Ο Αλέξης Τσίπρας αναμφισβήτητα είναι ένας προσαρμοστικός άνθρωπος. Όταν θέλει να συσπειρώσει τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται «Τσε Γκεβάρα». Όταν ξεκινάει τη μεγάλη πορεία προς το Μαξίμου μεταμορφώνεται σε τεξανό «καουμπόι». Και όταν καταλαβαίνει ότι χωρίς ευρωπαϊκό χρήμα δεν μπορεί να είναι πρωθυπουργός, μεταλλάσσεται σε «μερκελικότερο» της Μέρκελ.
Στην προχθεσινή σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες ο Αλέξης δεν ήταν απλά ένας ενθουσιώδης Ευρωπαίος ηγέτης αλλά και ένας φανατικός φεντεραλιστής! Τόσο οραματιστής για το ευρωπαϊκό μέλλον που σε πηγαδάκι μεταξύ Μακρόν, Ραχόι και Γιουνκέρέγιναν προσπάθειες να τον συγκρατήσουν…
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Και τόσο ανυπόμονος που έσπευσε να υπογραμμίσει ότι δεν έχουμε πια χρόνο και πρέπει, μέσα στο 2018, να συμφωνήσουμε για κοινό υπουργό οικονομικών, για εγγύηση καταθέσεων, για τραπεζική ενοποίηση, για κοινή άμυνα, σοβαρό σχεδιασμό για το πρόγραμμα του 2020 και πολλά ακόμα που θα δώσουν μια άλλη, αισιόδοξη προοπτική για την ένωση.
Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ο πρωθυπουργός δεν έπαυε στιγμή να επαναλαμβάνει το ζήτημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της αναγκαίας διακρατικής συνάφειας στις επικείμενες αποφάσεις. Όταν μάλιστα, τον ρώτησα για την αντιφατική του πολιτική, εκείνος μου θύμισε τον αριστερό φεντεραλισμό του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον οποίο βέβαια είχε εντελώς λησμονήσει όταν προκήρυσσε τα δημοψηφίσματα και φώναζε τα περίφημα «go back κυρία Merkel», διχάζοντας τον ελληνικό λαό.
Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ένα πρωθυπουργό ο οποίος συνεχίζει να είναι πειθήνιος σε κάθε οδηγία των Βρυξελλών αλλά ταυτόχρονα, η πολιτική του δεν συμβαδίζει με τον «φιλοευρωπαϊσμό» του. Από τη μία, θέλει ενοποίηση της ευρωζωνικής οικονομίας και από την άλλη δεν κατανοεί την αναγκαιότητα να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις δημιουργώντας ένα ισχυρό πλαίσιο αναπτυγμένης δυτικής αγοράς.
Θέλει ενιαίο τραπεζικό σύστημα, θέλει κοινούς προϋπολογισμούς αλλά δεν εργάζεται παράλληλα ώστε η ένταξη της Ελλάδας να γίνει με τους καλύτερους όρους. Και όχι μόνο αυτό. Για να διατηρήσει τις πιθανότητες πολιτικής επιβίωσης, δείχνει τα δόντια του εν όψει της προεκλογικής περιόδου, έτοιμος να δυναμιτίσει και πάλι, το οποιοδήποτε κλίμα παραγωγικότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Εκτός όμως από την ανακολουθία της εσωτερικής του πολιτικής, τηλεφωνεί στον Πούτιν και εκφράζει τις αμφιβολίες του στη Σύνοδο, γιααπόδοση ευθυνών στη Ρωσία για τη δηλητηρίαση του Σεργκέι Σκριπάλ επί βρετανικού εδάφους. Ανοίγοντας έτσι, έναν νέο γύρο ελληνορωσικής «φιλίας» την ώρα που στις Βρυξέλλες, οι εταίροι της επιδιωκόμενης «αλληλεγγύης» συνασπίζονται για να τον αντιμετωπίσουν…
Είναι προφανές ότι ο γνωστός «χαμαιλέοντας» Αλέξης ακολουθεί την γνωστή τακτική του. Επαιτεί στην Ευρώπη για χρήματα και αξίες αλλά παράλληλα σχηματοποιεί τον τακτικισμό του για την προσωπική του ευδοκίμηση. Παλινδρομώντας, για άλλη μία φορά, μεταξύ πραγματικότητας και εικόνας. Μιας εικόνας που τον καθιστά αυτή τη στιγμή, στα μάτια των εταίρων, πιο Ευρωπαίο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά στην πράξη, πολιτικά φυγόπονο για να το κατοχυρώσει.
Η οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, όποτε και αν βέβαια συμβεί, δεν θα είναι μια υπόθεση απλής ανταλλαγής ποσοστώσεων. Θα είναι μια επίπονη διαδικασία με όρους και θυσίες. Ειδικά από τις πιο αδύναμες χώρες οι οποίες θα κληθούν να κατανοήσουν την ανάγκη του ρίσκου για τους λαούς τους.
Επομένως, σε ό τι μας αφορά, δεν είναι δυνατόν να συμμετάσχουμε σε κανένα project ενοποίησης, μόνο με την επικαλούμενη αριστερή φεντεραλιστική ηθική του κ. Τσίπρα. Πρέπει να διαλύσουμε τον καταστροφικό ιδιότυπο κρατισμό μας, να ολοκληρώσουμε τις μεταρρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουμε την οικονομία μας και να προσαρμόσουμε τους θεσμούς μας (Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση κτλ) σε ένα ευρωπαϊκό μοντέλο.
Διαφορετικά, κανείς δεν πρόκειται να μας δεχθεί ως υπάκουους ακόλουθους σε μία πορεία εξουθενωτική για τις ιστορικές αντοχές των λαών της Ευρώπης.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ο πρωθυπουργός μας συνεχίζει να μου θυμίζει τον επαρχιώτη Έλληνα της δεκαετίας του ΄60. Αυτόν που βρέθηκε στην Αθήνα, αξιώνοντας πρώτα να διοριστεί στο Δημόσιο και στη συνέχεια, να απλώσει παντού τον επαρχιωτισμό του. Εκείνος μπορεί να πέτυχε τελικά το σκοπό του αλλά δεν θα συμβεί το ίδιο με τον Αλέξη και την Ευρώπη…
ΠΗΓΗ: LIBERAL.GR
