«Δεν έχω μάθει να λειτουργώ ως παιδονόμος» ήταν η απάντηση που έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφεύγοντας να απαντήσει στα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με την δράση του Νίκου Παππά.
Του Γεωργίου Νάστου*
Ο παιδονόμος, στα μέσα του 20ου αιώνα, ήταν ο διορισμένος δημόσιος λειτουργός που φρόντιζε για τη σωστή συμπεριφορά των μαθητών και έξω από το σχολικό ίδρυμα σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σαφώς λοιπόν και ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορούσε να είναι παιδονόμος.
Ήταν ο αρχηγός της παρέας των συγκεκριμένων «μαθητών» και δεν θα μπορούσε να επιπλήξει τους «συμμαθητές» του για πράγματα που μαζί σχεδίαζαν και υλοποιούσαν.
Είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Τσίπρας αναγκάζεται να υποστηρίξει τον στενό συνεργάτη και φίλο του, το Νο2 του κόμματος και της προηγούμενης κυβέρνησης. Η πρώτη φορά ήταν με το σκάνδαλο Πετσίτη – Αρτεμίου. Τώρα στις αποκαλύψεις προστίθενται οι ηχογραφήσεις Μιωνή για το «μαγαζί» που κάποιοι έβγαζαν πολλά λεφτά και οι καταθέσεις του λεγόμενου «κόκκινου εργολάβου» Χρήστου Καλογρίτσα.
Σύμφωνα με τον κ. Καλογρίτσα, στον Νίκο Παππά αποδίδεται ο ρόλος του ενορχηστρωτή στην υπόθεση με τα εικονικά τιμολόγια των τριών εκατομμυρίων προκειμένου να στηθεί ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες και να δημιουργηθεί (άλλο ένα) από την τότε κυβέρνηση ελεγχόμενο κανάλι.
«Όχι δεν έχω χρήματα, με έχουν μπερδέψει αυτά τα παλιόπαιδα και πρέπει να δω με ποιο τρόπο θα ξεφύγω» ήταν η απάντηση του Καλογρίτσα στον τότε ιδιοκτήτη του Alpha Δημήτρη Κοντομηνά όταν τον ρώτησε αν αντιλαμβάνεται το οικονομικό κόστος που θα είχε η είσοδος του στο χώρο της τηλεόρασης.
Ο κ. Καλογρίτσας δεν ξεκαθαρίζει ποιους ακριβώς εννοεί ως «παλιόπαιδα» αλλά μάλλον αναφέρεται στα ίδια παιδιά που ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τον «παιδονόμο».
Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχουν τα λεγόμενα όλων όσων είχαν πάρε δώσε με την προηγούμενη κυβέρνηση και σήμερα πηδάνε από το βυθιζόμενο καράβι; Η αλήθεια είναι όχι και πολύ μεγάλη. Όμως ήταν με όλους αυτούς που η προηγούμενη κυβέρνηση συνωμοτούσε, διαπλέκονταν και συνεργάζονταν.
Δεν πρόκειται ούτε για κουκουλοφόρους μάρτυρες, ούτε τους ανάγκασε κανείς να τα πουν, ούτε η όλη διαδικασία κινήθηκε από κάποιο άλλο κόμμα που έστησε «ποινικές κάλπες» μέσα στη βουλή. Είναι δικοί τους άνθρωποι που τώρα που έχουν «τρεχάματα», (όπως ο κύριος Καλογρίτσας που βρίσκεται στα δικαστήρια με την λιβανέζικη εταιρία που του έδωσε τα 3 εκατομμύρια και τώρα τα ζητάει πίσω), βγάζουν στη φόρα τα άπλυτα για να γλυτώσουν.
Η ηγετική ομάδα της προηγούμενης κυβέρνησης δεν τα έκανε όλα αυτά λόγω αφέλειας, ανικανότητας ή μειωμένης αντίληψης. Τα έκαναν γιατί είχαν την απόλυτη πεποίθηση ότι θα κυβερνούν για πάντα. Ότι με όλα αυτά θα κατόρθωναν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς τύπου «Βενεζουέλα της Μεσογείου».
Η απόλυτη και αλαζονική αυτή πεποίθηση είχε φανεί λίγο πριν από τις ευρωεκλογές όταν, κόντρα σε όλες τις τάσεις της κοινής γνώμης, δεν τους περνούσε καν από το μυαλό το ενδεχόμενο ότι θα έχαναν τις εκλογές.
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη (ούτε η τελευταία) φορά που αποκαλύπτονται παράνομες ή ανήθικες δράσεις υπουργών ή στελεχών κάποιου κυβερνώντος κόμματος. Ούτε είναι η πρώτη φορά που ένας πρωθυπουργός είτε ενορχηστρώνει, είτε κάνει ότι δεν βλέπει όταν εκτρέπονται θεσμικά (ή ποινικά) στενοί του συνεργάτες.
Όμως, σίγουρα είναι η πρώτη φορά που μετά από τέτοιες αποκαλύψεις, οι εμπλεκόμενοι λαμβάνουν την απόλυτη στήριξη όχι μόνο του αρχηγού αλλά και σύσσωμου του κόμματος τους.
Η αποστασιοποίηση, μέρους ή και ολόκληρου του κόμματος, είναι η ελάχιστη αντίδραση που έχουμε δει κατά το παρελθόν ακόμα και για πολύ πιο ασήμαντες υποθέσεις. Όχι όμως για ένα κόμμα που θεωρεί ότι ο σκοπός του αγιάζει όλα τα μέσα. Όπου ο ενστερνισμός μιας ιδεολογίας θεωρείται αυτομάτως ότι προσφέρει ένα παπικό πολιτικό «Αλάθητο».
Ένα κόμμα όπου και μόνο η συμμετοχή σε αυτό εξαγνίζει τους πάντες και τα πάντα και οι πράξεις τους, όσο αποτρόπαιες και να είναι, δεν επιδέχονται καμίας κριτικής και αμφισβήτησης.
*Ιδιωτικός υπάλληλος – Πολιτικός επιστήμονας
