Με τους Εγγλέζους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Από μικρός δεν ήθελα ποτέ να μάθω Αγγλικά όπως όλα τα παιδιά (προτίμησα τα γαλλικά στο αξέχαστο τοπικό παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών), στην Αγγλία πήγα πολύ αργότερα και αναγκαστικά, ποτέ δεν είχα φίλο Εγγλέζο.
Χωρίς ιδιαίτερη αιτία για όλα αυτά.
Του Φάνη Ζουρόπουλου
Το μόνο πράγμα Εγγλέζικης προέλευσης που αποδέχθηκα αμέσως και το τηρώ μέχρι σήμερα, ήταν η μουσική και ειδικά τα δύο μυθικά συγκροτήματα που σημάδεψαν όχι μόνο την ευρωπαϊκή μουσική αλλά και την κοινωνία, από την δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα: οι Μπητλς και οι Ρόλινγκ Στόουνς!
Εκεί όπως που κατέταξα τους Εγγλέζους στη «μαύρη λίστα», σαν λαό, σαν έθνος, ή μάλλον σαν αυτοκρατορία ήταν όταν άρχισα να ερευνώ τα γεγονότα του 1940-44 στην Αιγιάλεια και έπεσα πάνω σε όλες τις ίντριγκες και τις παγίδες που μας είχαν στήσει και που δυστυχώς πέσαμε μέσα.
Όλοι, οι δεδηλωμένοι αντίπαλοι τους, οι φίλοι τους, αλλά και οι συνεργάτες τους….
Τότε ήταν που αναγκαστικά πήγα για πρώτη φορά στο Λονδίνο για συνάντηση με Βρετανούς ιστορικούς και δημοσιογράφους που ερευνούσαν τα ίδια θέματα για ανταλλαγή και διασταύρωση στοιχείων. Ήδη ήξεραν τα δικά μου δημοσιεύματα για την πολιτική τους πρακτική στη χώρα μας, για το σατανικό τους «διαίρει και βασίλευε» που εφάρμοσαν με μεγάλη επιτυχία και με αντιμετώπισαν με το γνωστό τους τρόπο, τηρώντας «αποστάσεις ασφαλείας», πολύ φλέγμα και την απερίγραπτη ειρωνεία τους. Βέβαια «κουφάθηκαν» όταν τους απέδειξα ότι όλα όσα έγραφα προέκυπταν από έρευνα και συνεντεύξεις από δικούς τους συνεργάτες, Έλληνες δηλαδή που είχαν πιστέψει στους πράκτορές τους και συνεργάστηκαν μαζί τους, πιστεύοντας ότι έτσι θα βοηθούσαν στην απελευθέρωση της πατρίδας τους…
Όταν κατάλαβαν όμως που το πήγαιναν οι Εγγλέζοι ήταν πλέον αργά, το κακό είχε γίνει ο ελληνικός λαός είχε διχαστεί…
Αυτά τα «μαρτυρικά μνημόνια» των επιζώντων που πρόλαβα να πάρω, ανατρέπουν όλη την Εγγλέζικη προσπάθεια να περάσουν την δική τους εκδοχή, πράγμα που τους κάνει έξαλλους…
Θυμήθηκα τις παλιές ιστορίες με τους Εγγλέζους και τη συμπεριφορά τους μετά την αναζωπύρωση για μια φορά ακόμα του θέματος των μαρμάρων του Παρθενώνα και τις δηλώσεις που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν.
Αυτή τη φορά οι Εγγλέζοι βρέθηκαν «στριμωγμένοι στο καναβάτσο» τα έχασαν και δεν ξέρουν τι να πουν (ίσως είναι και το ζόρι που τραβάνε με το BREXIT).
Καλύτερη απόδειξη της κλοπής από την αναπαράσταση της ζωοφόρου του Παρθενώνα και τα αντίγραφα των κλεμμένων που βρίσκονται πλέον στο μουσείο της Ακροπόλεως δεν υπάρχει…
Ο μεγαλύτερος γλύπτης όλων των εποχών, δημιουργός της ζωοφόρου του ναού της Αθηνάς και πιθανόν των γλυπτών της Ολυμπίας ο Φειδίας, γίνεται αντικείμενο αρπαγής όχι πια από τους Τούρκους ή τους αναρίθμητους κατακτητές που λήστευαν κατά διαστήματα την πόλη των Αθηνών, αλλά από τους ισχυρούς Ευρωπαίους της εποχής που ήδη είχαν μεταφέρει στις χώρες τους δείγματα πανάρχαιων πολιτισμών. Πως δικαιολογείται σήμερα αυτή η αδιανόητη λεηλασία;
Και δεν είναι μόνο αυτά, ότι άρπαξε δηλαδή ο Έλγιν: Δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη που να μην έχει δείγματα, συλλογές ή και ολόκληρα μουσεία τα οποία να μην προέρχονται από την αρχαία ελληνική γλυπτική.
Σκόρπια μάρμαρα σε χωράφια, οικοδομικό υλικό για σπίτια και εκκλησίες, ασβέστες και καμίνια… εκεί που χωνεύτηκε η μεγαλειώδης δημιουργία του ελληνικού πλούτου.
Από το Βυζάντιο ακόμα η λεηλασία είναι έντονη σε ότι αφορά την αρχαία θρησκεία του δωδεκάθεου και οτιδήποτε θυμίζει Αρχαία Ελλάδα.
Για χίλια πεντακόσια χρόνια η Μικρά Ασία και ο ελλαδικός χώρος ήταν ένα τεράστιο ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας άρπαζε οτιδήποτε του άρεσε.
Πριν και μετά την Αναγέννηση τα ευρωπαϊκά κράτη συναλλάσσονται με τους Τούρκους και αρπάζουν οτιδήποτε θα ήταν χρήσιμο στα μελλοντικά μουσεία τους.
Καραβιές με αρχαία αριστουργήματα βυθίζονται στα νερά του Αιγαίου παρασύροντας στο βυθό την κλεμμένη πραμάτεια τους. Ο Δίας των Αντικυθήρων, οι πολεμιστές του Ριάτσε είναι μερικά δείγματα λεηλασίας. Πολλά από αυτά φτάνουν στον προορισμό τους και στολίζουν πλατείες και μουσεία της Ευρώπης.
Τα 4 άλογα στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας, η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μύλου είναι δείγματα μιας αναίσχυντης αρπαγής. Εφοδιασμένοι οι πράκτορες των ξένων χωρών με τούρκικα φιρμάνια, ξηλώνουν, αρπάζουν, καταστρέφουν και μεταφέρουν.
Η Ελλάς διαλυμένη, απρόσωπη και σκλαβωμένη κάτω από την πιο βάρβαρη, απολίτιστη και μακραίωνη κατοχή που γνώρισε ποτέ, αγνοεί την Ιστορία της και τη γλώσσα της. Η Ακρόπολη μεταβάλλεται άλλοτε σε τουρκοχώρι με το τζαμί του και άλλοτε σε ελληνοχώρι με την εκκλησία του.
Τινάζεται στον αέρα στη διάρκεια της πολιορκίας και καθημερινά καταστρέφεται, τεμαχίζεται και διαρπάζεται. Σαν από θαύμα μένει ζωντανή, φορτωμένη επί 2.500 χρόνια με ότι λαμπρότερο άφησε ο ελληνικός πολιτισμός.
Ας γυρίσουμε όλως πάλι στο θέμα του μουσείου και τους Εγγλέζους:
Ένα ακόμα Μνημείο αλαζονείας και ειρωνείας αποτελεί η επίσημη δήλωση των Άγγλων ότι δέχονται τάχα ευχαρίστως να μας δανείσουν τα κλεμμένα μάρμαρα, αρκεί να υπογράψουμε ένα χαρτί που να λέει ότι αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες τους…
Θα μπορούσαμε να το κάνουμε και να μην τα επιστρέψουμε.
Δηλαδή να τα κλέβαμε και εμείς, όπως ο δικός τους τυχοδιώκτης Έλγιν ….
Όμως δεν πρόκειται να το κάνουμε γιατί θα γίνουμε ίσα και όμοια με αυτούς. Και βέβαια η χώρα που γέννησε τα μάρμαρα του Παρθενώνα δεν κατοικείται ούτε από κλέφτες ούτε από αποικιοκράτες …
Άλλωστε, οι Άγγλοι έχουν και τα δικά τους μουσεία για να επιδεικνύουν στους τουρίστες τους, όπως το Μουσείο της Μαντάμ Τυσώ με τα … κέρινα ομοιώματα! Ας περιοριστούν σε αυτά και ας επιστρέψουν τα μάρμαρα από εκεί που τα έκλεψαν. Εκεί που δημιουργήθηκαν και που πρέπει να παραμείνουν στους αιώνες τους άπαντες !…
*Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
