Δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα ασκεί επιθετική πολιτική σε βάρος της Ελλάδος, απειλώντας να φτάσει μέχρι τη σύρραξη, με σκοπό να κερδίσει μια νέα υποχώρηση της Αθήνας.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Όμως, η ποιοτική διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες κρίσεις και τις αντίστοιχες ελληνικές υποχωρήσεις είχε να κάνει με την αποχή από την άσκηση δικαιώματος.
Το είδαμε με την απειλή του casus belli στην υπόθεση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 μίλια, το είδαμε με τη συμφωνία να μην υπάρξουν έρευνες για υδρογονάνθρακες πέραν των 6 μιλίων και τέλος με την αποχώρηση και το γκριζάρισμα των Ιμίων, που είχε σαν συνέπεια τη συμφωνία της Μαδρίτης, με την οποία αναγνωρίζονται δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Ακολούθησε η εισβολή, στην περίπτωση της Κύπρου, στην οριοθετημένη με όμορες χώρες ΑΟΖ της Μεγαλονήσου και η άμεση απειλή, μέσω του παράνομου τουρκολυβικού συμφώνου, νέας επιθετικής κίνησης σε περιοχές θαλασσίου χώρου ελληνικού ενδιαφέροντος με έρευνες και γεωτρήσεις.
Το πρόσφατο ταξίδι του Κ. Μητσοτάκη στο Ισραήλ απέδωσε μια σαφή καταδικαστική δήλωση των επεκτατικών κινήσεων της Τουρκίας, μια και οι δύο πλευρές απαιτούν τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων όλων των κρατών στην Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, σύμφωνα με το εθιμικό διεθνές δίκαιο της Θάλασσας.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο παρατηρούμε μια διστακτική προσέγγιση, βλέποντας τις δηλώσεις του ύπατου αρμοστή της Ε.Ε., Ζοζέπ Μπορέλ, ο οποίος εξέφρασε τις Ευρωπαϊκές ανησυχίες για την κλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μίλησε για αποκλιμάκωση και επιστροφή σε μια πραγματική συνεργασία, για να προσθέσει ότι η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο χειροτερεύει. Και να καταλήξει λέγοντας ότι η Ελλάδα και η Κύπρος εκφράζουν παράπονα για τις γεωτρήσεις πολύ κοντά στις ακτογραμμές τους.
Η τελευταία παράγραφος δείχνει ότι ο Ζ. Μπορέλ χαϊδεύει την Άγκυρα που επιχειρεί μια ακόμη εισβολή σε άλλη χώρα. Δεν γνωρίζει άραγε, ο κατά τα άλλα υπεύθυνος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. ότι η Τουρκία έχει εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ;
Γιατί η επεκτατική δραστηριότητα της Τουρκίας δεν περιορίστηκε στην Κύπρο και τη Συρία, επεκτάθηκε στη Λιβύη και τώρα, όπως οι ίδιοι ανακοινώνουν, βομβαρδίζουν Κούρδους στην περιοχή Χαφτάνιν του βόρειου Ιράκ.
Δηλαδή απλά δεν έχουν αφήσει κανένα όμορο κράτος που να μην του επιτεθούν.
Η Ελλάδα πρόσφατα υπόγραψε μια συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, στην οποία έδωσε πολλά και δεν πήρε το επίμαχο, δηλ. μια έμπρακτη υποστήριξη της χώρας μας, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία.
Εδώ είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, Τζον Μπόλτον, έχει γράψει ένα βιβλίο, στο οποίο αναφέρεται στις οικονομικές συναλλαγές του Αμερικανού Προέδρου με τον Ερντογάν, γεγονός που φαίνεται κι από τις δηλώσεις αμφοτέρων περί φιλικών σχέσεων, παρά την αντίθετη άποψη που έχουν εκφράσει τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ.
Και αυτό κάνει πιο περίπλοκα τα πράγματα, καθώς η ασάφεια της προεκλογικής περιόδου δίνει αέρα στα πανιά του Ερντογάν, κάνοντας πιθανή μια επιθετική κίνηση σε βάρος της Ελλάδας τους επόμενους μήνες.
Λόγω αυτών των κινδύνων, η συμφωνία με το Ισραήλ στο στρατιωτικό πεδίο αποκτά μεγάλη σημασία.
Από την ενοικίαση των drones, που ενισχύει άμεσα την Ελλάδα στον αέρα, μέχρι τη συνεργασία για κατασκευή οχημάτων από την ΕΛΒΟ, τις επισκευές ισραηλινών μαχητικών στην ΕΑΒ και την κατασκευή ενός νέου τύπου τουφεκιού από την ΕΑΣ, που θα δώσουν οξυγόνο για να αναπνεύσουν οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες.
Το σημαντικότερο είναι το θέμα των ναυπηγείων και η συνεργασία με τους Ισραηλινούς.
Μπορεί να είναι μια μοναδική ευκαιρία να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή πλοίων, που θα ενισχύσουν το ελληνικό πολεμικό ναυτικό.
Η Ελλάδα έχει μπροστά της μια μοναδική ευκαιρία μέσω της συνεργασίας με τους Ισραηλινούς να αναβαθμίσει τάχιστα τα οπλικά συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Αρκεί να την αρπάξει…
