Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ
Από την αρχή της καριέρας του έως σήμερα, οι συνταγές των Μακιαβέλι και Λένιν βοήθησαν πολύ τον πρωθυπουργό και «τού βγήκαν». Θα συνεχιστεί όμως η ρέντα;
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1988, σε ηλικία 14 ετών, και αποχώρησε το 1991, όταν ήταν 17 ετών. «Έφυγα στην Γ’ Λυκείου, αν και είχα λόγους να φύγω νωρίτερα. Έβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μία καθοδήγηση που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Επειδή όμως γενικά είμαι ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το ΚΚΕ», έχει δηλώσει. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα βρεθεί στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου εμφανίζεται στο αμφιθέατρο κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής.
Καταφέρνει όμως να μην χρωστά πολλά μαθήματα, έγραφε η Έρη Βαρδάκη στο Βήμα στις 14 Μαΐου 2012. Προσέθετε δε ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει ότι «δεν άντεχε τον στρατό» και σε μία ανατρεπτική συνέντευξη στο περιοδικό Schooligans θα παραδεχθεί ότι έβαλε «πασοκικό» βύσμα και ότι, επειδή ασφυκτιούσε, αποφάσισε μέχρι και να πολιτευτεί: «Είχα βρει έναν νόμο που είχε βγάλει τότε ο Τσοχατζόπουλος, ο οποίος έλεγε ότι αν είσαι στον στρατό και κατεβείς υποψήφιος βουλευτής, παίρνεις προσωρινή απόλυση και επανέρχεσαι μετά. Κατέβηκα λοιπόν στις εκλογές. Ήμουν ο πρώτος οπλίτης στην ιστορία του ελληνικού στρατού που είχε γίνει υποψήφιος βουλευτής. Όταν επανήλθα στον στρατό, είχε μειωθεί η θητεία από 15μηνο σε 12μηνο. Και έτσι, εκεί που χρωστούσα έξι μήνες για να απολυθώ, χρωστούσα ξαφνικά τρεις. Άσε που είχε πέσει τρελλό σύρμα στην μονάδα ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής και από εκεί που με στέλνανε για αγγαρείες, μόνο προσοχές που δεν μού βαράγανε!».
Παράλληλα, ανεβαίνει στην κομματική ιεραρχία του Συνασπισμού και το 1999 αναλαμβάνει γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος. Είναι 25 χρονών και έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο στην ανάγνωση των Απάντων του Λένιν, ιδιαίτερα δε στις συμβουλές του τελευταίου για τους τρόπους κατάληψης της εξουσίας.
Μία εξουσία που ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι δεν μπορεί πλέον να καταληφθεί δια της βίας, αλλά μόνον δια της συστημικής υπονόμευσής της, σε ιδεολογικό κυρίως επίπεδο.
Στο θέμα αυτό, ο μετέπειτα αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι το έδαφος είναι ευνοϊκό στην Ελλάδα, καθ’ όσον η αριστερή ιδεολογική βουλγκάτα κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και συμπληρώνεται από τον εθνικιστικό θρησκευτικό λαϊκισμό, στον οποίο ο ίδιος δίνει μεγάλη σημασία.
Έτσι, ως επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού, ο Αλ. Τσίπρας δημιουργεί αρθρώσεις στα Εξάρχεια και στον ευρύτερο χώρο της αναρχοαυτόνομης αριστεράς, ωστόσο, για λόγους τακτικής, παράλληλα προσφέρει γην και ύδωρ στα σταλινικά απολιθώματα του Συνασπισμού, που επενδύουν σε αυτόν πιστεύοντας ότι μπορεί να τούς ανοίξει τον δρόμο προς την εξουσία.
Σε κάποια φάση, όμως, επέρχεται ρήξη του Αλέξη Τσίπρα με τον Αλέκο Αλαβάνο και, από το 2009 και μετά, στόχος του σημερινού πρωθυπουργού είναι να προσελκύσει το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ που, κατά την εκτίμησή του, από το 2004 και μετά βρισκόταν χωρίς ηγέτη.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, ο Αλέξης Τσίπρας είχε εκμυστηρευθεί ότι η λαϊκή κόπωση από τον δικομματισμό ήταν προφανής και θα έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις σε περίπτωση οξείας κοινωνικο-οικονομικής κρίσης.
Στόχος του λοιπόν ήταν, κατά το πρότυπο του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, να προσελκύσει το τριτοκοσμικό και αντιευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ καθώς και κομμάτια της εθνικολαϊκιστικής δεξιάς, τα οποία ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
Ελέω της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 σε παγκόσμιο επίπεδο και της χρεοκοπίας της χώρας από τις δραματικές αστοχίες του πελατειακού δικομματικού συστήματος μετά την πλήρη ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2002, μπορούμε να πούμε ότι οι απώτεροι στόχοι του Αλέξη Τσίπρα έχουν υλοποιηθεί πλήρως έως σήμερα, με τραγικά υψηλό κόστος για την Ελλάδα.
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την βοήθεια και την συμβολή των ΑΝΕΛ, βρίσκεται στην εξουσία την οποία και αλώνει κανονικά, τοποθετώντας ανθρώπους του σε όλες τις αρθρώσεις της. Έτσι, ο Αλ. Τσίπρας είναι κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή της χώρας και έπεται συνέχεια.
Δεύτερον, στην πορεία του προς την άνοδό του στην εξουσία και την παραμονή του σε αυτήν, ο σημερινός πρωθυπουργός όχι μόνον συσπείρωσε το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, αλλά προσεταιρίστηκε επίσης την εθνικιστική και την καραμανλική δεξιά, ελέγχει την ΕΥΠ και τα Εξάρχεια, ενώ κρατά ομήρους όλους τους χρυσοδάκτυλους της διαπλοκής.
Τρίτον, μέσω της κρατικής διαφήμισης και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που ελέγχει, θα βάλει χέρι και σε όσα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) απομείνουν στην Ελλάδα, ενώ σύντομα θα ιδρύσει και δικό του παρατραπεζικό σύστημα.
Τέταρτον, με την προτεινόμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου και την εφαρμογή της απλής αναλογικής, ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ενισχύσει τις αντιμητσοτακικές δυνάμεις μέσα στην ΝΔ και δεν αποκλείεται, αν η πρότασή του περάσει, η αξιωματική αντιπολίτευση πολύ σύντομα να διασπαστεί. Θα είναι έτσι αδύνατον στον Κυριάκο Μητσοτάκη να πετύχει στις προσεχείς εκλογές ποσοστά τέτοια που θα τού επιτρέψουν να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ως πρώτο κόμμα.
Αυτός, εξάλλου, είναι και ο στόχος της σημερινής κυβέρνησης.
Θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διασπάσει τον κεντροδεξιό χώρο, πράγμα όχι και πολύ δύσκολο υπό τις σημερινές συνθήκες.
Ένα πιθανό σενάριο που μελετούν οι μυστικοσύμβουλοι του πρωθυπουργού είναι αυτό της δημιουργίας σε ανύποπτο χρόνο μίας τεχνητής κρίσεως με τους εταίρους-δανειστές μας, με αντικείμενο δήθεν κοινωνικές παροχές τις οποίες θα θέλει να δώσει η κυβέρνηση και οι «κακοί» Ευρωπαίοι με το ΔΝΤ θα αρνούνται.
Το μακιαβελικό αυτό σχέδιο βρίσκεται ήδη επί χάρτου και σίγουρα θα προκριθεί αν δεν περάσει, όπως επιθυμούν οι εμπνευστές του, ο νέος εκλογικός νόμος.
Στην περίπτωση αυτή, οι Συριζανέλ ευελπιστούν ότι, υπό συνθήκες αντιευρωπαϊκής υστερίας που θα προκαλέσουν, θα μπορέσουν να συσπειρώσουν ένα μέρος και του κεντροαριστερού χώρου, ώστε να μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι δηλώσεις ταξικού μίσους κάποιων γελωτοποιών βουλευτών, οι υπαινιγμοί ενός τραμπούκου υπουργού για την δικαιοσύνη, τα αντιευρωπαϊκά σχόλια του καραγκιόζη που πληρώνει ο Δημήτρης Κοντομηνάς στο τηλεοπτικό του κανάλι, οι κορώνες ενός αγράμματου υπουργού Παιδείας και οι αναπτυξιακές κενολογίες του πρωθυπουργού, στην ουσία προετοιμάζουν το ιδεολογικό κλίμα της προσεχούς κρίσεως, την οποία σίγουρα θα επιδιώξει ο πρωθυπουργός.
Είναι λοιπόν σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανέβηκε στην εξουσία για να την εγκαταλείψει, τουλάχιστον έως ότου η Ελλάδα μετατραπεί σε Βενεζουέλα.
Εξέλιξη πολύ πιθανή, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το αναπτυξιακό σχέδιο που φιλοδοξεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση και το οποίο είναι ένας άλλος τρόπος ενίσχυσης του κρατισμού, της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Δεν πρέπει, συνεπώς, να αποκλείεται και πιθανή έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, όταν, ως Βενεζουέλα των Βαλκανίων, κανείς πλέον δεν θα την δανείζει.
Πιθανότατα δε, στην περίπτωση αυτή, ο Αλ. Τσίπρας, που θα πλησιάζει τα 50 του χρόνια, είτε θα αποχωρήσει από την εξουσία παραδίδοντας ερείπια στους διαδόχους του, είτε θα προκαλέσει μία νέα κρίση, αυτήν της οριστικής αυτοκαταστροφής του.