Όλοι σας και μόνοι μας, δηλαδή μόνος μου και όλοι σας, που θα πει μόνοι μας και όλοι τους ώστε στο τέλος να κερδίζει ο κανένας ! Ο απόλυτος, εθνικοκεντρικός εγωκεντρισμός. Από την εποχή του Ομήρου.
Toυ Μάνου Στεφανίδη
Στην Ελλάδα του ’60 υπήρχαν, τουλάχιστον, ομάδες με κοινή ιδεολογία και αισθητική. Λειτουργούσαν επίσης στοιχειώδη κοινωνικά ανακλαστικά κυρίως επειδή επεβίωνε – ακόμη – ο προνεωτερικός, προπτωτικός τύπος Έλληνα. Ας πούμε ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου ως μαμή ή ο «πατέρας» Ορέστης Μακρής των ταινιών εκείνης της εποχής.
Σήμερα κυριαρχούν η υστερική δυσανεξία όλων προς όλους, ο φθόνος των πολλών μετρίων προς τους λίγους προικισμένους και η ακατανίκητη ηλιθιότητα που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε άρχοντες και αρχομένους, πατρίκιους και πληβείους. Στην Ελλάδα της παρακμής βασιλεύει η μία και αδιαίρετος, πλην ψοφοδεής, μονάδα.
Οι πάντες αρχηγοί του εαυτού τους, από τον Πάγκαλο ως τον Σταύρο Θεοδωράκη, το πιο αξιοθρήνητο πείραμα πολιτικής ανανέωσης μέσα από το κυρίαρχο εγωτικό μοντέλο. Έχουμε πλέον μόνο αρχηγούς, κόμματα του ενός, χωρίς συνεργάτες ή συντρόφους. Το κόμμα του Λεβέντη, του Σταύρου, του Καρατζαφέρη, του Φώτη κλπ. Ο Σύριζα πάντως είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα: Συνομαδώσεις με συγκολλητικό στοιχείο την εξουσία, δηλαδή τον Αλέξη. Ως πότε όμως; Ιδιαίτερα τώρα που εξέλειπαν τα ερωτικά παιγνίδια με τον «λαό»; Δηλαδή τις μονάδες εκείνες που αδυνατούν να συγκροτήσουν σύνολο.
Σ‘ αυτόν τον τόπο κανείς δεν παραδέχεται κανένα κυρίως επειδή έχουν καταστραφεί οι ιεραρχίες, η στοιχειώδης αξιοκρατική κλίμακα, η πειθαρχία, το πνεύμα μαθητείας του νεότερου προς τον πρεσβύτερο και ο σεβασμός σε νόμους και παραδόσεις. Θεωρήσαμε, από σύμπλεγμα κατωτερότητας, ως απόλυτα ορθό και politically correct το αξίωμα «Απαγορεύεται το Απαγορεύεται «και φτάσαμε ανεπαισθήτως στο εντελώς άλλο άκρο.
Ποιός να εμπνεύσει τώρα τι και σε ποιόν όταν οι πάντες αμφισβητούν τα πάντα και οι αξίες ή τα σύμβολα βρίσκονται σε τροχιά κατακρήμνισης;
Απορούσαν οι «προοδευτικοί » και εξανίσταντο γιατί οι μαθητές στην Βουλή των Εφήβων ζητούσαν σημαίες, παρελάσεις και εκκλησιασμούς από τον ιδεοληπτικό και άγευστο παιδείας αρμόδιο υπουργό.
Μα επειδή γυρεύουν εναγωνίως σύμβολα, πίστεις και σημεία αναφοράς, έστω και παρωχημένα, αλλά δεν τα βρίσκουν σε αυτή την γενικευμένη σύγχυση μέσων και σκοπών, ιδεών και ιδεολογημάτων.
Αυτό που με φοβίζει πάντως περισσότερο είναι το καθαρό, το κρυστάλλινο μίσος που διακρίνω καθημερινά στα μάτια των συμπολιτών μου για τον διπλανό τους. Τον οιονεί εχθρό τους. Κοινωνία του μίσους και της συμπλεγματικής ζήλιας, του αμύνεσθαι περί πάρτης, του βασιλείου του ενός.
Ομως ο συντομότερος δρόμος για την κόλαση, είναι αυτός που έχει στρωθεί με χιλιάδες ατομικούς παραδείσους.
ΠΗΓΗ: http://www.anoixtoparathyro.gr/