Έβγαλε πάλι την κασέτα, που είχε γράψει από το 2012 ο Αλέξης Τσίπρας και διακινεί πάλι σενάρια καταστροφής, που έρχονται αμέσως μετά την κατάργηση των μέτρων και την επιστροφή στην κανονικότητα.
Του Γιάννη Μιχαήλ
Το μακρινό 2012, όταν σχηματίστηκε τρικομματική κυβέρνηση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), είχαν ήδη φουντώσει οι διαδηλώσεις των αγανακτισμένων και ο νεαρός – τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ζούσε με τις επαναστατικές του ονειρώξεις, ξεσηκώνοντας το πλήθος των αφελών.
Ανασύρω μια δήλωση του καταληψία Αλέξη, που έγινε στις 22 Ιουνίου 2012, μόλις 4 ημέρες μετά τις εκλογές, οπότε προφήτευε χρεοκοπία της χώρας. Μάλιστα, πήγε ακόμα παραπέρα, λέγοντας πως η Kυβέρνηση «πολύ σύντομα, θα παρουσιάσει την επιστροφή στη δραχμή, ως εθνική επιτυχία». Μπορεί αυτές οι δηλώσεις να ήταν λόγια του αέρα, όμως ήταν μασημένη τροφή στους «αγανακτισμένους».
Επίσης, ο Αλέξης έλεγε ότι η επαναδιαπραγμάτευση τελείωσε το βράδυ των Eκλογών και η επιμήκυνση είναι ουσιαστικά ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε. Είπε και διάφορες άλλες πομφόλυγες, όπως, ότι η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει κάθε συζήτηση για αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων, (φυσικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τις αύξησε), για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, για την αύξηση του αφορολόγητου και μιλούσε γενικά για καταστροφική πολιτική.
Την προηγούμενη Τετάρτη, ο Τσίπρας έδωσε το έναυσμα για νέους αγώνες στο πεζοδρόμιο, προτρέποντας τους τομεάρχες του ΣΥΡΙΖΑ (αφού κατηγόρησε την κυβέρνηση, ότι απέτυχε παταγωδώς) «να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας και μέσα στη Βουλή, αλλά κυρίως στην κοινωνία» (εδώ είναι το έναυσμα για ξεσηκωμό) «να βρεθούμε δίπλα στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και την επόμενη μέρα θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του απέναντι στην κρίση». Το πιάσατε, λοιπόν, το υπονοούμενο.
Άλλωστε, ο Τσίπρας είναι ανοιχτό βιβλίο που περιέχει ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Εμπρός, λοιπόν, νέο ξεκίνημα πάλης, αγώνες! Να το δούμε και αυτό. Και δεν θα είναι καθόλου περίεργο. Άλλωστε, ακόμα και τα αριστερά μειράκια ονειρεύονται νέο εμφύλιο, όπως το 44 – 49, καθώς όχι μόνον δεν τον γνώρισαν, αφού γεννήθηκαν μετά από 20 – 30 χρόνια, αλλά δεν έμαθαν και την αληθινή ιστορία της τραγικής εκείνης περιόδου.
Γι’ αυτό παραμένουν αδαείς, αμόρφωτοι, εμμονικοί, φανατικοί και σε τελική ανάλυση τρώγονται με τα ρούχα τους, γιατί δεν έχουν να πουν κάτι σοβαρό και να εκτονωθούν.
Η παλιά κασέτα του 2012 δεν ακούγεται καθαρά. Κάνει… παράσιτα.
