Αν ζούσε ο αείμνηστος φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου (1925-1981), σίγουρα θα θεωρούσε τον Αλέξη Τσίπρα μεγάλο «μηχανικό των μαζών».
Κορυφαίος μελετητής του Μαρξ, του ολοκληρωτισμού, το Χεγκελ,αλλά και της βυζαντινής τέχνης ο Κώστας Παπαϊωάννου, που δυστυχώς «έφυγε» νωρίς, στο περιεκτικό βιβλίο του, με τίτλο «Η κρίση του μαρξισμού» που πρωτοεκδόθηκε από τον ίδιο στην Αθήνα το 1954, επισημαίνει ότι κατά το πρότυπο οργανώσεως της βιομηχανικής παραγωγής που απευθύνεται στις μάζες, τα μαρξιστικής – λενινιστικής εμπνεύσεως κόμματα και οι συναφείς πολιτικοί σχηματισμοί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην δημιουργία στελεχών του οργανωτικού και προπαγανδιστικού μηχανισμού τους, ο οποίος έχει αποστολή να κινητοποιεί, να κρατά υπό τον έλεγχό του και να καθοδηγεί την μάζα.
Του Αθ.Χ.Παπανδροπουλου
Η πολιτική διαπαιδαγώγηση μέσα στα ολοκληρωτικά κόμματα στηριζόταν και ακόμα στηρίζεται πάνω σε μία μεθοδικά καλλιεργημένη αδιαφορία των οπαδών απέναντι σε όλων των ειδών τα επιχειρήματα και σε μία εξαιρετικά αποτελεσματική προπαγανδιστική τεχνική, χάρη στην οποία τα κόμματα φανατίζουν τους οπαδούς τους με ορισμένες λέξεις-κλειδιά, κατά κανόνα κενές περιεχομένου. Πρόκειται, όμως, για λέξεις-κλειδιά που, λόγω της εικονικής τους υφής, διαθέτουν συναισθηματική φόρτιση, η οποία αποχαυνώνει και αναιρεί την σκέψη.
Από την άποψη αυτή έτσι, μπορούμε να πούμε, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, ως «μηχανικός των μαζών» είναι μεταξύ των αριστούχων του είδους Ας δούμε γιατί όμως.
Εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1988, σε ηλικία 14 ετών και αποχώρησε το 1991, όταν ήταν 17 ετών.
«Έφυγα στην Γ΄ Λυκείου, αν και είχα λόγους να φύγω νωρίτερα. Έβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μια καθοδήγηση που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Επειδή όμως γενικά είμαι ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το KKE, έχει δηλώσει.
Λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα βρεθεί στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου εμφανίζεται στο αμφιθέατρο κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής.
Καταφέρνει όμως να μην χρωστά πολλά μαθήματα, έγραφε η Έρη Βαρδάκη στο Βήμα στις 14 Μαΐου 2012. Προσέθετε δε ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει ότι «δεν άντεχε τον στρατό» και σε μία ανατρεπτική συνέντευξη στο περιοδικό Schoolgans θα παραδεχθεί ότι έβαλε «πασοκικό» βύσμα και ότι, επειδή ασφυκτιούσε, αποφάσισε μέχρι και να πολιτευτεί: «…Είχα βρει έναν νόμο που είχε βγάλει τότε ο Τσοχατζόπουλος, ο οποίος έλεγε ότι αν είσαι στον στρατό και κατεβείς υποψήφιος βουλευτής, παίρνεις προσωρινή απόλυση και επανέρχεσαι μετά.
Κατέβηκα λοιπόν στις εκλογές. Ήμουν ο πρώτος οπλίτης στην ιστορία του ελληνικού στρατού που είχε γίνει υποψήφιας βουλευτής. Όταν επανήλθα στον στρατό, είχε μειωθεί η θητεία από 15μηνο σε 12μηνο. Και έτσι, εκεί που χρωστούσα έξι μήνες για να απολυθώ, χρωστούσα ξαφνικό τρεις, Άσε που είχε πέσει τρελλό σύρμα στην μονάδα ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής και από εκεί που με στέλναμε για αγγαρείες, μόνο προσοχές που δεν μού βαράγανε!…».
Παράλληλα, ανεβαίνει στην κομματική ιεραρχία του Συνασπισμού και το 1999 αναλαμβάνει γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος, Είναι 25 χρονών και έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο στην ανάγνωση των Απάντων του Λένιν, ιδιαίτερα δε στις συμβουλές του τελευταίου για τους τρόπους κατάληψης της εξουσίας.
Μία εξουσία που ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι δεν μπορεί πλέον να καταληφθεί δια της βίας, αλλά μόνον δια της συστημικής υπονόμευσής της, σε ιδεολογικό κυρίως επίπεδο.
Στο θέμα αυτό, ο μετέπειτα αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι το έδαφος είναι ευνοϊκό στην Ελλάδα, καθ΄όσον η αριστερή ιδεολογική βουλγκάτα κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και συμπληρώνεται από τον εθνικιστικό θρησκευτικό λαϊκισμό, στον οποίο ο ίδιος δίνει μεγάλη σημασία.
Έτσι, ως επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού, ο Αλ. Τσίπρας δημιουργεί αρθρώσεις στα Εξάρχεια και στον ευρύτερο χώρο της αναρχοαυτόνομης αριστεράς, ωστόσο, για λόγους τακτικής, παράλληλα προσφέρει γην και ύδωρ στα κλινικά απολιθώματα του Συνασπισμού, που επενδύουν σε αυτόν πιστεύοντας ότι μπορεί να τους ανοίξει τον δρόμο προς την εξουσία. Σε κάποια φάση, όμως, επέρχεται ρήξη του Αλέξη Τσίπρα με τον Αλέκο Αλαβάνο και, από το 2009 και μετά, στόχος του σημερινού πρωθυπουργού είναι να προσελκύσει το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ που, κατά την εκτίμησή του, από το 2004 και μετά βρισκόταν χωρίς ηγέτη.
Σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις του, ο Αλέξης Τσίπρας είχε εκμυστηρευθεί ότι η λαϊκή κόπωση από τον δικομματισμό ήταν προφανής και θα έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις σε περίπτωση οξείας κοινωνικοοικονομικής κρίσης. Στόχος του λοιπόν ήταν, κατά το πρότυπο του Ανδρέα Γ Παπανδρέου, να προσελκύσει το τριτοκοσμικό και αντιευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ καθώς και κομμάτια της εθνικολαϊκιστικής δεξιάς, τα οποία ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
Ελέω της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 σε παγκόσμιο επίπεδο και της χρεοκοπίας της χώρας από τις δραματικές αστοχίες του πολιτειακού συστήματος μετά την πλήρη ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2002, μπορούμε να πούμε ότι οι απώτεροι στόχοι του Αλέξη Τσίπρα έχουν υλοποιηθεί πλήρως έως σήμερα, με τραγικά υψηλό κόστος για την Ελλάδα.
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την βοήθεια και την συμβολή των ΑΝΕΛ, βρέθηκε στην εξουσία, την οποία και αλώνει κανονικά, τοποθετώντας ανθρώπους του σε όλες τις αρθρώσεις της. Έτσι, ο Αλ. Τσίπρας είναι από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή της χώρας και έπεται συνέχεια.
Δεύτερον, στην πορεία του προς την άνοδό του στην εξουσία και την παραμονή του σε αυτήν, ο σημερινός πρωθυπουργός όχι μόνον συσπείρωσε το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, αλλά προσεταιρίστηκε και ένα κομμάτι της αντιφιλελεύθερης δεξιάς ενώ την ίδια στιγμή ελέγχει την ΕΥΠ και τα Εξάρχεια. Μέσω των ρυθμίσεων χρεών έξαλλου ομηροποιεί και το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας εφαρμόζοντας επίσης μια συνειδητή …λασπολογική πολιτική, προσπαθώντας να πλήξει τους πολιτικούς του αντιπάλους και μη φιλικούς προς αυτόν επιχειρηματίες.
Τρίτον, μέσω της κρατικής διαφήμισης και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που ελέγχει, θα βάλει χέρι και σε όσα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) απομείνουν στην Ελλάδα, ενώ σύντομα θα ιδρύσει και δικό του παρατραπεζικό σύστημα.
Τέταρτον, με την προτεινόμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου και την εφαρμογή της απλής αναλογικής ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ενισχύσει τις αντιμητσοτακικές δυνάμεις μέσα στην Ν.Δ. και δεν αποκλείεται, αν η Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές δεν έχει την απαιτούμενη αυτοδυναμία, να γνωρίσει σοβαρές εσωκομματικές αναταράξεις. Αυτές ακριβώς που ο πρωθυπουργός επεδίωξε να πετύχει μέσω της «Συμφωνίας των Πρεσπών» τακτική που δεν του «βγήκε» όμως.
Ίσως σε αυτό να ήταν και το σοβαρό λάθος της τετραετούς και…κάτι διακυβέρνησής του.
Πέμπτον, στόχος του πρωθυπουργού είναι η μέσω της δημοσιοϋπαλληλίας κατάληψη ενός ιδιόμορφου μεσαίου χώρου, στον οποίον κυριαρχούν οι συντεχνίες και γενικά όλες οι δυνάμεις …της οπισθοδρόμησης της χώρας.
Τα στρώματα αυτά ήθελαν και ακόμα θέλουν σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα μέλος της Ε.Ε. και του ευρώ, αφ’ ενός, για να εισπράττουν επιδοτήσεις και, αφ΄ ετέρου, για να καλύπτονται από την νομισματική σταθερότητα της ΟΝΕ. Δεν επιθυμούν όμως καμία μεταρρύθμιση και αλλαγή σε δομές και διαδικασίες.
Τα στρώματα αυτά, από το 1974 και μετά υπήρξαν πρωταγωνιστές αλλά και θύματα, μιας κρατικής πολιτικοοικονομικής αλλαγής στη μεταπολεμική Ελλάδα, η οποία ανέδειξε τον κρατισμό και τις πελατειακές σχέσεις σε υπατες αξίες. Η ελληνική κοινωνία έτσι, σε υπερθετικό βαθμό, ισοπεδώθηκε αξιακά και εθίστηκε στη διαπλοκή, στον εύκολο πλουτισμό και στην πιο γελοία αντιεπιχειρηματική ρητορική. Όπως θα έλεγε και ο Χ,Σπένσερ, σήμερα να απειλείται από έναν επικίνδυνο «κοινωνικό δαρβινισμό». Αυτόν δηλαδή που καλλιεργεί το «εγω» ως υπέρτατο στοιχείο επιβίωσης εις βάρος του «εμείς».
Ο δαρβινισμός αυτός, που μπορεί να έχει δραματικές πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, αποτελεί για τον Αλ. Τσίπρα την «αχίλλειο πτέρνα» του. Γιατί;
Μα, διότι πιέζεται από τους δανειστές και εταίρους μας να εφαρμόσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, απελευθερωτικές για μία αιχμάλωτη στον λαϊκισμό και την ακινησία κοινωνία, όμως ταυτοχρόνως τρέπει να «πουλήσει» την πολιτική αυτή στο πιο αντιδραστικό διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Αυτό που είναι η σημερινή του πελατεία. Θα το πετύχει;
