Ακόμα και οι ανά την υφήλιο πέτρες γνωρίζουν, ότι η ελληνική οικονομία είναι καταναλωτική και ελάχιστα παραγωγική. Αυτός ήταν εξάλλου ένας από τους κύριους λόγους της υπαγωγής της σε μνημόνια για να αποφύγει την άτακτη χρεωκοπία.
Είναι γνωστό επίσης στους επαΐοντες, ότι η δομή και λειτουργία μιας οικονομίας δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, ενώ η απαιτούμενη αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει η αναγκαία για το σκοπό αυτό πολιτική βούληση.
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Ένα ΑΕΠ το οποίο σε ποσοστό 86% σχηματιζόταν από την κατανάλωση, δεν αλλάζει μέσα σε λίγους μήνες.
Η όλη διαδικασία θέλει πολλά χρόνια και γερές επενδύσεις, τις οποίες όμως οι φορείς της διαπλοκής συνεχώς θα υπονομεύουν στη χώρα.
Δυστυχώς όλα αυτά είναι θέματα που πρέπει να απασχολούν πολύ σοβαρά τη σημερινή κυβέρνηση.
Αν την ενδιαφέρουν οι μετασχηματισμοί και οι μεταρρυθμίσεις, στην ατζέντα της προέχει η δημιουργία προϋποθέσεων για γρήγορη παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, η προσπάθεια του υπουργού Χρήστου Σταϊκούρα να μειώσει την υπερφορολόγηση είναι θετική, γιατί θα επιτρέψει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, στις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να καταφεύγουμε για να αποφύγουμε να βρεθούμε σε οικονομικό αδιέξοδο.
Την ίδια στιγμή, η χώρα υστερεί σοβαρά σε επενδύσεις και το παραγωγικό της δυναμικό χάνει έδαφος σε ανταγωνιστικότητα και καινοτομικές επιδόσεις.
Πέρα από τις φορολογικές παροχές έτσι, ο νέος προϋπολογισμός στην ουσία θα πρέπει να είναι και παραγωγικός.
Είναι ανάγκη να έχει προβλέψεις για ξένα κεφάλαια που θα πέσουν στην αγορά ή για επενδύσεις που θα έρθουν στη χώρα. Η Ελλάδα έχει επείγουσα ανάγκη και από παραγωγικό πλούτο.
Οι προβλέψεις από τον τουρισμό και τις εξαγωγές είναι ευχολόγια, που δεν παίρνουν υπόψη ότι με προβληματικές τράπεζες δεν υπάρχει χρηματοδότηση των μονάδων για να συνεχίσουν τις εξαγωγές και δεν αντιλαμβάνονται ότι από τα έσοδα του τουρισμού τη μερίδα του λέοντος τη νέμονται τα μεγάλα ξένα τουριστικά πρακτορεία και οι εταιρίες που έχουν φτιάξει στην Κύπρο τα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα!
Και οι μεν φόροι είναι πλούτος για τις κυβερνήσεις, για το κράτος, αλλά δεν είναι πλούτος για τους πολίτες, αν δεν αξιοποιείται έτσι ώστε να μοιράζεται στους πολίτες. Να καταλήγει σ’ αυτούς.
Οι φόροι, που συλλέγει το κράτος είναι πολλαπλάσιοι και επιστρέφει στους πολίτες ένα μικρό ποσοστό υπό μορφή θριαμβευτικής ελεημοσύνης, που την ονομάζει κοινωνική πολιτική υπέρ των πολιτών.
Σου κλέβω πέντε, σου δίνω πίσω ένα και να μου έχεις και ευγνωμοσύνη!
Την ίδια ώρα για μία ακόμη φορά μεγαλώνει ο δημόσιος τομέας, ο οποίος από 600.000 υπαλλήλους το 2015, τώρα οδεύει προς τις 700.000, αριθμός που σύντομα θα επηρεάσει αρνητικά και τις αγορές.
Θα αποτελέσει όμως και σοβαρό πρόβλημα δημοσιονομικής φύσεως, γιατί ο νέος αυτός πληθυσμός από κάπου θα πρέπει να πληρώνεται.
Πως λοιπόν η χώρα θα βγει από την καλοστημένη παγίδα Τσίπρα; Πολλά θα εξαρτηθούν από την απάντηση στο καίριο αυτό ερώτημα.
