Αναζητώντας κατά καιρούς δηλώσεις που ενδεχομένως θα είχε κάνει ο Εμμανουέλ Μακρόν για τη χώρα μας, δυσκολεύτηκα αρκετά. Και όσες λίγες παρεμβάσεις του κατά πάσα πιθανότητα νέου Γάλλου προέδρου εντόπισα, δεν έλεγαν τίποτα περισσότερο από τα κοινότυπα: “Θα βρεθεί μια λύση για το Ελληνικό πρόβλημα” ή “η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει”. Δηλώσεις που είχε κάνει ως υπουργός Οικονομικών του Ολάντ οι περισσότερες.
Η σχεδόν σίγουρη εκλογή του Μακρόν στην Γαλλία, δεν αναμένεται να επηρεάσει στο ελάχιστο το Ελληνικό πρόβλημα. Ίσως να μην έχουμε καν και την όποια στήριξη είχε δώσει προς την χώρα μας ο απερχόμενος Ολάντ ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 2015. Ο Μακρόν, αποτελούσε την επιθυμητή επιλογή και των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Ο Guardian είχε γράψει γι’ αυτόν πως θεωρείται το αγαπημένο παιδί των Βρυξελλών ενώ και οι Γερμανοί δεν έκρυψαν την συμπάθειά τους. Ως ευρωπαϊστής πολιτικός, δεν έχει δείξει διάθεση να αλλάξει τις ισορροπίες που έως τώρα υπάρχουν ιδιαίτερα αυτές που αφορούν στον Γαλλογερμανικό άξονα. Και σίγουρα δεν θα το κάνει για μια τρίτη χώρα, αναφέρει το Liberal.
Με αυτά τα δεδομένα, οι όποιες ψευδαισθήσεις υπήρχαν -αν υπήρχαν- ότι τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών θα επηρέαζαν το Ελληνικό πρόβλημα καταρρίπτονται. Αυτό που ενδεχομένως να επηρεάσει τη χώρα μας αφορά σε μια άλλη παράμετρο. Την αναζήτηση που ίσως πρέπει να κάνουν τα ελληνικά κόμματα στην πολιτική συνταγή που ακολούθησε ο Μακρόν. Για το πως ένας πολιτικός που δεν προέρχεται από κομματικούς μηχανισμούς και δεν στηρίχτηκε από ένα μεγάλο κόμμμα οπως παραδοσιακά συμβαίνει, πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Ο Μακρόν αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση πολιτικού που ξεφεύγει από τα παραδοσιακά πρότυπα.
Μια καλή περιγραφή του Μακρόν, έκανε σε πρόσφατο άρθρο του ο διευθυντής της Μοντ Ντιπλοματίκ. “Παρά το γεγονός ότι υπήρξε πρωτεργάτης της οικονομικής πολιτικής του Ολάντ, ο Μακρόν παρουσιάζεται ως αντισυστημικός χωρίς την παραμικρή σχέση με κόμματα και κλίκες. Αυτός που παρουσιάζεται σήμερα ως καινούργιος πολιτικός δίχως παρελθόν και δεσμεύσεις, ενσαρκώνει τη συσσωρευμένη κληρονομιά της ‘αριστοκρατίας του κράτους’ και της εμπειρίας των ανώτατων κύκλων του χρηματοοικονομικού συστήματος, με άλλα λόγια τον σκληρό πυρήνα του συστήματος”.
