβανίτη*
Λόγω της αναγκαιότητας για επαρκή προετοιμασία, αφού οι εξετάσεις αυτές είναι ορόσημο για την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, μοιραία τοποθετείται σε δεύτερη μοίρα η εκπαίδευση σε τομείς όπως: η ηθική και πολιτική αγωγή, η αισθητική καλλιέργεια, η αθλητική αγωγή, η αγωγή υγείας (διατροφή, κάπνισμα, εξαρτησιογόνες ουσίες), η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, ο εθελοντισμός και η ανάπτυξη ψηφιακών δεξιοτήτων.
Η εκπαίδευση εστιάζει σ’ αυτούς τους τομείς στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο που θεωρείται πως «έχουμε χρόνο» κι αυτό με αποσπασματικό και ανεπαρκή τρόπο χωρίς να στοχεύει στην ολοκληρωμένη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.
Αφιερώνουμε όλο τον χρόνο μας στο σχολείο, στο -απαραίτητο- Φροντιστήριο και στο σπίτι, διαβάζοντας συνεχώς. Συνήθως «παπαγαλίζουμε» άχρηστες για την μετέπειτα ζωή μας πληροφορίες, εμβαθύνοντας στις συχνά ακαταλαβίστικες λεπτομέρειες των παρωχημένων μας βιβλίων, χάνοντας όμως την ουσία.
Έτσι, στους περισσότερους μαθητές της ηλικίας μου «βασιλεύει» η άγνοια. Δεν θα πρέπει λοιπόν να ξαφνιαζόμαστε, που οι περισσότεροι μαθητές γράφουν πολύ κάτω από τη βάση στις Πανελλήνιες Εξετάσεις ή το γεγονός ότι οι μαθητές στη χώρα μας απέδωσαν απογοητευτικά στην κλίμακα PISA.
Οι Πανελλαδικές «βαθμολογούν» σε μεγάλο βαθμό την ικανότητά μας στην αποστήθιση μιας τεράστιας αποσπασματικής ύλης, που διδάσκεται με λανθασμένο τρόπο αφού συνήθως το ζητούμενο δεν είναι η ουσιαστική γνώση.
Πιστεύω ότι την μικρότερη ευθύνη για αυτό έχουν οι μαθητές απέναντι σε ένα απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα, που τελικά είναι αυτό που παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση, αφού αποτυγχάνει να μορφώσει τους μαθητές.
Είναι φανερό ότι η Παιδεία μας χρειάζεται μια επανάσταση! Θα πρέπει λοιπόν να γίνει μια σοβαρή εθνική συζήτηση, αφού χρειάζεται να γίνουν σημαντικές αλλαγές, που να έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και να είναι διαχρονικές με τη συναίνεση όλων των παραγόντων που την επηρεάζουν.
Οι αλλαγές αυτές πρέπει να είναι ριζικές, πριν από όλα όμως, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η Παιδεία χρειάζεται την κατάλληλη χρηματοδότηση για την εξασφάλιση του απαραίτητου αριθμού των εκπαιδευτικών, την αξιολόγησή τους και την επιμόρφωσή τους στις σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας, καθώς και για την επάρκεια των σχολικών κτιρίων και τον εφοδιασμό τουςμε κατάλληλη σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να σχεδιασθεί από την αρχή. Χρειαζόμαστε νέα σύγχρονα βιβλία, νέο τρόπο διδασκαλίας. Οι μαθητές πρέπει να γίνουν υπεύθυνοι, σύγχρονοι, μορφωμένοι πολίτες, και όχι «παπαγάλοι» της εξεταστέας ύλης.
Χρήσιμο θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας και τη διεθνή εμπειρία. Να προσαρμόσουμε στα Ελληνικά πρότυπα ένα ήδη πετυχημένο παγκόσμιο μοντέλο, όπως εκείνο του Διεθνούς Baccalaureate (IB).
Ήδη, σχεδόν το 40% των σχολείων με πρόγραμμα ΙΒ, είναι δημόσια σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, κλπ. Γιατί να μην υιοθετήσει κάτι τέτοιο και το ελληνικό δημόσιο σχολείο και να μην αποκτούν οι Έλληνες μαθητές ένα Διεθνές Απολυτήριο με το οποίο θα μπορούν να διεκδικήσουν θέση σε όλα τα Πανεπιστήμια στο εσωτερικό και το εξωτερικό;
Μπορούν ακόμα να υιοθετηθούν προγράμματα ΙΒ και για μικρότερες ηλικίες προσαρμοσμένα στα ελληνικά πρότυπα, προσφέροντας στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο τη σύγχρονη εκπαίδευση που παίρνουν μαθητές σε προηγμένα κράτη.
Η ύπαρξή τους θα διευκολύνει την μακρόχρονη προσαρμογή κάθε μαθητή σε ένα διαφορετικό και πιο σύγχρονο τρόπο εκπαίδευσης με κριτική σκέψη και ουσιαστική γνώση.
Οι μαθητές θα μπορούν να αποκτούν γνώσεις ουσιαστικές, μέσα στο χρόνο που θα βρίσκονται στο σύγχρονο σχολείο, χωρίς να επιβαρύνονται με υπερβολική δουλειά στο σπίτι. Έτσι, θα έχουν και σημαντικό ελεύθερο χρόνο για αθλητικές δραστηριότητες, κοινωνικές και άλλες εκδηλώσεις, ανάλογες με την ιδιαιτερότητα της ηλικίας τους.
Μήπως αυτή είναι τελικά η λύση; Ας το συζητήσουμε σοβαρά. Και όποιες αλλαγές γίνουν, θα πρέπει να έχουν ως προτεραιότητα την Ελληνική ιδιομορφία.
Έτσι, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα για τη διατήρηση και ενίσχυση της Ελληνικής ταυτότητας στις δύσκολες περιόδους που ζούμε, όπου ο Ελληνισμός δέχεται ήδη πολλά πλήγματα, ενώ δυστυχώς απειλείται και από πολλά περισσότερα.
Θα πρέπει λοιπόν να δοθεί προτεραιότητα στη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας, τη γνώση της Ιστορίας μας, την διαφύλαξη των ηθών και εθίμων, καθώς και των παραδόσεών μας.
*Μαθητής- Αναπληρωτής Υπεύθυνος ΜΑΚΙ
