Από το 2004 η Ελλάδα κυβερνάται από ανάξιους ηγέτες. Φωτεινή εξαίρεση ο συνετός Λ. Παπαδήμος. Του κρέμασαν από τον λαιμό έναν κυβερνητικό θίασο ποικιλιών, όμως με άοκνη δουλειά έφερε ωφέλιμο αποτέλεσμα για τη χώρα.
Του Περικλή Βαλλιάνου
Ο Κ. Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός μόνο για το όνομά του. Η ρητορική του κατά της πνιγηρής διαφθοράς που αμαύρωσε τη δεύτερη θητεία Σημίτη είχε απήχηση. Τη διέψευσε αμέσως. Ο κομματισμός και η φαυλοκρατία γιγαντώθηκαν. Χρεοκόπησε το κράτος και το έβαλε στα πόδια. Εκτοτε απαξιοί να μας μιλήσει.
Ο Γ. Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός μόνο για το όνομά του. Ως αντιπολίτευση βούλιαξε σε αναίσχυντο λαϊκισμό. Κάποια ανανεωτικά τιτιβίσματα της νεότητός του αποδείχθηκαν αερολογίες. Επιδόθηκε κι αυτός στο άθλημα της παροχολογίας και μας έβαλε στο Μνημόνιο. Η συμφωνία για την απομείωση του χρέους ήταν επιτυχία, την οποία όμως ακύρωσε αμέσως με εκείνη την πανικόβλητη ανοησία του δημοψηφίσματος. Σήμερα εξακολουθεί να την υποστηρίζει με αμεσοδημοκρατικές σαπουνόφουσκες. Απέδρασε κι αυτός, αλλά είναι λαλίστατος.
Ο Α. Σαμαράς με την αντιμνημονιακή δημοκοπία του προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Υπονόμευσε τον Λ. Παπαδήμο. Ο πρώτος χρόνος της τρικομματικής σταθεροποίησε την κατάσταση μετά την πρώτη κρίση του Grexit. Τον δεύτερο χρόνο ξαναβρήκε τον παλιό καλό εαυτό του. Ξιφούλκησε κατά της τρόικας, διακήρυξε το τέλος των μνημονίων και η χώρα βούλιαξε πάλι στις αγορές. Εστρωσε στον Α. Τσίπρα κόκκινο χαλί.
Ο τέταρτος αυτής της σειράς τρόμου είναι βέβαια η τέλεια καταστροφή. Προπαίδειά του στην πολιτική ήταν η καταστροφή των πανεπιστημίων. Ατόφια κατασκευή των ΜΜΕ: νέος, ωραίος που καβαλούσε μηχανή, μια πρόσοψη χωρίς τίποτε από πίσω. Υπεξαίρεσε τη εξουσία με μιαν αντισυνταγματική μανούβρα και με μιαν εκστρατεία ψεύδους. Μετά παρέδωσε τη χώρα σε μιαν ασυνάρτητη κομπανία που γκρέμισε την οικονομία και ετοίμαζε εκτροπές.
Εκανε πίσω δένοντας γύρω από τον λαιμό μας μια θηλιά 100 δισ. που θα μείνει για έναν αιώνα. Ο Κοσκωτάς ζημίωσε τη χώρα για 90 εκατομμύρια και έγινε τότε (δικαίως) πολιτικός σεισμός. Η εγκληματική πολιτική του ’15 ήταν αντίθετα, σύμφωνα με τον κ. Μεϊμαράκη, ένα εναλλακτικό σχέδιο που κάθε υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει να έχει…
Το νέον στάδιον δόξης του κυβερνήτου μας είναι τώρα το ξεχαρβάλωμα του πολιτικού συστήματος. Αφού πέρασε πλέον το λούστρο μου («ο ερωτισμός με το εκλογικό σώμα», όπως αισθαντικώς το διατυπώνει), τότε κανείς άλλος δεν θα κυβερνήσει. Με φιέστες μαοϊκής αισθητικής ανακοινώνει τον θρυμματισμό της πολιτικής ζωής, τη συνταγματική κατοχύρωση του βέτο κάθε δράκας διαταραγμένων πάνω στο μέλλον του τόπου. Προσθέστε μια γενναία δόση βοναπαρτισμού με τα δημοψηφίσματα και τις αυξημένες εξουσίες του άμεσα εκλεγμένου ΠΔ, καθώς και πειθήνια ΜΜΕ, και ιδού η «αριστερή ουτοπία» – υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο στο διηνεκές.
Διακινείται τις ημέρες αυτές το σενάριο της «γενναίας στροφής» του Α. Τσίπρα. «Ξένες επενδύσεις συν κυβερνητική αναδόμηση με προσωπικότητες» (κάτι σαν το σοβιέτ και εξηλεκτρισμός). Σύνδεση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και μυστικά δείπνα με οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες, αλίευση αιωρουμένων πολιτικών σωμάτων ή σωματιδίων για το ψιμύθιασμα του καθεστώτος. Κάποιοι στην Ευρώπη (Γιούνκερ, Σουλτς, Γκάμπριελ) ευνοούν την προοπτική. Μπορεί να ευοδωθεί;
Η «στροφή» ασφαλώς δεν περιλαμβάνει το ξήλωμα του κομματικού κράτους, την πάταξη της ασυδοσίας των συνδικαλιστικών φατριών, την περιστολή της σπατάλης και της γραφειοκρατίας, την ορθή λειτουργία της Δικαιοσύνης, το σταθερό φορολογικό πλαίσιο. Αντίθετα, το στοίχημα είναι η διαιώνιση αυτού του λαβυρίνθου της αυθαιρεσίας και της διαρπαγής.
Ποιος, λοιπόν, θα προσέλθει να ρίξει τα χρήματά του σε μια τέτοια μαύρη τρύπα; Εκτός αν κάποιος επιτύχει μια ενός προς έναν εξωθεσμική συμφωνία κατευθείαν με το δοβλέτι για την αποκόμιση εγγυημένου κέρδους – και από τα δύο μέρη. Μια κατάσταση Siemens, δηλαδή, εις την νιοστή, μαζί με μια εγχώρια καμαρίλα ολιγαρχών. Ο πουτινισμός ως αριστερή ονείρωξη.
Σε ποιους θα στηριχθεί το εγχείρημα; Υπάρχει βεβαίως ο διαπρεπής αοιδός κ. Λεβέντης. Ποιος όμως με στοιχειώδες κύρος και απήχηση θα δεχθεί να τον διασώσει αφού η πλεκτάνη της αναλογικής είναι ομολογία ότι ο κ. Τσίπρας, ιδίως μετά την αποτυχία για τους 200, δεν έχει πια το πάνω χέρι; Από το ΠαΣοΚ κανείς, όσο κι αν κρυφίως η κυρία Γεννηματά το επιθυμούσε. Το κόμμα αυτό απέδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το πιο σάπιο τμήμα του ήδη. Και το υπόλοιπο έχει αμείλικτα συκοφαντηθεί και προπηλακιστεί από τους νυν κρατούντες.
Ούτε από το Ποτάμι να γίνεται λόγος, αφού η ερωτοτροπία με τον «Αλέξη» το ’15 το έφερε στη σημερινή δεινή θέση. Ενδεχομένως κάποιοι από την αυλή Παπανδρέου: θέαμα ευτράπελον. Η συριζαίικη συνιστώσα της ΝΔ προς το παρόν θα ασχοληθεί να υπονομεύσει τον Κ. Μητσοτάκη για να ξαναπάρει τη διεύθυνση του οικογενειακού καταστήματος και όχι για να συμμετάσχει εκ προσκολλήσεως στο φαγοπότι Τσίπρα.
Η προσχώρηση, τέλος, στον ολιγαρχικό καπιταλισμό θα κοστίσει στον κ. Τσίπρα και το υπόλοιπο κόμμα του. Γαλουχήθηκαν στο «δεν πληρώνω», στην «αγανακτισμένη» βιαιοπραγία, στην «αλληλεγγύη» με κάθε είδους περιθώριο. Υπερασπίζονται τον βανδαλισμό του ΑΠΘ και βρίζουν την Αστυνομία όταν τολμάει να κάνει το καθήκον της. Ολοι τους ταύτιζαν μια ζωή την επιχειρηματικότητα με κλοπή, έβριζαν τους σοσιαλδημοκράτες ως προδότες και την Ευρώπη ως εκβιαστές.
Αλλοι από αυτούς που απέδειξαν πως είναι δεν μπορούν να γίνουν.
- Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.