Θα ήθελα για τίτλο να βάλω τη «Θεοποίηση της Αριστεράς», αλλά θεώρησα ότι θα ήταν ιεροσυλία με δεδομένο ότι οι περισσότεροι αριστεροί είναι άθεοι και ο Μαρξ διακήρυξε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Κατά συνέπεια θρησκεία και Αριστερά δεν συμβιβάζονται με τίποτα.
Μαζί με τα άλλα πολλά παράλογα που ζούμε στον ευλογημένο τόπο που λέγεται Ελλάδα, διαθέτουμε έναν δηλωμένο άθεο πρωθυπουργό που δεν βάφτισε το παιδί του, ο οποίος διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος μάλιστα τον παρομοίασε με τον Σαούλ! Ομολογώ ότι η αναφορά στον Σαούλ με σκανδάλισε.
Του Ανδρέα Δρυμιώτη
Ο Σαούλ από ζηλωτής διώκτης των Χριστιανών, είδε το φως το αληθινό στον δρόμο για τη Δαμασκό και έγινε ο απόστολος των Εθνών Παύλος. Δεν είδα όμως τον πρωθυπουργό να έχει μετανοήσει και να επιδιώκει τη λύτρωση στον Χριστιανισμό.
Μάλλον, σαν και εμένα, σκανδάλισε πολλούς χριστιανούς ο Αρχιεπίσκοπος (με τον οποίον γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια), συγκρίνοντάς τον με τον Σαούλ.
Ζω στην Ελλάδα από το 1959 και έχω εμπειρίες από την προδικτατορική περίοδο, τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση μετά το 1974. Εχω κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί από την αντιμετώπιση της Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Είναι πραγματικά ακατάληπτο, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουμε αναγάγει την Αριστερά σε ένα μοναδικό ιδεώδες. Οτιδήποτε αριστερό αυτόματα θεωρείται σωστό.
Ειδικά στον καλλιτεχνικό κόσμο, αν δεν είσαι αριστερός δεν είσαι τίποτα. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως για άλλη μια φορά συμπεριφερόμαστε σαν όχλος που παρασύρεται από τις δοξασίες χωρίς να εκτιμά την πραγματικότητα.
Ας ξεκινήσουμε από το γνήσιο κομμουνιστικό κόμμα, το ΚΚΕ. Μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν αντιπροσωπεία προϊόντων που δυστυχώς αντιπροσωπεύει ένα εργοστάσιο που έχει κλείσει και μόνο το ΚΚΕ δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Ή ακόμα σαν σταματημένο ρολόι που δυο φορές κάθε 24ωρο δείχνει την ακριβέστατη ώρα, αλλά είναι παντελώς άχρηστο για να μετρά τον χρόνο.
Η κομμουνιστική Σοβιετική Ενωση και η κομμουνιστική Κίνα δεν υπάρχουν πλέον. Το τελευταίο προπύργιο, η κομμουνιστική Κούβα κάνει αργά αλλά σταθερά βήματα να ξεφύγει από την κομμουνιστική ιδεολογία.
Εχουν κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Η Κίνα σήμερα δημιουργεί τους περισσότερους εκατομμυριούχους στον κόσμο! Μόνο εδώ στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε ένα σύστημα που απέτυχε παταγωδώς στη γενέτειρά του. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για την αποτυχία του συστήματος. Προσωπικά προτιμώ την απλούστερη εξήγηση. Ο άνθρωπος από τη φύση του θέλει να προοδεύει και να αναπτύσσεται.
Ο κομμουνισμός όμως δεν του έδωσε αυτό το όραμα. Αντίθετα του υποσχέθηκε την ισοπέδωση προς τα κάτω. Στην πρόσφατη (30/11/2018) παρουσίαση του βιβλίου του, ο Θεόδωρος Πάγκαλος μας διηγήθηκε γιατί εγκατέλειψε το ΚΚΕ το 1972. Είπε χαρακτηριστικά ότι οι κομμουνιστές το μόνο που έκαναν ήταν να συζητάνε για το αν ο Στάλιν ή ο Μάο ήταν ο πιο γνήσιος κομμουνιστής. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω ποιος από τους δύο ήταν ο γνησιότερος κομμουνιστής. Ισως το πλήθος όσων και οι δύο έσφαξαν να μας δώσει τον γνησιότερο.
Στην ίδια παρουσίαση αναφέρθηκε και κάτι άλλο που είναι εντυπωσιακό. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν εμφύλιοι πόλεμοι σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Μόνο όμως στην Ελλάδα οι νικητές είχαν περισσότερα θύματα από τους ηττημένους! Μια λεπτομέρεια που δείχνει πολλά.
Στα μαθητικά μου χρόνια άκουγα για το παιδομάζωμα και τα κονσερβοκούτια. Ευτυχώς, επαναλαμβάνω εμφατικά ευτυχώς, όλα αυτά ξεπεράστηκαν και ξεχάστηκαν γιατί δεν είναι σωστό να συντηρούμε τον διχασμό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να εξιδανικεύουμε την Αριστερά και τον κομμουνισμό.
Πέρα από όλα τα κακά που μας κληροδότησε η χούντα του ’67, δυστυχώς όχι μόνο απενοχοποίησε την Αριστερά αλλά δημιούργησε και σύμπλεγμα ενοχής στη Δεξιά. Δυστυχώς η Αριστερά δεν περιορίστηκε στην απενοχοποίηση αλλά κουνάει και το δάκτυλο με το διχαστικό σύνθημα: «Ή εμείς ή αυτοί».
Πάμε τώρα στο περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», το οποίο μας κοπανάει συνέχεια ο Σύριζα. Ολη η επιχειρηματολογία βασίζεται στο γεγονός ότι μέχρι το 2015 ο Σύριζα ποτέ δεν κυβέρνησε τη χώρα και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, δεν συμμετείχε στο υποτιθέμενο φαγοπότι, όπως τα δύο κόμματα, Πασόκ και Ν.Δ., που κυβέρνησαν από τη μεταπολίτευση και μετά. Αυτό όμως είναι έωλο επιχείρημα, διότι απλούστατα δεν είχε την ευκαιρία να βουτήξει το δάκτυλο στο μέλι και όχι γιατί το έκανε από επιλογή. Υπάρχει όμως και ένα μικρό «αλλά» για την περίπτωση του Σύριζα.
Στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990), όπου μετείχε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (με τη διάσπαση του οποίου προήλθε ο Σύριζα), λέγεται ότι έγιναν διάφορα επιχειρηματικά deals (με την έγκριση των τριών κομμάτων και το αζημίωτο) που με κανένα τρόπο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «ηθικά». Αξίζει να θυμόμαστε και αυτή την περίοδο όπου έγιναν σημεία και τέρατα. Δηλαδή, όταν της δόθηκε η μοναδική ευκαιρία η Αριστερά συμπεριφέρθηκε σαν τους άλλους που κατηγορεί σήμερα.
Η ηθική τέμνει οριζόντια όλη την κοινωνία σε όλα τα μέρη του κόσμου. Δεν υπάρχει πουθενά καμία ομάδα ή ιδεολογία η οποία να ισχυρίζεται ότι αποτελείται μόνο από αναμάρτητους αγγέλους. Σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις ηλικίες, σε άνδρες και γυναίκες υπάρχουν καλοί και έντιμοι αλλά και κακοί και ανήθικοι. Ακόμα και στον χώρο της Εκκλησίας, όπου κατά τεκμήριο θα έπρεπε όλοι να είναι υπόδειγμα, υπάρχουν ανήθικοι κληρικοί και μητροπολίτες. Κανένας δεν ισχυρίστηκε ότι ο κλήρος έχει το «ηθικό πλεονέκτημα». Μόνο ο Σύριζα προσπαθεί να μονοπωλήσει το σύνθημα αυτό. Αλήθεια, τι πραγματικά σημαίνει αυτή η «αρλούμπα»;
Συνήθως τα σκάνδαλα αποκαλύπτονται μετά την απομάκρυνση από την Κυβέρνηση. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να αγιοποιήσουμε κάποιους γιατί μένει να δούμε τι θα μάθουμε όταν κάποιοι άλλοι θα ξεσκονίζουν φακέλους, αν φυσικά δεν έχουν καταστραφεί μέχρι τότε. Πάντως, ορισμένες υποθέσεις βρωμάνε από τώρα.
Η ιστορία της ΔΕΠΑ και του σερβιτόρου που συνδέει γνωστό «λαδιάρη» επιχειρηματία με το Μαξίμου, αναδίδει τεράστια μπόχα σκαστού σκανδάλου. Μπορούμε όμως να κρίνουμε την Αριστερά από τη μέχρι σήμερα πολιτεία της στα 3,5+ χρόνια που μας κυβερνά. Μας έχει φλομώσει στο ψέμα. «Ηθικό πλεονέκτημα» και ψέμα δεν συμβαδίζουν.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το πλέον πρόσφατο ψέμα του πρωθυπουργού στη Βουλή, όταν ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχουν κλούβες στο γραφείο του, ενώ κάθε μέρα οι Αθηναίοι τις βλέπουν παρκαρισμένες να κλείνουν την Ηρώδου Αττικού! Θέλει απίστευτο θράσος να λέει κανείς ένα τόσο χοντροκομμένο και αυταπόδειχτο ψέμα μέσα στη Βουλή. Με ψέματα ξεγέλασαν τον λαό και τους ψήφισε το 2015, με ψέματα προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τις καρέκλες τους.
Τι σόι «ηθικό πλεονέκτημα» είναι αυτό, μόνο ένας αμετανόητος ψηφοφόρος του Σύριζα το πιστεύει. Πιθανότατα, για τον Σύριζα δεν είναι ψέματα αυτά. Είναι η κομματική προπαγάνδα στην οποία ειδικεύονται όλοι οι Μαρξιστές.
Πάμε όμως και σε ένα άλλο πεδίο όπου αριστεύει ο Σύριζα: Τη συκοφαντία. Τα τελευταία χρόνια έχει εκτοξευθεί τόση λάσπη από τα διάφορα έντυπα ΦΕΚ (και όχι μόνο) της Κυβέρνησης, με την οποία θα χτίζαμε πυραμίδες! Για όλα τα κακά του τόπου φταίει η Μαρέβα, η Λίνα Νικολοπούλου και ο σύζυγός της, Γιάννης Στουρνάρας.
Αλλά και αυτός ο άθλιος ο Γεωργίου ο οποίος επανειλημμένα απαλλάσσεται από τις κατηγορίες αλλά συνεχώς ξαναδικάζεται. Δεν παραδέχεται την ενοχή του να ξεμπερδεύουμε με αυτό το θέμα που μας ταλανίζει τόσα χρόνια. Οσοι δεν συμφωνούν μαζί τους, έχουν κατασυκοφαντηθεί. Αυτός είναι ο Σύριζα και ο συνέταιρός του.
Καλά τα έλεγε ο μακαρίτης ο Τσαρούχης: «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Οσο ο Σύριζα διαθέτει το «ηθικό πλεονέκτημα» άλλο τόσο και ο Σώρρας έχει τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια, όπως αποφάνθηκε πρωτόδικα η θεότυφλη Ελληνική Δικαιοσύνη!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
