Είναι σύνηθες ο δημόσιος διάλογος για την παιδεία να περιστρέφεται γύρω από επεισόδια και την γενικότερη ανομία στους χώρους των Πανεπιστημίων.
Η συζήτηση αυτή, όμως, καθίσταται αποπροσανατολιστική δεδομένου ότι το βασικότερο πρόβλημα της παιδείας στην πατρίδα μας είναι η κυριαρχία πολιτικών ιδεοληψιών και η μη ύπαρξη συνεκτικού σχεδίου αναβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος που θα ξεκινά από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Του Νικόλαου Σιαδήμα*
Ο στόχος του σχολείου οφείλει να είναι η παροχή των απαραίτητων γνωστικών εφοδίων, ο κατάλληλα προσαρμοσμένος επαγγελματικός προσανατολισμός, η κοινωνικοποίηση και η εν γένει προετοιμασία του μαθητή για ένταξη στο κοινωνικό σύνολο ως ενεργό και παραγωγικό μέλος. Δεν πρέπει να είναι απλά διαδικαστικός φορέας εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευσης.
Στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξακολουθούν να υπάρχουν σχολές ή να ιδρύονται νέες με μόνο γνώμονα το πολιτικό συμφέρον και την ικανοποίηση ημετέρων, χωρίς προγραμματισμό και λογική. Σχολές αποκομμένες από το εργασιακό περιβάλλον που προσφέρουν στείρα γνώση αποσυνδεδεμένη από την πραγματική κοινωνία και την αγορά εργασίας.
Αντίθετα από αυτές τις πρακτικές, πρέπει να προχωρήσουμε σε επανασχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών, σε σχεδιασμό νέων μαθησιακών εμπειριών, σε χορήγηση νέων διδακτικών υλών, οι οποίες θα είναι ενημερωμένες με τις νέες τεχνολογίες και τις νέες πληροφορίες που θα προετοιμάζουν τους νέους για την σύγχρονη εποχή
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η ανθρωπότητα έχει διαβεί το κατώφλι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Τεχνητή νοημοσύνη, αυτοματοποίηση, υπερυπολογιστές , έξυπνα ρομπότ, αυτό-οδήγηση αυτοκίνητων, γενετική επεξεργασία, Cloud, Big Data Analytics, Data Center, 4G, 5G, είναι είτε έννοιες που ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι είτε τεχνολογίες που πρόκειται άμεσα να επηρεάσουν τη ζωή μας.
Αυτή η επανάσταση έχει συναρπαστικές δυνατότητες, φέρνει νέες λύσεις αλλά και προκλήσεις, δημιουργεί ευκαιρίες απασχόλησης και νέες θέσεις εργασίας που δεν έχουν ακόμη επινοηθεί ενώ ταυτόχρονα περιορίζει και καταργεί υφιστάμενες θέσεις εργασίας (ίσως και ολόκληρους κλάδους).
Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για αυτές τις τεκτονικές αλλαγές, πράγμα το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους. Συνεπώς, η εκπαίδευση στην πατρίδα μας πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.
Οφείλουμε να τελειώνουμε με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, με την «παπαγαλία», με τη λογική της μετριότητας και της «ρετσινιάς της αριστείας».
Το οφείλουμε στις γενιές που θα έρθουν. Το οφείλουμε στην πατρίδα μας.
*Γραμματέας ΚΕ ΟΝΝΕΔ – Μηχανικός Η/Υ & Πληροφορικής, MBA
