Αν δεν κόψει ο Πρωθυπουργός τον Γόρδιο Δεσμό με τον Καμμένο, θα αρχίσει να του μοιάζει
«Αγαπητέ, δεν ανήλθομεν ημείς στα αξιώματα, τα αξιώματα κατήλθον μέχρις ημών».
Τάσος Σεχιώτης
Η ανακοίνωση από το Μέγαρο Μαξίμου ανέφερε ότι αυτά που είπε ο υπουργός Άμυνας στον Αμερικανό ομόλογό του για τα Βαλκάνια δεν έχουν σχέση με την κυβέρνηση. Ομοίως και από το υπουργείο Εξωτερικών ο Γ. Κατρούγκαλος. Και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης το πήγε παράμερα: δεν κατανοεί καν τι λέει ο Παν. Καμμένος. Σα να λέει: έχει ξεφύγει ο άνθρωπος.
Του Γ. Λακόπουλου
anoixtoparathyro.gr
Συμβαίνουν και στις καλύτερες συμμαχικές κυβερνήσεις: υπουργοί διατυπώνουν κάποια στιγμή διαφωνία με την κυβέρνηση στην οποία μετέχουν. Αλλά αυτομάτως παύουν να είναι υπουργοί. Είτε παραιτούνται είτε τους απολύει ο Πρωθυπουργός- χάρη στη εμπιστοσύνη του οποίου και μόνο μετέχουν στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Ότι ο Πάνος Καμμένος είναι επικεφαλής άλλου κόμματος που συμπράττει με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει τη σχέση Πρωθυπουργού- υπουργών. Συμμαχία δεν σημαίνει ότι υπάρχουν δυο πρωθυπουργοί, ή δυο πολιτικές. Αν το κόμμα του θέλει να ρίξει την κυβέρνηση, ας πάει στη Βουλή να το κάνει, όπως του υπέδειξε ο Νίκος Κοτζιάς.
Όλοι ξέρουν ότι ο Καμμένος δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Τα κουκιά είναι μετρημένα. Ούτε όλοι οι βουλευτές του θα τον ακολουθήσουν, ούτε η κυβέρνηση θα πέσει. Θα βρει στήριξη από άλλους βουλευτές, ίσως και από άλλα κόμματα και μάλιστα κατά τρόπο που θα ανασυγκροτεί τη Δημοκρατική Παράταξη, χωρίς την έτσι κι αλλιώς ετερόκλητη και τελικά τοξική συμμαχία με τον Καμένο. Αλλού είναι το πρόβλημα.
Ετερόκλητος εταίρος κατ’ ανάγκη
Αν πάμε στο 2015 ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζοντας τις εκλογές βρέθηκε μπροστά σε διλήμματα, καθώς δεν είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Θα μπορούσε να οδηγησει εκ νέου στην κάλπη και να την επιδιώξει, με το ρεύμα που είχε. Αλλά στην κατάσταση 
που είχαν αφήσει τη χώρα οι Σαμαράς -Βενιζέλος ήταν σαν να την εκτελούσε.
Από εκεί και πέρα είχε να επιλέξει ανάμεσα στην Γεννηματά ή τον Θεοδωράκη και τον Καμμένο. Η εκτίμησή του ότι οι δυο πρώτοι δεν θα άντεχαν τη σύγκρουσή με το κατεστημένο, τη διαπλοκή και κάποιους ολιγάρχες- για θέματα όπως είναι το τηλεοπτικοί τόποι και η εκκαθάριση σκανδαλωδών υποθέσεων -και θα τον ανέτρεπαν δεν ήταν αβάσιμη. Έτσι όμως η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έμενε πράγματι παρένθεση.
Για λόγους που έτσι κι αλλιώς χρήζουν και άλλων εξηγήσεων προτιμήθηκε ο Καμμένος. Με το σκεπτικό ότι είναι αυτός που είναι, αλλά δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Ούτε θα παρεμβάλλει εμπόδια στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ έναντι του Μνημονίου. Είτε -στην πρώτη λανθασμένη εκδοχή αυτής της πολιτικής -με τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη, είτε στη διόρθωση που ακολούθησε με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Και πράγματι δεν την έριξε, επί τρία χρόνια.
Την εξέθεσε όμως πολλές φορές. Με το ύφος της δημόσιας παρουσίας του. Με τις πολιτικές θέσεις του. Με τον ανερμάτιστο λόγο του. Με τις απειλές του ότι μπορεί να τη ρίξει ακόμη και χάριν της Εκκλησίας. Με τις αγοραίες διατυπώσεις του στη Βουλή και στους διαδικτυακούς λογαριασμούς του. Με τις παρεμβάσεις του σε υποθέσεις που δεν του πέφτει λόγος. Με τις ενδοκυβερνητικές τριβές του. Με τις διαμάχες στου στα ΜΜΕ. Με τους παραλογισμούς και τις ακρότητες. Με την ακατανόητη ρητορική του στα ελληνοτουρκικά και άλλους τομείς. Και με πολλούς άλλους τρόπους που τον καθιστούσαν κινούμενη βόμβα.
Αλλά ο Τσίπρας τον άντεξε περισσότερο από τρία χρόνια. Πότε κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει, πότε υφιστάμενος και τις λειτουργίες του και πότε σβήνοντας τις φωτιές που άναβε. Είχε έναν λόγο: να φτάσει η κυβέρνησή του ως το ορόσημο της εξόδου από το Μνημόνιο. Και έφτασε. Απο εκείνη τη στιγμή , οπως σημείωσε ευθέως ο Νίκος Ξυδάκης, οι λόγοι της σύμπραξης εξέλιπαν.
Εν τω μεταξύ άρχισε να συμβαίνει κάτι απίστευτο σε σχέση με το άλλο ορόσημο: τη λύση το Σκοπιανό. Ο Καμμένος δεν εξέφρασε απλώς τη διαφωνία του στις ενδοκυβερνητικές συζητήσεις. Δεν την κατέθεσε στο δημόσιο διάλογο, όπως συμβαίνει με τον κυβερνητικό συνασπισμό στη Γερμανία, τον οποίο επικαλείται σε συνομιλητές του ο Πρωθυπουργός για να υποδηλώνει ότι συμβαίνουν αυτά τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Άρχισε να κινείται προκλητικά και χωρίς προσχήματα … εναντίον της κυβέρνησης. Εναντίον του πρωθυπουργού προσωπικά τον οποίο σχεδόν ταπείνωσε στη Βουλή όταν ενώπιον του δήλωσε ότι όχι μόνο διαφωνεί μαζί του για τη Συμφωνία, αλλά αν τολμήσει να προχωρήσει στην υλοποίηση της από ελληνικής πλευράς, θα τον ανατρέψει.
Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές, που υπερβαίνει το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πρωθυπουργού να εκφράζει την κυβέρνηση του στο σύνολο της. Και το αυτονόητο ότι διαφωνία υπουργού με τον Πρωθυπουργό δεν νοείται.
Έκτοτε, εκτός από τον Καμμένο, και οι λίγοι από το κόμμα που του μένουν πιστοί, δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση. Την καθιστούν υπό προθεσμία αναφέροντας και ημερομηνίες. Ο πορτ παρόλ του Καμμένου μάλιστα είπε ότι το κόμμα του, εφόσον η Νέα Δημοκρατία δεσμευτεί ότι δεν θα παραχωρήσει το όνομα «Μακεδονία» στην ΠΓΔΜ -όταν αναλάβει την διακυβέρνηση, τότε οι ΑΝΕΛ «μπορούν να συζητήσουν» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρόταση μομφής κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν επακολούθησε σεισμός.
Πλειοψηφία χωρίς τον Καμμένο
Αλλά ο Θεός της πολιτικής εκτός από το κλέφτη αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ενώ κλιμακώνεται η αντιθεσμική πρόκληση Καμμένου και ο πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να υπερασπιστεί το κύρος του ρόλου του, και ενώ από το κόμμα του Καμμένου δημιουργούνται διαρκώς καταστάσεις σε βάρος του, συμβαίνει και κάτι άλλο που είναι υπέρ του: μεταβάλλονται οι συσχετισμοί στη Βουλή.
Όλο γνωρίζουν ότι πλέον στη Βουλή υπάρχει νέα κυβερνητική πλειοψηφία που μπορεί να στηρίξει την κυβέρνηση χωρίς να χρειάζεται τον Καμμένο, ώστε να ολοκληρώσει τη θητεία της. Σε ό,τι αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών μάλιστα, αυτή η πλειοψηφία είναι… δεδηλωμένη. Δηλαδή εκπεφρασμένη δημοσίως από βουλευτές και κόμματα.
Αυτή η πλειοψηφία μάλιστα μπορεί να γίνει απίστευτα μεγάλη. Αν η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ διακοπεί και ο Καμμένος απομακρυνθεί από την κυβέρνηση, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα θα γίνει αμέσως δεκτό μετά βαΐων και κλάδων στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Αυτό εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει σε συμμαχία με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και με τη Δημοκρατική Συμμαχία, υπό την πίεση των Ευρωσοσιαλιστών στους κόλπους των οποίων είναι εγγεγραμμένο το ΠΑΣΟΚ και όχι το Κινάλ της Φώφης Γεννηματά- το όποιο δεν έχει καταθέσει ούτε δήλωση στον Άρειο Πάγο.
Πιο απλά, είναι ορατή η διαμόρφωση μια ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα οδηγήσει σε μια ισχυρή συμμαχία όλων των δυνάμεων της Δημοκρατικής Παράταξης και θα δώσει τέλος στις επιδιώξεις της Δεξιάς -και των δυνάμεων στης διαπλοκής που τη στηρίζουν -να επιστρέψει με τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Αν μάλιστα κατατεθεί εκ νέου και η απλή αναλογική κανείς δεν έχει λόγο να μην την ψηφίσει.
Θα έλεγε κανείς, επειδή όλα αυτά είναι πασιφανή ο Πρωθυπουργός μετά το τέλος του Μνημονίου περιμένει μια αφορμή για να δώσει τέλος σε μια συμμαχία που κακοφορμίζει. Εξελίσσεται σε καρκίνωμα για την κυβέρνηση, αλλά και το προφίλ του Αλέξη Τσίπρα. Βλάπτει την κυβερνητική λειτουργία και το πολίτευμά από μια άποψη, όπως βλάπτει και την αισθητική των πολιτών και τη χώρα.
Αυτή η αφορμή δόθηκε. Από το Καμμένο που αισθάνεται πλέον τόσο ανεξέλεγκτος ώστε πήγε στην Αμερική και δίκην πρωθυπουργεύοντος, ανήγγειλε επισήμως σε υπουργό άλλης χώρας, δική του εξωτερική πολιτική και δικές του προτάσεις για τα Βαλκάνια και τα Σκόπια. Παραφροσύνη.
Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Επισήμως το μέγαρο Μάξιμου τον αποδοκίμασε. Και στην κυβέρνηση υπάρχει οργή εναντίον του, αφού για μια φορά ακόμη την κατέστησε χλεύη των ηττημένων.
Κι όμως αυτή την ώρα που μιλάμε ο Πρωθυπουργός παραμένει σιωπηλός και ο Πάνος Καμμένος παραμένει υπουργός του. Σύμφωνα με όσα διακινούνται, οι λόγοι είναι εσωτερικοί. Ένας τουλάχιστο υπουργός έχει πολιτικό έρωτα με τον Καμμένο και άλλοι τον θέλουν για να μην μπορεί να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα -γιατί δεν το βρίσκουν αρκούντως αριστερό. Κάποιοι κάνουν και άλλες σκέψεις τις οποίες αποφεύγουν να κοινοποιήσουν γιατί δεν θέλουν να τις πιστέψουν.
Η αλήθεια είναι ότι ο Καμμένος είναι σαν μια τεράστια πέτρα στο λαιμό του Πρωθυπουργού και απειλεί να τον πάρει μαζί του. Όσο τον κρατάει ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να μοιάζει μαζί του, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει με τον Σαμαρά και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Το θέαμα που παρουσιάζει η κυβέρνηση αυτές τις μέρες είναι απογοητευτικό. Όταν αποδοκιμάζει έναν υπουργό της, αλλά αυτός συνεχίζει το χαβά του, κινείται ανάμεσα στην αποδιάρθρωση και τη γελοιοποίηση και προσφέρει απλώς βοήθεια στους αντιπάλους της.
Και οι πέτρες ξέρουν ότι η περίπτωση Καμμένου είναι κάτι περισσότερο από μια αναγκαστική κυβερνητική συμμαχία που έπρεπε ήδη να έχει φτάσει στο τέλος της. Είναι Γόρδιος Δεσμός που δεν λύνεται. Από τη Ιστορία όμως ξέρουμε ότι δεσμοί που δεν λύνονται, κόβονται.
