Υπάρχει πια μια υπόγεια πόλωση στην Ελληνική κοινωνία… Καμιά σχέση με το «μνημόνιο» – «αντί-μνημόνιο» που δίχασε τους Έλληνες τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης.
Του Θανάση Κ.
Εδώ η πόλωση είναι πλέον ανάμεσα στο παλιό – τον κρατισμό – και το νέο – τη φιλελεύθερη Ελλάδα!
Κι όταν το παλιό δεν έχει ακόμα πλήρως ηττηθεί ενώ το νέο δεν έχει ακόμα πλήρως κυριαρχήσει, τότε έχουμε και κρίση και πόλωση.
Το «παλιό» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Ο κρατισμός που δίνει έσχατες μάχες οπισθοφυλακών, εκπροσωπείται από το κόμμα, που ήταν πριν επτά χρόνια στο 4% και βρέθηκε πριν δύο χρόνια στο 36%! (Και τώρα ξεφουσκώνει συνεχώς…)
Τους κρατιστές εκπροσωπεί. Που φθίνουν κι αυτοί…
Αυτούς που δεν λένε να συνειδητοποιήσουν, πως τέλειωσε η κίβδηλη «ευημερία» από δανεικά και επιδοτήσεις, από ένα πελατειακό κράτοςπου μοίραζε προνόμια στους (εκάστοτε) «ημέτερους» και χρέη στις επόμενες γενιές.
Από ένα «μοντέλο» που διέλυσε την παραγωγική βάση της Ελληνικής οικονομίας, κατέλυσε κάθε έννοια ανταγωνιστικότητας, αποσάθρωσε τη δημόσια διοίκηση και τώρα οι αμετανόητοι οπαδοί του νοσταλγούν ακόμα τον… «Παράδεισο» μιας άκοπης ευημερίας με δανεικά κι αγύριστα…
Τις ανεξέλεγκτες συντεχνίες και κάποιους κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες».
Αυτούς που επέτρεψαν μοναδικό δρόμο κοινωνικής ανέλιξης τα πελατειακά «κυκλώματα» και μοναδικό τρόπο οικονομικής προκοπής την κλεπτοκρατία.
Αυτούς που παρέλυαν κάθε μέρα την οικονομική ζωή με «επαναστατική γυμναστική» μειοψηφιών, που έδιωχναν συνεχώς επιχειρήσεις και έκλειναν εργοστάσια.
Αυτούς που κατέστησαν τα Πανεπιστήμια ορμητήρια μπαχαλάκηδων και χώρους τρομοκράτησης κάθε «αντιφρονούντος» φοιτητή ή καθηγητή.
Αυτούς που διέλυσαν τα δημόσια σχολεία, αυτούς που άνοιξαν τα σύνορα και επιχείρησαν να αλλοιώσουν την ίδια την κοινωνική σύνθεση της Ελλάδας, φέρνοντας παράνομους λαθρομετανάστες εδώ και διώχνοντας τα πιο άξια παιδιά της Ελλάδας μακριά.
Αυτούς που το παίζουν «αριστεροί» και «προοδευτικοί» και «πολιτικώς ορθοί» και φέρονται ως δυνάστες, ως τερμίτες και ως σαπρόφυτα.
Όλοι αυτοί όλοι «μεγαλούργησαν» τις περασμένες δεκαετίες.
Μεσουράνησαν επί ΠΑΣΟΚ.
Πάντα με την «ιδεολογική στήριξη» της Αριστεράς!
Που «έκοβε» εκείνη στους δρόμους και «έραβε» μετά το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή.
Αυτοί που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τους αναχαιτίσει η ΝΔ ως το 2009.
Αυτοί μας οδήγησαν στην κρίση! Που ήταν ταυτόχρονα:
–κρίση δημοσιονομική (υψηλά ελλείμματα),
–κρίση δανεισμού (στα πρόθυρα χρεοκοπίας)
–και κρίση ανταγωνιστικότητας (προκαλώντας δυσθεώρητα ελλείμματα και στο εμπορικό ισοζύγιο).
Ας δούμε, λοιπόν, αυτές τις τρεις πλευρές της κρίσης μία-μια για να αντιληφθούμε ποιος πέτυχε τι:
* Πρώτον δημοσιονομική κρίση ελλειμμάτων. Το 2009 «αποκαλύφθηκε» το έλλειμμα της χρονιάς εκείνης στο 15,6%! Αληθινά κολοσσιαίο…
(Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, συμβολή στη διόγκωση του χρέους, είχε τότε και ο ΓΑΠ, γιατί προκάλεσε εκλογές – πάλι με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας – άρχισε πολιτική… παροχών αμέσως μόλις ανέλαβε, αρχές Οκτώβρη του 2012, διόγκωσε δαπάνες, ματαίωσε μέτρα περιορισμού του ελλείμματος που είχε εξαγγείλει η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή, κι έτσι το έλλειμμα της χρονιάς εκείνης έκλεισε πολύ υψηλότερα απ’ ό,τι, αν δεν είχε έλθει ο ΓΑΠ στην εξουσία.
Συν το γεγονός βέβαια, πως το 2009 ήταν έτος τεράστιων ελλειμμάτων για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης! Η ίδια η Γερμανία ξεπέρασε τότε σε έλλειμμα το 5,5% η Γαλλία το 8% και η Ισπανία το 10%.
Εν πάση περιπτώσει το έλλειμμα της Ελλάδα για το 2009 έφτασε το 15,6% του ΑΕΠ…)
–Η κυβέρνηση ΓΑΠ στα δύο επόμενα χρόνια (2010 και 2011) το περιόρισε στο 10,5%. Πήρε συνολικά μέτρα 35 δισεκατομμύρια, και έριξε το έλλειμμα στα 19,77 δισεκατομμύρια. Αλλά αύξησε ταυτόχρονα και τα ληξιπρόθεσμα του δημοσίου κατά 7 δισεκατομμύρια τουλάχιστον.
Συνολική αποτελεσματικότητα δημοσιονομικής προσαρμογής (μαζί με τη μεσοσταθμική αύξηση των ληξιπροθέσμων) μόλις 35%…
–Στη συνέχεια η κυβέρνηση Σαμαρά (μέσα του 2012-τέλη του 2014) παρέλαβε το έλλειμμα στο 9,5% (18,25 δισεκατομμύρια) και το κατέβασε στο 2,32% (στα 4,22 δισεκατομμύρια). Πήρε συνολικά μέτρα λιτότητας ύψους 7,4 δισεκατομμυρίων και μείωσε το έλλειμμα κατά 4 δισεκατομμύρια (συν η μείωση ετήσιων τόκων από το PSI κατά 10 δισεκατομμύρια)!
Ταυτόχρονα όμως, μείωσε και τα ληξιπρόθεσμα κατά 6 δισεκατομμύρια. Συνολική αποτελεσματικότητα της λιτότητας επί Σαμαρά (χωρίς το PSI, αλλά μαζί με τη μεσοσταθμική μείωση των ληξιπροθέσμων) 87%! Δηλαδή υπερδιπλάσια…
–Στη συνέχεια ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρέλαβε το έλλειμμα στο 2,32% Και μετά από δύο χρόνια το πήγε σε δημοσιονομικό (όχι πρωτογενές) «πλεόνασμα» 1,75%!
Αλλά αύξησε ξανά τα ληξιπρόθεσμα τουλάχιστον κατά 6 δισεκατομμύρια σε δύο χρόνια (μαζί με αυτά που δανείστηκε για να ξεπληρώσει).
Κι έτσι πήρε μέτρα 9 δισεκατομμύρια (μέχρι πέρσι) για να μειώσει το έλλειμμα στο μηδέν (μαζί με την μεσοσταθμική αύξηση των ληξιπροθέσμων που προκάλεσε). Δηλαδή για να μειώσει το πραγματικό έλλειμμα κατά 4,2 δισεκατομμύρια. Συνολική απόδοση της δημοσιονομικής προαρμογής ΣΥΡΙΖΑ, μόλις 46%
Αλλά κι αυτό «υπερεκτιμά» τις δημοσιονομικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ουσιαστικά του αμφισβητούν το μεγαλύτερο μέρος του «πλεονάσματος»που έβγαλε. Γι’ αυτό του έβαλαν πρόσθετα μέτρα για το 2017, το 2017, το 1018 και το 2018, ενώ υποτίθεται είχε «πιάσει» το δημοσιονομικό στόχο από πέρσι!
Και γι’ αυτό του επέτρεψαν να δώσει πολύ μικρότερο «κοινωνικό μέρισμα»από την υποτιθέμενη «υπέρβαση στόχου».
Το πραγματικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ (σε όρους συγκρίσιμους με το παρελθόν) είναι έλλειμμα 1,58%.
Δηλαδή πήρε, πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους 9 δισεκατομμυρίων (ως το 2016) για να ρίξει το έλλειμμα κατά 1,22 δισεκατομμύρια! Δηλαδή απόδοση μέτρων 13,5%!
Ενώ με τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας που το βάζουν (άλλα 4,5 δισεκατομμύρια, για τα έτη 2017, 2018 και 2019), η απόδοση του ουσιαστικά μηδενίζεται!
Όπως και να μετρήσουμε τις αποδόσεις των «δημοσιονομικής προσαρμογής» η περίοδος Σαμαρά σαφώς υπερτερεί και η περίοδος Τσίπρα τραγικά υπολείπεται.
(Και δεν έχουμε λάβει καθόλου υπ’ όψιν εδώ, τη μεγάλη υστέρηση ανάπτυξης που προκάλεσε ο Τσίπρας, ενώ ο Σαμαράς του παρέδωσε τη χώρα σε ανάκαμψη, για πρώτη φορά μετά από έξη χρόνια…)
* Ας δούμε τώρα το σκέλος του χρέους.
–Την περίοδο ΓΑΠ απλώς το χρέος αυξήθηκε, και ως ποσό και ως ποσοστό του ΑΕΠ.
–Επί διακυβέρνησης Παπαδήμου, το χρέος μειώθηκε από το PSI κατά 105 δισεκατομμύρια μικτά και κατά 92 δισ. καθαρά (αν αφαιρεθούν οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων).
–Επί διακυβέρνησης Σαμαρά το χρέος μειώθηκε κατά 20 δισεκατομμύρια καθαρά (από τον επαναγορά χρέους) και κατά 8 δισεκατομμύρια από την επαναγορά χρέους εκ μέρους των ασφαλιστικών ταμείων. Συνολική μείωση χρέους το 2012 επί κυβερνήσεων Παπαδήμου-Σαμαρά 120 δισεκατομμύρια…
–Ο Τσίπρας, με τη σειρά του, βρήκε το χρέος στο 319 δισεκατομμύρια και το αύξησε στα 326 (παρά την αφαίρεση των 11,5 δισεκατομμυρίων του ΤΧΣ)
Καθαρή προσθήκη νέου χρέους μέχρι στιγμής επί Τσίπα (χωρίς την «ανακύκλωση χρέους» και χωρίς την τελευταία δόση) 20 δισεκατομμύρια τουλάχιστον!
Και βεβαίως το ΔΝΤ έδινε βιωσιμότητα χρέους στο τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά, ενώ σήμερα ούτε το διανοείται…
* Σε ό,τι αφορά τώρα τις μεταρρυθμίσεις και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας:
— Επί Σαμαρά, επί δύο χρόνια η Ελλάδα ήταν πρώτη διεθνώς στην κατάταξη του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τραπεζας, στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα.
–Ενώ επί Τσίπρα, η Ελλάδα χάνει ξανά έδαφος σε ανταγωνιστικότητα!
Τόσο απλά…
Σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ, αλλά και σύμφωνα με δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων όπως ο κ Ρέγκλινγκ, η κυβέρνηση Τσίπρα «αντέστρεψε τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν επί των προηγουμένων κυβερνήσεων»(κυρίως Σαμαρά, Παπαδήμου, αλλά σε κάποιο βαθμό και επί ΓΑΠ).
Κι αυτό στοίχισε πανάκριβα στην Ελλάδα.
Σήμερα κάποιοι «συγχαίρουν» την κυβέρνηση Τσίπρα γιατί διορθώνει εν μέρει τα αρχικά της σφάλματα. Αλλά όλοι της τονίζουν πως βρήκε τη χώρα (αρχές του 2015) σε πολύ καλύτερη κατάσταση!
Ενώ ο ίδιος ο Ρέγκλινγκ δηλώνει δημόσια πως μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Τσίπρα στοίχισε στην Ελλάδα περί τα 100 δισεκατομμύρια!
Άρα και στις τρείς διαστάσεις της κρίσης (ελλείμματα, χρέος, ανταγωνιστικότητα) η διακυβέρνηση Σαμαρά υπήρξε η πιο αποτελεσματική, ενώ η διακυβέρνηση Τσίπρα απλώς… ολέθρια.
Και η τωρινή «διόρθωση» των αρχικών λαθών του δεν κερδίζει ούτε το χρόνο που χάθηκε, ούτε το πρόσθετο χρέος που σωρεύθηκε, ούτε τις καταθέσεις που έφυγαν, ούτε το τραπεζικό χαρτοφυλάκιο του δημοσίου που μηδενίστηκε, ούτε τη ζημία των capital controls που στο μεταξύ επιβλήθηκαν, ούτε τους «βαθμούς ελευθερίας» που χάθηκαν για τη χώρα (π.χ. υποθήκευση της ακίνητης περιουσίας για 99 χρόνια, που επισυνέβη επί Τσίπρα και εξ αιτίας της πολιτικής του)
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, εκπροσωπεί το «παλιό» που προσπάθησε απεγνωσμένα να επιβιώσει.
Όλος ο κρατισμός στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώθηκε και παραμένει συσπειρωμένος ακόμα.
Όλοι οι υπόλοιποι του έχουν φύγει.
Αυτό το 15-18% που του μένει είναι οι αδιόρθωτοι κρατιστές.
Μέσα σε αυτούς, ωστόσο, περιλαμβάνονται και μεγάλα τμήματα από το «παλαιό ΠΑΣΟΚ» – που κρατιστές ήταν και κρατιστές παραμένουν, απλά άλλαξαν «σημαία» (ευκαιρίας).
Κοντά τους και κάποια – πολύ μικρότερα βέβαια – τμήματα της παλαιάς ΝΔ που κι αυτά κρατισμό ήθελαν. Και σήμερα στηρίζουν αμέσως ή εμμέσως τον Τσίπρα, όχι για λόγους «εθνικής ενότητας» και «πολιτικής υπευθυνότητας», αλλά γιατί θέλουν ο τελευταίος εκπρόσωπος του κρατισμού να μην αποδυναμωθεί εντελώς μετά την αναπόφευκτη ήττα του
Η πόλωση λοιπόν, σήμερα είναι ανάμεσα στη Φιλελεύθερη Ελλάδα που γεννιέται γύρω από τη ΝΔ, και τον κρατισμό που πεθαίνει με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά τα εξαπτέρυγα του κρατισμού δίνουν ακόμα απεγνωσμένη μάχη για να επιβραδύνουν την αναπόφευκτη ήττα του.
–Τα «εξαπτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησαν να φέρουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη δίπλα στον Τσίπρα έχασαν τη μάχη.
–Τα «εξαπτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησαν να φέρουν τη ΝΔ κοντά στον Τσίπρα, όχι μόνο έχασαν τη μάχη, αλλά μέρα με τη μέρα απομονώνονται όλο και περισσότερο…
–Άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης (Ποτάμι, Λεβέντης κλπ.) που κατά καιρούς φλέρταραν με την ιδέα των «ίσως αποστάσεων» (ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), ενώ κατά καιρούς στράφηκαν με μανία κατά της πολιτικής Σαμαρά, σήμερα έχουν αλλάξει θεαματικά:
Έχουν στραφεί εναντίον του Τσίπρα, ενώ κάποιοι αναγνωρίζουν πλέον (εκ των υστέρων) τη «δικαίωση της πολιτικής Σαμαρά».
Συνολικά η πόλωση είναι πια ανάμεσα στον κρατισμό που πεθαίνει και τη φιλελεύθερη Ελλάδα που γεννιέται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον ένα πόλο. Η ΝΔ στον άλλο.
Τα «εξαπτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ χάνουν τη μάχη παντού.
Ενώ σημαντικό μέρος της κοινωνίας, ανεξάρτητα απ’ ό,τι ψήφιζε στο παρελθόν, συσπειρώνεται σήμερα σε μια φιλελεύθερη προοπτική με τη ΝΔ.
Κι αυτό, γιατί ο Σαμαράς την κράτησε όρθια, όταν όλα τα μεταπολιτευτικά κόμματα (και κυρίως το ΠΑΣΟΚ) κατέρρεαν.
Το ΠΑΣΟΚ μετά από 2,5 χρόνια δύσκολης μνημονιακής διακυβέρνησης έπεσε από το 44% στο 13% (και στη συνέχεια στο 5%).
Ενώ η ΝΔ μετά από επίσης 2,5 χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης έπεσε από το 30 μόλις στο 28%!
Πραγματικά μοναδικό ρεκόρ σχεδόν μηδενικής κυβερνητικής φθοράς.
Και αν σήμερα η ΝΔ είναι φαβορί, στηρίζεται στο γεγονός ότι κράτησε στα δύσκολα. Και δικαιώθηκε η διακυβέρνησή της, έστω και εκ των υστέρων.
Και κάτι ακόμα: Ο Σαμαράς κράτησε τη ΝΔ ενωμένη και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση:
–Ο ΓΑΠ μέσα σε δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης έχασε πάνω από 30 βουλευτές.
–Ο Τσίπρας μέσα στους πρώτους έξη μήνες της διακυβέρνησής του έχασε 43 βουλευτές (κι άλλους δύο έκτοτε)…
Ο Σαμαράς σε δυόμιση χρόνια πολύ δύσκολης διακυβέρνησης δεν έχασε κανένα βουλευτή (για την ακρίβεια έχασε ένα αλλά κέρδισε άλλους δύο!)
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη στήριξη και του Αντώνη Σαμαρά, αποτελεί σήμερα τον ισχυρό πόλο της φιλελεύθερης Ελλάδας που γεννιέται.
ΥΓ. Και τα «εξαπτέρυγα» χάνουν τον καιρό τους.
Το μόνο που τους μένει, η μετάνοια και η συγγνώμη.
Αν και για κάποιους, δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο συγχώρεσης.
ΠΗΓΗ: new-deal.gr
