Μία ερμηνεία για την απορροφητικότητα των ψευδών του.
Ας αρχίσουμε με ένα ανέκδοτο για συναδέλφους ηλικιωμένους και ένα κουΐζ για τους υπόλοιπους.
Του Αντώνη Τριφύλλη*
Στο καφενείο του χωριού, με μέτωπο στην θάλασσα, τρεις απόστρατοι αλιείς πίνουν τον καφέ τους. Σιωπούν. Οι σιωπές με τα χρόνια είναι τρόπος τους.
Μια στιγμή ο νεότερος, χωρίς κανείς να τον ρωτήσει, μουρμουρίζει. «Και να φανταστείς ότι στα τριάντα μέτρα από τον φάρο βυθίστηκε το «Μέντωρ». Αν τότε ζούσε ο ανιψιός μου από την Καμπέρα, δεν θα μάς τα βούταγαν! Μπορεί, μού είπαν, να μείνει δυο ώρες μέσα στο νερό χωρίς μπουκάλες».
«Εγώ γνώρισα έναν από την Ινδία» λέει ο δεύτερος, «που μπορούσε να μείνει μέσα στο νερό δυο μέρες. Χωρίς μπουκάλες. Αν ήταν εδώ, θα έβρισκε το δωδέκατο κιβώτιο που έκλεψε ο Ιγγλέζος, αντί να φέρνουμε στολές πανάκριβες. Και τί ανεβάζουνε μαθές; Πιρούνια και κατσαρόλες».
Ο γηραιότερος όλων ανάβει το στριφτό, ρουφάει μια γερή γουλιά… «Αυτά δεν είναι τίποτα. Εγώ έχω έναν ξάδερφο που έχει πέσει στην θάλασσα εδώ και δυο χρόνια χωρίς μπουκάλα κι ακόμη δεν εβγήκε».
Και να συνεχίσουμε με ένα πρωινό κουϊζ. Ποιος από τους τρεις ψεύτες νομίζετε ότι θα μπορούσε να είναι ο κ. Τσίπρας; Πώς; Δεν το βρήκατε και ορθώς.
Διότι ο κύριος πρωθυπουργός δεν είναι ψεύτης. Αυτά που λέει κατά καιρούς τα πιστεύει, για όσο καιρό τα πιστεύει. Την απάντηση στο κουϊζ μού την ψιθύρισε ήδη το 2015 ένας φίλος πολιτικός και σοβαρός και αυστηρός. Και πάλι κατά σύμπτωση(;) η απάντηση ήρθε από τη θάλασσα. Μού είπε: «Ο Τσίπρας είναι ταλαντούχος. Δεν είναι ψεύτης. Και το ταλέντο του είναι ότι είναι σφουγγάρι».
Με τους μήνες να περνούν, να αλλάζει το ένα πουκάμισο μετά το άλλο και να παραμένει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός σε πτωχευμένη χώρα παγκοσμίως, κατάλαβα ότι το ταλέντο του κ. Τσίπρα είναι αυτό που διαπίστωσε ήδη το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ο φίλος. «Είναι σφουγγάρι» είπε. Και όσοι τον θεωρούν τελειωμένο, σφάλλουν.
Να σάς θυμίσω τί έλεγε με ύφος θυμωμένο, φωνή σπηλαιώδη, πνιγμένος στο δίκιο του σαν τους άτυχους ναυτικούς του «Μέντορα»; Όχι; Καλά. Τα θυμάστε όλοι! Ακόμη και οι ψαράδες μας, στην άκρη της ελληνικής γης.
Αλλά μια και σήμερα, μέρα φθινοπωρινή, είμαστε στην θάλασσα, ας θυμηθούμε τί είναι τα σφουγγάρια. Ο Αριστοτέλης γνωμάτευσε ότι είναι ζώα. Μετά από αιώνες, επιστήμονες όπως ο Λινναίος ισχυρίστηκαν πως ο Αριστοτέλης έκανε λάθος. Και ότι οι σπόγγοι είναι φυτά. Κούνια που τους κούναγε. Οι νεότεροι επιστήμονες απέδειξαν επιστημονικώς ότι τα σφουγγάρια είναι πολυκύτταροι οργανισμοί, χωρίς εγκέφαλο, κεφάλι, στόμα, μάτια, καρδιά, και πάντως ζώα έστω κατώτερης μορφής.
Αυτό προφανώς που εννοούσε ο φίλος δεν είχε να κάνει με την φυσιολογία, αλλά με το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σφουγγαριού να ρουφάει το νερό. Στην θάλασσα γιατί έτσι τρέφεται, στην στεριά για να μάς εξυπηρετεί στο λουτρό.
Ρουφάει λοιπόν ο Αλέξης μας και προχωράει. Ρουφάει ιδέες από φίλους του, τις απορροφά στον εγκέφαλο και τις μετατρέπει σε πνευματική τροφή, που εκφράζει τις κατά καιρούς πολιτικές του.
Πριν από τις εκλογές είχε στην αρχή υιοθετήσει τον Μαρξισμό Λενινισμό, μετά τον Ευρωκομουνισμό, και τον ριζοσπαστικό Σοσιαλισμό των λατινοαμερικανών επαναστατών της Αριστεράς. Λίγο πριν από τις εκλογές εκστασιάστηκε με τις ιδέες του κ. Βαρουφάκη και της Σχολής του στην Αμερική.
Και, όπως μάς γράφει ο Ιωάνης, τον τρέλλανε στις ερωτήσεις και τού ζήτησε να προετοιμαστεί ως υπουργός για την Μεγάλη Σύγκρουση με την ΕΕ και τα αποτελέσματα ήσαν ένα νέο μνημόνιο, ένα χαριτωμένο παρ’ ολίγον Grexit, capital controls και ένα θηριώδες φέσι 60-100 δισεκατομμυρίων.
Έπειτα, με την σύγκρουση με την πραγματικότητα αλλά και την συνδρομή μιας ομάδας αριστερών ρεαλιστών (Δραγ., Τσακ., και ιδίως Πίτσ. –δεν γράφω τα ονόματα μην τους εκθέσω) αυτονόητα ένα-ένα τα ιερά τέρατα του λαϊκιστικού υπερρεαλισμού αποδεικνύονται δροσουλίτες. Κίνα, Ρωσία και Βενεζουέλα δεν δίνουν λεφτά.
«Πήγαινε στο ΔΝΤ –εκεί δίνουμε τα λεφτουδάκια μας για ασφάλεια». Οι μόνοι που δώσανε λεφτά ήσαν οι Ευρωπαίοι και σε αντάλλαγμα –διότι κανείς δεν δίνει τζάμπα– ζήτησαν μνημόνια, ίδια και χειρότερα από αυτά που είχαν υπογράψει οι Γερμανοτσολιάδες. Και τελευταία ο Σφουγγαράκης μας ρούφηξε αμάσητη την πραγματικότητα: ανεργία χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις και δάνεια από τράπεζες δεν τιθασεύεται.
Και το τελευταίο, το πιο νόστιμο: η ανακάλυψη ως αβγού του Κολόμβου της αριστείας των ερευνητών του ΙΤΕ, της ανάγκης επιστροφής των ξενιτεμένων αρίστων και άλλα ωραία. Ένα βήμα μένει και δεν το επιχειρεί, γιατί θα «αυτοκτονήσουν» οι επί της Παιδείας υπουργοί του που ζούνε σε άλλον γαλαξία: τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Το 2018 θα αποδείξει, δυστυχώς, ότι τα καλά λόγια των επιτηρητών και η αισιοδοξία μας δεν αρκούν για να πεισθούν οι αγοραστές ομολόγων. Χρειάζεται να βρέξει επενδύσεις. Άσε που η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με στροφή 180 μοιρών. Ποιος τούς λέει ότι ιερά συμμαχία εσωτερικού δεν θα συνεχίσει την στροφή μέχρι τις 360!
Ο ήλιος ανεβαίνει, οι γέροντες ψαράδες σηκώνονται. Τα πρωτοβρόχια δεν έφτασαν στον Νότο. Οι ελιές διψάνε. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επαναληφθεί η επτάμηνη ξηρασία τού ’15. Άλλη χρονιά χωρίς μέλι δεν αντέχεται.
*Μέλος του Εποπτικού Συμβουλίο της διαΝΕΟσις, πρώην στέλεχος της ΕΕ
