Οι μαθητές ξανά στα θρανία. Mε τους υποαμειβόμενους ήρωες δασκάλους,με τους γονείς που θα ματώσουν ξανά στα φροντιστήρια. Είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή, κάθε χρόνο, για την Ελλάδα των μνημονίων.
Μπορεί να διαλύθηκε η Οικονομία μας, μπορεί να μειώθηκε η κοινωνική συνοχή, μπορεί να δολοφονήθηκαν κάποια απο τα όνειρα των νέων, το ελληνικό σχολείο όμως, δημόσιο και ιδιωτικό, πρέπει να σταθεί όρθιο παρά τις παλινωδίες ετών στο εκπαιδευτικό σύστημα, παρά τις αστοχίες και τα μικροπολιτικά σχέδια της εκάστοτε εξουσίας.
Του Ηλία Καραβόλια
Στην πολιτισμική λογική της νεοελληνικής πραγματικότητας και της απαξίωσης των θεσμών οι μαθητές θα είναι οι μελλοντικοί πρωταγωνιστές, οι νέοι πολίτες. Με την αρωγή πάντα των εκπαιδευτικών που βλέπουν να απαξιώνεται το λειτούργημα τους, όλο και περισσότερο.
Οι δε γονείς οφείλουν να κατανοήσουν ότι το κοινωνικό κύτταρο που λέγεται Σχολείο πρέπει να λειτουργήσει συμπληρωματικά με τον σπουδαίο ελληνικό θεσμό: την Οικογένεια.
Γιατί οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι του παιδιού, η πρώτη »αυθεντία» στην οποία αναφέρεται ο υποψήφιος πολίτης αυτού του τόπου.
Οι γονείς είναι κυρίως που πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να γεμίσουν σωστά τις βιβλιοθήκες στο σπίτι μήπως και τα παιδιά καταλάβουν ότι πρέπει να μειώσουν την εικονική πραγματικότητα και την ψευδο-δικτύωση με το smartphone και το tablet στα χέρια τους.
Να τους πείσουμε να αφήσουν λίγο τις σελίδες στο facebook και στα social media, το θέαμα και την εικόνα, και να νιώσουν την ομορφιά της σελίδας στα βιβλία τους.
Να τους πούμε οτι καλές είναι οι μηχανές αναζήτησης, καλά τα greekenglish, αλλά η Βίβλος των Ελλήνων είναι το Λεξικό μας. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να ξεφυλλίζεις, να ψάχνεις στα βιβλία την ομορφιά της νεοελληνικής γλώσσας, τα Αρχαία, την Ιστορία. Κανένα δίκτυο δεν θα τα χωρέσει αυτά ποτέ, πιστέψτε με.
Στην εποχή που το Όνομα του Πατέρα και της Μητέρας μοιάζουν να παλεύουν ξανά για να αναδυθούν στην επιφάνεια του Κοινωνικού, να ξαναβρούν τους παραδοσιακούς ρόλους τους, το παιδί μπαίνει σε μια νέα κοινωνία, την κοινωνία της εκπαίδευσης, στον τόπο της Παιδείας, επιφορτισμένο με τα »πρέπει» και τους στόχους.
Οράματα και καταξίωση συμβαδίζουν με την μελέτη και την άσκηση, με το άγχος του βαθμού και της προαγωγής.
Πέρα από τις κομματικές και δογματικές συζητήσεις για αριστεία και εξετάσεις, υπάρχει η Γνώση, υπάρχει η Μόρφωση.
Ο μικρός νεοέλληνας πρέπει να μάθει τα βασικά, να μάθει που γεννήθηκε, τί διαβάζει, γιατί πρέπει να μυηθεί στην κλασική παιδεία. Μόνο έτσι θα διδάξουμε στους νέους μας πως να μην ξανακάνουν τα λάθη των προηγούμενων γενεών.
Να μάθουν την αξία της Γλώσσας, του Λόγου, την αξία των Μαθηματικών, της Λογοτεχνίας. Αν δεν τα »επισκεφθεί» το παιδί αυτά, δεν θα μάθει για την αναγκαιότητα του κουμπαρά, της αποταμίευσης, του σχεδιασμού με το χαρτί και το μολύβι. Καμία Οικονομική και άλλη επιστήμη δεν στέκεται χωρίς την κλασική παιδεία.
Καμία επιχειρηματικότητα και καμία εκπαίδευση για καινοτομία δεν θα πετύχουν αν πρώτα δεν εισάγουμε με προσοχή την έννοια της Επιστήμης και της Τέχνης στο κλασικό σχολικό περιβάλλον, αν πρώτα δεν εμφυτεύσουμε στα παιδιά μας την αξία του Λόγου, του ‘Ηθους, της Αρετής.
Δίπλα στα παιδιά των μεταναστών, στα παιδιά ενός άλλου θεού, οι μικροί πολίτες αυτού του τόπου πρέπει να γαλουχηθούν στην Δημοκρατία, την συλλογικότητα, την φιλία, την ευγενή άμιλλα, το ομαδικό πνεύμα, τον υγιή αθλητισμό. Να ασκηθούν στην τέχνη της μελέτης, της εμβάθυνσης, της αδογμάτιστης γνώσης.
Γυμνάσιο και Λύκειο να ξαναγίνουν τόποι καλλιέργειας του νου και της ψυχής, χώροι παίδευσης και διαφώτισης, χωρίς το άγχος του Πανεπιστημίου, της πρόωρης εξειδίκευσης, της υπερτεχνολογικής κατάρτισης. Προηγούνται άλλα, πολύ σπουδαιότερα, που τα αφήσαμε δυστυχώς πίσω, τα κλείσαμε στις αραχνιασμένες βιβλιοθήκες της παλιότερης Ελλάδας.
Ας σταματήσουμε να μιλάμε στα παιδιά μας, στους αυριανούς πολίτες, για την κρίση, τους χαμηλούς μισθούς, τους φόρους, τα χρέη. Τα ξέρουν, τα καταλαβαίνουν καλά απο μόνα τους. Ας μην τους αναφέρουμε για τον σύγχρονο εμφύλιο των ανεγκέφαλων στο διαδίκτυο,για τα δόγματα της αριστεράς και της δεξιάς. Ας τους δώσουμε την εικόνα ότι η Ελλάδα χωράει το ταλέντο τους, τις αυριανές σπουδές τους, τις ιδέες τους.
Μην διώχνουμε απο τώρα τα παιδιά μας. Ας τους πείσουμε να φτιάξουν το σχολείο τους σήμερα για να φτιάξουν και την κοινωνία τους αύριο.
Όσο διαρκεί αυτή η κρίση, όσα χρόνια και αν περάσουν για να ξαναζούμε με αξιοπρέπεια, όσο καιρό και αν χρειαστεί για να νοικοκυρευτεί αυτό το αναξιόπιστο Δημόσιο, αυτό το φαύλο Κράτος που η διοίκηση του ανταλάσσεται στα χέρια νευρωτικών ατόμων, εδώ και χρόνια, η ελληνική παιδεία είναι το κλειδί του μέλλοντος.
Χωρίς αυτή δεν θα ονειρευτούν τα παιδιά μας μια καλύτερη ζωή. Γιατί τα όνειρα, οι στόχοι, οι σκοποί, δεν είναι μόνο προιόν φαντασίας. Είναι και προιόν μόρφωσης, ορθολογισμού, μόχθου, παραγωγής. Αυτή η »παραγωγή» ξεκινάει απο το σχολείο, απο το πρώτο κουδούνι του Έθνους.
