Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται για την επάνοδο της χώρας στην κανονικότητα. Τι σημαίνει όμως κανονικότητα και πως και πότε η χώρα βρέθηκε εκτός κανονικότητας; Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε από ιδρύσεως του νεότερου ελληνικού κράτους, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια η Ελλάδα λειτούργησε με πολλές ιδιομορφίες.
Ιδιομορφίες που δεν συναντά κανείς σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Το εφεύρημα περί 400 χρόνων υπό τον τουρκικό ζυγό, είναι μια αληθοφανής δικαιολογία, που όμως δεν αντέχει σε μια σε βάθος ανάλυση και σε μια ρεαλιστική προσέγγιση. Φταίει η νοοτροπία μας λένε κάποιοι άλλοι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Στο απλό ερώτημα γιατί ακόμη και η Αλβανία έχει κτηματολόγιο, ενώ η Ελλάδα ακόμη το παλεύει και κανείς δεν μπορεί να μας πει υπεύθυνα πότε επί τέλους θα ολοκληρωθεί και θα επισημοποιηθεί τι ανήκει και σε ποιόν, είναι κάτι που συνδέεται με την κανονικότητα.
Όπως κανονικότητα είναι να υπάρξουν επιτέλους δασικοί χάρτες για όλη την Ελλάδα, καθώς και χάρτες χρήσης γης. Έτσι θα περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό οι πυρκαγιές και παράλληλα θα γνωρίζουν οι επενδυτές που θα στήσουν την επιχείρησή τους, κι αν αυτή στέκεται σε στέρεες βάσεις, ή αν κτίζουν στην άμμο παλάτια.
Πέρα από τη γη και τις χρήσεις της, κανονικότητα είναι επίσης να μπορεί κάποιος που διαθέτει τα χρήματα να αγοράζει ένα μικρό νησί και να μπορεί να έχει τέτοιους όρους δόμησης, που να το καθιστούν ελκυστικό για κάποιο που θέλει να έχει το προνόμιο αυτού του είδους ιδιοκτησίας.
Αυτό σημαίνει κίνηση αγαθών, χρήση θαλασσίων μέσων, άρα και οικονομική ανάπτυξη για τα γύρω μεγαλύτερα νησιά. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την ανάπτυξη των υδροπλάνων, τότε η χώρα θα καταστεί ένας ελκυστικός παράδεισος για όσους έχουν αυτές τις οικονομικές δυνατότητες.
Κανονικότητα είναι επίσης η χώρα να μην χάνεται στην δαιδαλώδη πολυνομία και κατά προέκταση στην κακονομία, η οποία πλήττει τους φτωχούς και ευνοεί τους πλουσίους, που έχουν μια στρατιά δικηγόρων που τους προστατεύουν, έστω κι αν αυτοί παρανομούν. Αν δει κανείς τον κώδικα φορολογικών στοιχείων του Βελγίου, που είναι μόλις 32 σελίδες σε σχέση με αυτόν της Ελλάδας που ξεπερνάει τις 600 σελίδες, θα καταλάβει γιατί η χώρα μας είναι εκτός κανονικότητας.
Κι όμως στο Βέλγιο οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν πολύ καλύτερα από τους αντίστοιχους ελληνικούς. Ένας πονηρός συμπατριώτης μας άνοιξε στις Βρυξέλλες ένα μαγαζί που έφτιαχνε σουβλάκια. Νομίζοντας ότι ζει στην Ελλάδα δεν έκοβε αποδείξεις. Ένα πρωί εμφανίζεται ο φορολογικός ελεγκτής που κάθισε όλη την ημέρα δίπλα στο ταμείο.
Το βράδυ όταν έκαναν ταμείο είδαν ότι οι προηγούμενες ημέρες δεν είχαν ούτε το 10% των εισπράξεων της ημέρας που έγινε ο έλεγχος. Χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες η εφορία υπολόγισε τον χρόνο λειτουργίας του καταστήματος εστίασης και με εισπράξεις, όπως εκείνες της ημέρας του φορολογικού ελέγχου.
Βεβαίως ο συμπατριώτης μας δεν το έβαλε κάτω έκλεισε εν μια νυκτί το μαγαζί του και έφυγε για άλλες πολιτείες. Αν η ελληνική ευρηματικότητα στις πονηριές αυτού του τύπου, είχε διοχετευθεί σε δημιουργική δράση, τότε η χώρα μας θα είχε μεταβληθεί σε έναν επίγειο παράδεισο.
Όμως κανονικότητα είναι επίσης να μην μηχανεύονται οι πολιτικοί μεθόδους για να ξεζουμίζουν τους πολίτες. Αντί για ένα εύλογο φόρο που πρέπει να πληρώνει η κατοικία στο Δήμο για τις υπηρεσίες που παρέχει στους πολίτες της περιοχής, σκαρφίστηκαν τον ΕΝΦΙΑ με τις διάφορες ονομασίες που του δόθηκαν κατά καιρούς προκειμένου να εισπράξουν το ποσό των δύο και πλέον δις που τελικά αποδίδουν στους Δήμους.
Επικαλέστηκαν την αδυναμία είσπραξης αυτού του φόρου από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όμως ουδέν ψευδέστερον. Θα μπορούσε να εισπράττει η εφορία και να αποδίδει στους δήμους τα αντίστοιχα ποσά. Έτσι δεν θα έκανε παιχνίδι το κεντρικό κράτος, που μοιράζει τα ποσά κατά βούληση.
Όμως κανονικότητα είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας εκτός από θράσος, ιδιότητα κτηθείσα από τις καταλήψεις στα γυμνάσια, να γνωρίζει καλά μια ξένη γλώσσα και κυρίως αγγλικά, που είναι το εργαλείο επικοινωνίας με τους άλλους ηγέτες του δυτικού κόσμου.
Αν με την γνωστή ελληνική μαγκιά πηγαίνει και νομίζει ότι με τα κουτσοαγγλικά του, μπορεί να κάνει συζητήσεις άλλους ηγέτες που δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα, τότε είναι ένας κακός τζογαδόρος που παίζει την πατρίδα του στα ζάρια.
Να μπορεί ο πρωθυπουργός να δίνει συνεντεύξεις στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα στα αγγλικά ή στα γαλλικά και να λέει δυο κουβέντες με άριστη προφορά στα γερμανικά, που έκαναν την συνήθως βλοσυρή Μέρκελ να χαμογελάσει.
Τέλος κανονικότητα είναι και ο νικητής κάθε αναμέτρησης να μη νομίζει ότι έχει την απόλυτη εξουσία να κάνει ότι θέλει, να σέβεται τους θεσμούς και παράλληλα να ακούει τις αντιδράσεις του συνόλου της αντιπολίτευσης.
Οφείλει να μην διορίζει διοικητή του κρίσιμου τομέα για την ασφάλεια της χώρας, την ΕΥΠ, έναν κύριο που η μόνη του προϋπηρεσία είναι σε εταιρία security, χωρίς κανένα πανεπιστημιακό τίτλο, κι όταν αυτό έρχεται σε αντίθεση με το νόμο να τον αλλάζει με τροπολογία, σε άσχετο νομοσχέδιο.
Όλα τα κόμματα όταν είναι στην αντιπολίτευση και διεκδικούν την εξουσία ξορκίζουν όσους την κατέχουν και υπόσχονται ότι εκείνοι όταν τους δοθεί η εντολή του ελληνικού λαού, δεν θα λειτουργούν με άπειρες τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια και θα αποφεύγουν την διαδικασία του κατεπείγοντος.
Όταν στην πράξη αθετούν τα αυτονόητα, τότε δεν λειτουργούν με βάση την κανονικότητα που είχαν για σημαία προεκλογικά…
