Είμαι βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός αγνοούσε έως προσφάτως την ύπαρξη του Τζανακόπουλου.
Το βιογραφικό του λέει ότι υπήρξε για πέντε χρόνια γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και μετά νομικός σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα στην αντιπολίτευση.
Του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη
Στο ίδιο κείμενο αναφέρεται ως «δικηγόρος» και «υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου».
Το πρώτο δεν συνοδεύεται από κάποια αναφορά σε συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα – και πού να προλάβει άλλωστε μεταξύ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα!
Το δεύτερο μάλλον υπονοεί «αιώνιος υποψήφιος» διότι δεν τον κόβω να επιδίδεται εσχάτως σε ερευνητικό έργο.
Το ίδιο επίσημο βιογραφικό δεν αναφέρει να έχει εκλεγεί ποτέ σε τίποτα, ούτε να έχει γίνει γνωστός για κάτι, ούτε κάπου να διακρίθηκε, έως ότου διορίστηκε προ έτους υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος από τον Πρωθυπουργό.
Τα παραπάνω προσόντα μπορεί να δικαιολογούν τον διορισμό του στα μάτια εκείνου που τον διόρισε. Δικαίωμά του. Σίγουρα όμως δεν δικαιολογούν το ύφος, τον φανατισμό, την αγένεια και την αμετροέπεια με την οποία ασκεί τα καθήκοντά του.
Υποθέτω όμως ότι παρά την περιορισμένη εμπειρία του θα μπορεί να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις.
Δικαιούται, ας πούμε, ο γράφων να δηλώσει ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τα πιάνει γιατί είναι γνωστό λαμόγιο;
Κατηγορηματικά όχι.
Αφενός επειδή δεν ξέρω αν τα πιάνει, ούτε αν είναι λαμόγιο. Αφετέρου επειδή αρμόδιος να τον ελέγξει, να τον καταδικάσει ή να τον αθωώσει δεν είναι ένας δημοσιογράφος, ούτε οιοσδήποτε άλλος. Είναι μόνο η Δικαιοσύνη.
Πάμε παρακάτω. Δικαιούται ο γράφων να ασκεί ανακριτικά καθήκοντα ή να εκδίδει δικαστικές ετυμηγορίες για τη Novartis, το «Noor 1», τη Siemens, τον Πολάκη ή έναν σύμβουλο του Τσακαλώτου που καταγγέλθηκε ότι τα έπιανε;
Ούτε κατά διάνοια.
Εστω και με τα φτωχά νομικά του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι στις δημοκρατίες δικάζει η Δικαιοσύνη – ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο Τύπος…
Αυτά βεβαίως ισχύουν στη δημοσιογραφία που ασκούμε στον (κατά τον Τζανακόπουλο) «σκουπιδότοπο» του «Βήματος» και των «ΝΕΩΝ».
Αντιθέτως, την ίδια μέρα, ο ίδιος άνθρωπος δήλωνε για τον θανόντα Γιώργο Κουρή ότι «έμεινε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του». Να τη κι η δημοσιογραφία του εκπροσώπου!
Είναι προφανές λοιπόν πως με τον Τζανακόπουλο δεν έχουμε την ίδια δημοσιογραφία στο μυαλό μας. Μικρό το κακό.
Εμάς είναι η δουλειά μας. Εκείνος, αν δεν απατώμαι, είναι άεργος.
Αν δεν ήταν και ανόητος θα μπορούσε απλώς να αναλογιστεί πόσους Τζανακόπουλους έχει γνωρίσει ο «σκουπιδότοπος» στα σχεδόν εκατό χρόνια της δημοσιογραφικής λειτουργίας του.
Πού βρίσκονται τώρα όλοι αυτοί. Και ποιος τους θυμάται.
ΠΗΓΗ: TA ΝΕΑ
