Στην Πολιτική και στην Οικονομία είναι κανόνας ότι δεν μπορείς να λειτουργείς με υποθέσεις, μπορείς ωστόσο να επεξεργάζεσαι σενάρια Στρατηγικής βασιζόμενης σε εμπειρικές, περιγραφικού τύπου εκτιμήσεις-αναλύσεις της πραγματικότητας με συνεπικούρηση του ενστίκτου σου.
Για δύο (2) λόγους υπάρχει περίπτωση, ως Κυβέρνηση και κοινωνία , να μετανιώσουμε πικρά στο κοντινό μέλλον:
Του Δρ. Αντώνη Ζαΐρη*
Πρώτον, γιατί αβασάνιστα η Κυβέρνηση ήταν απορριπτική στην πιστωτική-προληπτική γραμμή χρηματοδότησης που θα ελαχιστοποιούσε το ρίσκο μιας άτακτης εξόδου στις αγορές. Είναι αλήθεια ότι επένδυσε πολλά στη Στρατηγική της εξόδου από τα μνημόνια για λόγους προφανώς πολιτικού εντυπωσιασμού.
Όμως από την άλλη η καθημερινότητα των αγορών δεν μας περίμενε με ανοικτή, ζεστή αγκαλιά να μας υποδεχτεί αλλά αντίθετα με ψυχρή λογική να μας κατασπαράξει, όπως εξάλλου φαίνεται και από τις υψηλές αποδόσεις των ομολόγων.
Το πολυπόθητο μαξιλάρι επιπλέον των 20 δις μέχρι πότε θα είναι ικανό και αρκετό να καλύπτει τα κενά της οικονομίας;
Δεύτερον, γιατί αντίστροφα υπάρχει πιθανότητα να αποδειχθεί σύντομα ότι μεγάλο λάθος δεν ήταν ότι μπήκαμε στα μνημόνια αλλά μεγαλύτερο λάθος είναι ότι βγήκαμε από τα μνημόνια με μια Οικονομία σε αρρυθμία, ακανόνιστη και απροετοίμαστη και μια ανάπτυξη ασθενική και αναιμική, καθώς δεν έχουν δημιουργηθεί και το περισσότερο εμπεδωθεί οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μιά δυναμική εκτίναξη.
Από την άλλη μεθοδικά, οργανωμένα και συντονισμένα παρατηρούμε να εξελίσσεται και να επαναλαμβάνεται ο κακός μας εαυτός με αθρόες προσλήψεις σε Υπουργεία και φορείς της Κεντρικής Διοίκησης, απερίσκεπτη πολιτική κοινωνικών παροχών, μεμονωμένης Πολιτικής ενθάρρυνσης και επίκλησης του Κοινωνικού κράτους που ευνοούν βραχυπρόθεσμα κοινωνικές ομάδες π.χ.αύξηση κατώτατου μισθού, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, συνταξιούχοι, μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών, ενώ κατά τα άλλα το δημογραφικό είναι σε έκρηξη και το ισοζύγιο εργαζομένων – συνταξιούχων είναι 1:0,7.
Καμιά βεβαίως αντίρρηση για όλα αυτά, εξάλλου ποιός λογικός άνθρωπος θα διαφωνούσε!! Πότε όμως;
Σε ένα περιβάλλον Οικονομίας που παράγει πραγματικής Οικονομίας που λειτουργεί συνεργαζόμενη με τον παραγωγικό ιστό της χώρας, Ανταγωνιστικότητας με προηγμένη καινοτομία και υψηλό τεχνολογικό know-how, αυτoυποκινούμενης παραγωγικότητας λόγω βαθιάς πίστης ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα με όφελος που θα αντανακλά σε όλους αλλά και ικανός αριθμός Eπιχειρήσεων, Eλληνικών και Πολυεθνικών, που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να παραμένουν ανοικτές και να εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας, προτού δεχτούν τις αναγκαστικές, κανονιστικές κρατικές παρεμβάσεις και αφού εξασφαλίσει σε αυτές η Πολιτεία σταθερότητα περιβάλλοντος για να λειτουργήσουν με όρους ανταγωνιστικότητας στην εσωτερική και εξωτερική Αγορά.
Δυστυχώς αλλά ο εφιάλτης θα πλησιάζει καθώς θα βρεθούμε απροετοίμαστοι αν δεν απαλλαγούμε από τους κακούς δαίμονες – συνήθειες που υπάρχουν μέσα μας, αν δεν κατανοούμε την πραγματικότητα ως έχει και όχι να την ερμηνεύσουμε με βάση τα προσωπικά μας πιστεύω και αν δεν είμαστε λιγότερο επιρρεπείς στο παραμύθι της επόμενης μέρας που θα έχει τέλος καλό.
Αυτό σημαίνει τα εξής:
-
- Ο μύθος του πλεονάσματος πρέπει να εξαφανιστεί καθώς δεν υπάρχει. Προκύπτει βεβαίως, εδώ και χρόνια, λόγω ασυνέπειας του Κράτους στην πληρωμή των υποχρεώσεών του και λόγω καθυστέρησης υλοποίησης του προγράμματος Δημοσίων επενδύσεων. Πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2021, 3,5% του ΑΕΠ, μεταφράζεται με την Ανάπτυξη να πηγαίνει «περίπατο» και την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας σε μόνιμο λήθαργο.
- Ο μύθος του πραγματικού ρυθμού Ανάπτυξης καταρρέει καθώς για το πρώτο εξάμηνο(με όρους πραγματικής ανάλυσης) είναι στο 0,55% και άρα για να επιτευχθεί ο στόχος προϋπολογισμού 2,1% για το 2018, απαιτείται για το δεύτερο εξάμηνο 3,65% , πράγμα ανέφικτο. Ως εκ τούτου ,στα τέλη του χρόνου θα κινηθεί στο 1,5%-1,8% του ΑΕΠ δηλαδή θα συνεχίσει να παραμένει αναιμικός.
- Ο μύθος των Επενδύσεων που πρέπει να αναλυθεί και να διευκρινιστεί ότι οι εγχώριες επενδύσεις δεν αρκούν καθώς πρέπει να υποστηριχθούν από αντίστοιχο ρυθμό αποταμίευσης. Ως εκ τούτου χρειάζονται αναγκαστικά ξένα επενδυτικά κεφάλαια και ταυτόχρονα να στοιχειοθετηθεί μία δυναμική στρατηγική Εξαγωγών που άμεσα θα καλύψει το χάσμα Αποταμίευσης – Επενδύσεων και θα προκάνει την συρρίκνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Εάν όλα αυτά συνδυασθούν βεβαίως και με την εμπειρία των , εδώ και πολλά χρόνια ,ανίκανων διαχειριστών της εξουσίας τότε ο κίνδυνος μεγιστοποιείται και η ανασφάλεια θα κατατρύχει μεγάλες ομάδες της κοινωνίας.
*Αναπλ. Αντιπρόεδρος ΣΕΛΠΕ, Μέλος της Ενωσης Αμερικάνων Οικονομολόγων (ΑΕΑ)
