Επί σαράντα τώρα χρόνια όλα τα κόμματα εφάρμοζαν οικονομικές πρακτικές του υπαρκτού σοσιαλισμού, με σοσιαλμανία και παροχές από άδεια δημόσια ταμεία, σε … «φιλελεύθερη» χώρα για να εξασφαλίζουν έσοδα για κομματικό μόνο όφελος.
Κράτησα μερικές σημειώσεις από όλα όσα είπε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος στη συνέντευξή του στο «Newpost.gr» και ομολογώ, ειλικρινά, ότι προβληματίσθηκα αρκετά για τη συνέχεια, για το μέλλον της χώρας μας. Γιατί;
Του Δημήτρη Στεργίου
Διότι, διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι τα παθήματα όχι μόνο δεν γίνονται μαθήματα, αλλά γίνονται «φλάμπουρο επιτυχίας» και «παράδειγμα προς μίμησιν» προς όλους και, κυρίως, προς τα συνεχώς διψώντα για την εξουσία κόμματα με μέσον ιδεοληψίες που έχουν χάσει προ πολλού το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα». Σε επίρρωσης της προκαταβολικής αυτής διαπίστωσης επιτρέψτε μου να σχολιάσω μερικές σημειώσεις που αφορούν μερικά από όσα είπε ο κ. Τσακαλώτος:
«Περιούσιος» μόνο ο «Αριστερός»!
Στη συνέντευξη αυτή ο κ. Τσακαλώτος χρησιμοποιούσε απολογητικά τις λέξεις «Αριστερός», «Αριστεροί», «Αριστερά» σα να είναι οι «περιούσιες», οι ιδιαίτερα αγαπητές, όλου του ελληνικού λαού και όλου του κόσμου! Δηλαδή, σα να μην κορνιοτοποιήθηκαν από τη θορυβώδη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αλλά, όπως προκύπτει από τη ζοφερή πραγματικότητα που κυριάρχησε μετά τη μεταπολίτευση και συνεχίστηκε και μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο γδούπος της συντριβής του δεν έγινε αισθητός μόνο σχεδόν στην Ελλάδα, αφού εξακολουθεί να είναι η τελευταία χώρα του! Είπε, λοιπόν, ο κ. Τσακαλώτος απαντώντας σε αντίστοιχες καίριες ερωτήσεις:
– «Η κυρίαρχη άποψη στο Eurogroup ήταν ότι έπρεπε να επιδιωχτεί η ήττα της Αριστεράς. Το μεγάλο πρόβλημα για την Αριστερά στην Ελλάδα ήταν ότι οτιδήποτε κέρδιζε στη διαπραγμάτευση, θα δημιουργούσε προηγούμενο για όλη την Ευρώπη και θα ευνοούσε δυνάμεις όπως οι Podemos στην Ισπανία ή το Bloco στην Πορτογαλία. Θα έδειχνε ότι υπάρχει ένας εναλλακτικός δρόμος πέρα από τη λιτότητα».
– «Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε «ωφελιμιστές» αλά Τζέρεμι Μπένθαμ και Τζον Στιούαρτ Μιλ. Δεν έχουμε τη λογική του κόστους/οφέλους. Μπορεί να κάνεις κάτι γιατί είναι γενικά ωφέλιμο, αλλά δεν μπορεί να ξεχνάς ότι αυτό έχει κόστος…»
– «Ο συμβιβασμός του 2015 ήταν πολύ δύσκολος. Εμπεριείχε μέτρα για τις συντάξεις και τα πλεονάσματα που αντίκεινται στα «πιστεύω» μου και τις αξίες της Αριστεράς…»
-« Είναι διαφορετικό αυτό που πιστεύεις για τον εαυτό σου και αυτό που πραγματικά είσαι. Εγώ αισθάνομαι σαν ένα αριστερός που παρεμβαίνει ακόμα και στο Eurogroup με βάση τις ιδέες της Αριστεράς».
Ξέρετε τί μού θύμισαν όλα αυτά; Μού θύμισαν τη «σοσιαλμανία» του «φιλελεύθερου» Κωνσταντίνου Καραμανλή αμέσως μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας με την κρατικοποίηση δεκάδων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών! Μού θύμισαν τις προεκλογικές παροχές του «φιλελεύθερου» Γεωργίου Ράλλη το 1980 και το 1981, όταν παρέδωσε στο ασυγκράτητο για την κατάληψη της εξουσίας «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ την πρώτη «καμένη γη» μεταπολεμικά.
Μού θύμισαν τα πρώτα μέτρα λιτότητας, εξαιτίας των άφρονων παροχών του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης από άδεια δημόσια ταμεία τον Οκτώβριο του 1985 και το «Τσοβόλα δώστ΄ όλα» τον Ιούνιο του 1989, τα οποία οδήγησαν στην παράδοση της δεύτερης «καμένης γης» το 1989-1990. Μού θύμισαν όσα είπε στις 29 Μαϊου του 1988 ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας, ο οποίος είχε προσκληθεί από τους Γιάννη Μαρίνο και Παντελή Καψή για συζήτηση στο ραδιοφωνικό σταθμό TOP FM.
Τότε, σε αυτή τη μαραθώνια συνέντευξη ο τότε διαχειριστής εθνικών, δανειακών και κοινοτικών πόρων είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής εξωφρενικά και μη «ωφελιμιστικά», όπως επανέλαβε μετά από 30 χρόνια ο σημερινός ομόλογός του κ. Τσακαλώτος: «Η κυβέρνηση αύξησε τα ελλείμματα για λόγους κοινωνικής πολιτικής…». «Δίδονται παροχές από άδεια δημόσια ταμεία, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, δεν κινδυνεύει εν πάση περιπτώσει η οικονομία…».
Η αύξηση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού από 668 δις. δραχμές που είχαν προβλεφθεί στα 915 δις. δραχμές που έφθασαν, είναι φυσιολογική…»! Μού θύμισαν τη μετέπειτα περιπέτεια της χώρας και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας με το γνωστό σύνθημα «Νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» και που στα μνημονικά χρόνια και συνεχιστή τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ «έγινε πράξη», αλλά ως … «άδικο»!
Έτσι, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μετά το χαλασμό που προκαλούσε κάθε απόφαση αντίθετη με τον … «υπαρκτό σοσιαλισμό», παρέδωσε την τρίτη «καμένη γη» στον κ. Σημίτη, εκείνος την τέταρτη στον Κώστα Καραμανλή, εκείνος την πέμπτη στον ζώντα σε άλλο κόσμο Γιώργο Παπανδρέου, εκείνος την έκτη στον πρότερον «αντιμνημονιακό» Αντώνη Σαμαρά κι εκείνος την έβδομη καυτή σκυτάλη στον σφόδρα «αντιμνημονιακό» Αλέξη Τσίπρα.
Μού θύμισαν ακόμα, μια και η «ιστορία συνεχίζεται», αφού σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομίας είναι ο «θεωρητικός» των «παράλληλων προγραμμάτων» και «περιζήτητος» και πριν από 29 χρόνια αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος τα «έβλεπε» όλα, και πριν από 28 και 29 χρόνια, «προοδευτικά» και «αριστερά», όπως προκύπτει από σχόλιο που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (21 Δεκεμβρίου 1989, σελίδα 13) υπό τον τίτλο «Ο περιζήτητος Δραγασάκης» και που είχε ως εξής: «Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι κάθε μέρα να δουν τον αναπληρωτή υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Γιάννη Δραγασάκη.
Τις λιγότερες δε φορές είναι αρμόδιος για τα προβλήματα που τού θέτουν. Κυρίως, δε πρόκειται για οργανώσεις και μάλιστα συνδικαλιστικές-επαγγελματικές. Γιατί πάνε όμως στον κ. Δραγασάκη; «Του Συνασπισμού σού λέει είναι, θα μας τα λύσει». Βέβαια, όποιος έχει δέντρα (συμμετοχή στην εξουσία) έχει και τζιτζίκους (προβλήματα). Όμως, ας προσέχει κι αυτός, να μη μιλά πάντα Αριστερά στις συνεντεύξεις.
Ας δημοσιοποιεί τις θέσεις του όταν παίρνονται ΚΑΙ αποφάσεις και τότε θα μειωθούν και οι επισκέψεις οργανώσεων, θα δουλέψει δε και ο ίδιος πιο απερίσπαστα. Άρα και πιο αποτελεσματικά». Επίσης, μού θύμισαν το ακόλουθο σχόλιο που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικός Ταχυδρόμο» (18 Ιανουαρίου 1990, σελίδα 13), υπό τον τίτλο «Το «βιολί» του ο κ. Δραγασάκης»: Το διάβασα στην «Ελευθεροτυπία» (12.1.1990) και θυμήθηκα τις εκατόμβες των Ρουμάνων, οι οποίοι «παρασυρθέντες» έπεσαν αντιμαχόμενοι τον «αριστερό» παράδεισο» του Τσαουσέσκου.
Λοιπόν, σ΄ ένα μπλοκ τσέπης πού έστειλε ο κ. Δραγασακης στον υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Σουφλιά έγραψε τα ακόλουθα: «Στα μπλοκ αυτά πρέπει να γράφονται μόνο σωστές προτάσεις, δηλαδή προοδευτικές, εκσυγχρονιστικές, για να μην πω αριστερές!». Στο εξής να ξέρετε: σωστό είναι ό,τι είναι προοδευτικό, για να μην πούμε αριστερό. ‘Αριστερό, όπως ό,τι έκαναν οι Στάλιν, Μπρέζνιεφ, Τσαουσέσκου, Ζίφκωφ, Τίτο, Χόνενκερ, Χούζακ κλπ, κλπ…»
Ο Αγαμέμνων επέστρεψε ευτυχής στην πατρίδα, αλλά…
Είπε, λοιπόν, ο κ. Τσακαλώτος, ότι «δεν μπορείς να χάνεις την αίσθηση της τραγωδίας, αφού στον «Αγαμέμνονα», μετά τη νικηφόρα εκστρατεία της Τροίας ο Αγαμέμνων επιστρέφει ευτυχής στην πατρίδα, υπερασπίζεται με αυτοπεποίθηση τη θυσία της Ιφιγένειας στο όνομα της νίκης και της σωτηρίας της ζωής των πολλών…».
Όμως, ο κ. Τσακαλώτος δίνει την εντύπωση ότι εκείνος έχει χάσει την αίσθηση της τραγωδίας «Αγαμέμνων» και της … «Ιφιγένειας», δηλαδή του ελληνικού λαού, αφού κάνει πως δεν βλέπει τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα κι εκείνη που θα συνεχιστεί αν δεν πρυτανεύσει στη χώρα μας «η αίσθηση κόστους/οφέλους» στην οικονομία, διότι στα κόμματα υπάρχει, αφού κυρίαρχο είναι το περιβόητο πολιτικό κόστος ή όφελος! Λοιπόν, για να μη χάσουμε την αίσθηση της τραγωδίας υπενθυμίζουμε ότι ο Αγαμέμνων, επιστρέφοντας στην πατρίδα είχε … τραγικό τέλος!!!
Δεν ήξεραν τις αδυναμίες και τις δυσκολίες με την τρόικα, δεν ρώταγαν τον … Σαμαρά;
Είπε, λοιπόν, στο σημείο αυτό κ. Τσακαλώτος: «Μια από τις αδυναμίες μας το πρώτο εξάμηνο, για την οποία έχω κι εγώ ευθύνη, ήταν ότι αυτό που θεωρούσαμε εμείς ρίσκο για την ευρωζώνη κι επομένως διαπραγματευτικό όπλο για μας, αποτελούσε επιθυμία του κ. Σόιμπλε. Είναι σωστό αυτό που λένε ότι ο κ. Σόιμπλε είναι πιο ευρωπαϊστής από την κ. Μέρκελ».
Ναι, αλλά ο κ. Τσίπρας την ύβριζε προεκλογικά! «Καταλαβαίνω αδυναμίες που είχαν οι παλιότερες αναλύσεις μας. Είχαμε αδύναμες θέσεις σε ό,τι αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια διοίκηση.
Επιπλέον, παραβλέπαμε την απίστευτη περιπλοκότητα διεθνών οργανισμών όπως η Κομισιόν και το ΔΝΤ». Ναι, αλλά, αμέσως μετά το πρώτο Μνημόνιο και προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν, προς όφελός του, όπως έκανε και ο Σαμαράς, «κατάργηση» των Μνημονίων, της τρόικας και όλων των γνωστών που οδήγησαν στη νίκη κατά τις εκλογές και το σχηματισμό κυβέρνησης, προς καταστροφικό κόστος για τη χώρα…
Και ζήσαν αυτοί όλοι, αλλότριοι και ντόπιοι, καλά και ο λαός χειρότερα επί σαράντα χρόνια, καταπίνοντας υποσχέσεις, μπουχτίζοντας από ιδεολογίες και βομβαρδιζόμενος από συνθήματα…
